Οι δύο ταινίες κάνουν την ελληνική τους προβολή ύστερα από την πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, φέρνοντας μεν εκκεντρικό αέρα παραξενιάς αλλά λίγη ουσιαστική κινηματογραφική δύναμη στο ελληνικό φεστιβάλ. Περιέργως, το φιλμ της Έμα Ντάντε έκανε ένα χρόνο πριν ξεκινήσει την φεστιβαλική του πορεία, ενδεχομένως ποντάροντας πια πάνω στην όλο και αυξανόμενη αναγνωριστιμότητα της πρωταγωνίστριάς του, Alba Rohrwacker, η οποία κέρδισε φέτος το βραβείο ερμηνείας στην Mostra για το "Hungry Hearts" (μήπως, το δούμε του χρόνου αυτό προς τα μέρη μας;). Στην συνέχεια, επιγραμματικά μερικές εντυπώσεις για την κάθε ταινία.
Mεταμορφώσεις / Métamorphoses του Christophe Honoré
Ο Honoré διασκευάζει Οβίδιο, ο οποίος διασκευάζει ελληνική μυθολογία, και το αποτέλεσμα είναι εξίσου γελοίο, πρωτότυπο, δήθεν και αυθεντικά ενδιαφέρον, τυπική περίπτωση δύο αστεράκια και καρδούλα δηλαδή, τουλάχιστον για τα δύο τρίτα της διάρκειας της ταινίας. Κρατώ την απολαυστική ζηλιάρα Ήρα και το πλούσιο ζωικό βασίλειο που παρελαύνει από την οθόνη (όπως και τον μύθο του Ορφέα, ερμηνευμένο κάτω από την επιφάνεια της στάθμης του νερού), ξεχνώ την ξενέρωτη Ευρώπη (είναι και πρωταγωνίστρια, τρομάρα της) και την αποσπασματική φύση του σεναρίου. Σαν μικρού μήκους θα έλαμπε, αλλά τώρα ψάχνουμε τα σημεία εκλάμψεων ανάμεσα στο άφθονο συμπληρωματικό (και επουσιώδες) υλικό. Οι Θεοί θα ήταν έξαλλοι, όμως, εξαρχής, οι δυνατότητες των ανθρώπων ήταν περιορισμένες. (2*/5)
Η ταινία προβάλλεται το Σάββατο, 1 Νοεμβρίου στη 13:00 στην αίθουσα TZON KAΣΣABETHΣ και σε επανάληψη την Τετάρτη, 5 Νοεμβρίου στις 17:30 στην ίδια αίθουσα.
Σ’ ένα δρόμο του Παλέρμο / Α Street In Palermo / Via Castellana Bandiera της Emma Dante
Είχα γράψει στο letterboxd αμέσως μετά την βενετσιάνικη προβολή: "Στην αρχή της ταινίας, μία ηλικιωμένη γυναίκα περιποιείται τον τάφο της κόρης της, τον καθαρίζει, ανανεώνει τα λουλούδια και ταΐζει τα γύρω αδέσποτα με ψωμί και νερό. Η κάμερα κάνει ζουμ άουτ και την τοποθετεί στο ίδιο πλάνο με τα ελεύθερα σκυλιά, αναγκάζοντάς μας να κάνουμε την αναλογία. Σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταφέρει, αναφέρει άλλες δύο φορές μέσα στην διάρκεια ότι η συγκεκριμένη κυρία είναι "ένας αδέσποτος σκύλος". Ναι, το φιλμ δεν είναι και τόσο διακριτικό στους χειρισμούς του. Χωρίς να εμβαθύνει σε χαρακτήρες και μάλλον περισσότερο φιλόδοξο από όσο θα μπορούσε να χειριστεί, το φιλμ είναι το τυπικό ιταλικό entry στο διαγωνιστικό τμήμα, περισσότερο δηλώνοντας παρουσία παρά έχοντας αξιώσεις βράβευσης. Ο δρόμος για το Χρυσό Λιοντάρι δεν περνάει από την Castellana Bandiera στην τελική".
Χεχ, και όμως, ο Μπερτολούτσι έκανε την ανατροπή και έδωσε πέρυσι το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στην εν λόγω ηλικιωμένη κυρία (Ελένα Κόττα), βολεύοντας την ανάγκη βράβευσης ιταλικής ταινίας και προκαλώντας πλείστα eye-roll στους υπολοίπους. Ειδικότερα, ο συγκεκριμένος ρόλος δεν ξεφεύγει ποτέ από την λειτουργία της αφορμής για να υπάρξουν οι εξελίξεις της ταινίας, χωρίς να γίνεται ούτε επαρκής ανάπτυξη του χαρακτήρα ή έστω να του δίνεται η ευκαιρία να κάνει... ΚΑΤΙ, οτιδήποτε. Η τελευταία σκηνή, όμως, (από την οποία είναι και το παραπάνω still) είναι απόλυτα αποτελεσματική στην σκιαγράφηση της κοινωνίας, που εξαρχής προσπαθεί να παρουσιάσει. (1,5*/5)
Η ταινία προβάλλεται το Σάββατο, 1 Νοεμβρίου στις 17:45 στην αίθουσα ΦPINTA ΛIAΠΠA και σε επανάληψη την Κυριακή, 9 Νοεμβρίου στις 15:45 στο OΛYMΠION.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου