Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Berlin Review: Mr Holmes του Bill Condon

Ο Σέρλοκ Χολμς του "Mr. Holmes" δεν είναι ο Σέρλοκ που γνωρίζουμε. Όχι μόνο βρίσκεται στα βαθιά του γεράματα, ξεχνώντας ονόματα και γεγονότα (διατηρώντας πάντοτε την έντονη διάθεση για καυστικό σχολιασμό), αλλά αποκαλύπτει ότι η κοινώς αποδεκτή εικόνα του δαιμόνιου ντετέκτιβ ήταν ουσιαστικά η λογοτεχνική persona που δημιούργησε ο ίδιος ο... Γουότσον! Στην ταινία του Bill Condon (της φήμης των "Gods and monsters", "Kinsey" και, εχμ, του διπλού "Twilight: Breaking Dawn"), ο μεγαλύτερος ντετέκτιβ του κόσμου ασχολείται με τα μυστικά της μακροζωίας στον βασιλικό πολτό, μια παλιά του υπόθεση που τον πήγε μέχρι την Ιαπωνία και μια εκκρεμότητα η οποία, ενδεχομένως, να σήμανε και το τέλος της καριέρας του. Όχι και τόσο... "elementary", δηλαδή, αλλά και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο... "Σέρλοκ".


Ο Bill Condon ωστόσο παίρνει τον χρόνο του μέχρι να αναπτύξει όλες τις παράλληλες ιστορίες. Ήδη η σφραγίδα του  BBC στους τίτλους μαρτυρά πως η ταινία θα έχει τον αναμενόμενο ρυθμό ανάπτυξης που έχουμε μάθει να αναμένουμε από το βρετανικό στούντιο, που δίνει έμφαση στους ανθρώπους, τις ιδιοτροπίες τους, το εκκεντρικό τους χιούμορ και την έμφυτη ανάγκη τους... να αλλάζουν προς το καλύτερο αλλά απαιτεί και έναν υπολογίσιμο βαθμό επένδυσης στους χαρακτήρες, πριν ξεκινήσουν οι ουσιαστικές εξελίξεις. Ο "Mr Holmes" δεν είναι φανταχτερός ούτε απεγνωσμένος για προσοχή (για την ακρίβεια, είναι μάλλον ένας ιδιότροπος γέρος), όμως, μέσα του έχει καλά κρυμμένα τα στοιχεία που τον έκαναν να μείνει στην ιστορία.

Αν και στο πρώτο μισό οι παράλληλες αφηγήσεις δεν έχουν ιδιαίτερη αιχμή, τα πάντα δίνουν μεγάλες υποσχέσεις για την συνέχεια. Από την προσεγμένη αναπαράσταση εποχής και την (εξαίσια) μελαγχολική μουσική του Carter Burwell μέχρι τους (ύπουλους) δραματικούς τόνους και τα απρόβλεπτα κωμικά ξεσπάσματα, τα πάντα μοιάζουν να σε προετοιμάζουν για μια σαφώς καλύτερη ταινία, που περιμένει να αναπτυχθεί στην συνέχεια. Και όντως, στο δεύτερο μέρος του φιλμ, με ανακούφιση, βλέπουμε τα γεγονότα να σπινθηροβολούν, να βγάζουν ειλικρινές συναίσθημα, να αποκτούν μια ακαταμάχητη ζωντάνια που καταφέρνει, τελικά, να παρασύρει και να κερδίσει τον θεατή, προσφέροντας και μερικά καλοδεχούμενα δάκρυα συγκίνησης στην πορεία.

Γιατί ουσιαστικά, η ταινία μεταβάλλεται σε ένα ταξίδι αξιολόγησης του παρελθόντος, μια έκρηξη ειλικρινούς αυτοκριτικής, μια ανάγκη επανεκτίμησης του τι ήταν / είναι / θα είναι σημαντικό (και τι όχι) και, εν τέλει, μια διαδρομή απελευθέρωσης από όλα τα φανερά και αόρατα, κυρίως εσωτερικά, εμπόδια. Ναι, αυτό κάνει το φιλμ κάπως διδακτικό και σαφώς έχει στόχο να προκαλέσει το συναίσθημα, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το κάνει με απόλυτα αποτελεσματικό τρόπο, έχοντας στην πορεία καταρρίψει όλες τις άμυνες του θεατή. Και αυτό το οφείλει κατά κύριο λόγο στον πρωταγωνιστή του.

Ο Ian McKellen (υποδυόμενος για πρώτη φορά έναν άνδρα μεγαλύτερο από την πραγματική του ηλικία, καθώς ο Holmes του έχει "πατήσει" τα 93) προσφέρει μια ερμηνευτική φλόγα που ποτέ δεν βαριέσαι να βλέπεις, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά γιατί θεωρείται από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς της παγκόσμιας βιομηχανίας θεάματος. Είναι διακριτικός και καυστικός και εκνευριστικός και αξιαγάπητος, και σε έναν ρόλο που, πιθανότατα, ανάλογα με το πώς θα χειριστεί η εταιρεία την ταινία, μπορεί να δημιουργήσει προοπτική βραβείων. H Laura Liney δίπλα του είναι λιτή αλλά ουσιαστική, χωρίς να χάνεται στην σκιά του μεγάλου ερμηνευτή, όμως, αυτό το φιλμ ανήκει ξεκάθαρα στον ίδιο τον McKellen.

Ως φιλμ, ο "Mr. Holmes" μπορεί να μην είναι η ταινία που στοχεύει κατά κύριο λόγο στα βραβεία, όμως, το συνολικό του ύφος, με τον - πάντα εμπορικό συνδυασμό ελαφρού δράματος και διακριτικής κωμωδίας - φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις από… "Philomena" (Frame Game Review εδώ), κάτι που μπορεί να λειτουργήσει μόνο θετικά, καθώς θα μπορούσε και να αγαπηθεί πολύ από το κοινό αλλά και να αποκτήσει μελλοντική... οσκαρική δυναμική. Το βασικότερο, όμως, είναι ότι η ταινία δεν διστάζει να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του ήρωά της για να ανακαλύψει την ουσία, γεγονός που τελικά, την επιτρέπει να ρίξει ένα βλέμμα και στην ψυχή των ίδιων της των θεατών. (3,5*/5)

Περισσότερα για την 65η Berlinale, εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...