Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Χίλιοι καλοί χωράνε; Ασανσέρ για (πάρα) πολλούς.

Πόσοι άνθρωποι μπορέσουν να χωρέσουν σε ένα ασανσέρ; Πόση αμηχανία μπορεί να γεμίσει ένας περιορισμένος χώρος; Και το κυριότερο, πόσους κινδύνους μπορεί να κρύβει ένα τετραγωνικό μέτρο;   Αν ρωτήσεις τον κάθε έναν επιβάτη του ανελκυστήρα στο χιτσκοκικό "North By Northwest" (1959, φωτό), θα πάρεις διαφορετικές απαντήσεις, ανάλογα με τον βαθμό άγνοιας του καθενός. Αν, όμως, μπορούσες να ρωτήσεις τον ίδιο τον Χίτσκοκ (δύσκολο), θα σου ύψωνε γεμάτος ειρωνεία και υπαινιγμό το φρύδι.

Αν θεωρείς το κινηματογραφικό ασανσέρ σημείο συμπιεσμένου κινδύνου, παγίδα μηδαμινών περιθωρίων διαφυγής, αφορμή για να έρθει ο κόσμος πιο "κοντά" ή απλά τέχνασμα για να νιώσει άβολα ο ήρωας, έχεις απόλυτο δίκιο. Και φυσικά, όσο πιο ασφυκτική γίνεται η ατμόσφαιρα, τόσο περισσότερο ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Συγκριτικά, δύο δολοφόνοι μέσα στον ίδιο χώρο δεν προκαλούν καμία αντίδραση (Pulp Fiction, 1994). 

Αντίστοιχα, τρεις κυνηγοί φαντασμάτων δεν τρομάζουν καν το ίδιο τους το υπερφυσικό target group. (Ghostbusters, 1984)

Αντιθέτως, αν το όριο της διάθεσης των πρωταγωνιστών να τεστάρουν την χωρητικότητα ενός ανελκυστήρα φτάνει... μακριά, αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει το πραγματικό μέγεθος της συμφόρησης. Και ταυτόχρονα, αρχίζει να παρατηρεί την τρομακτική έκταση της μοναξιάς, που καμουφλάρεται ικανά μέσα στο πλήθος. Γι'αυτό, σήμερα, το Frame Game παίρνει το ασανσέρ και το γεμίζει με κάθε είδους φιλμικούς επιβάτες. Πάρε βαθιά ανάσα.



(The Apartment, 1960)


 Εντάξει, ίσως τελικά ο αριθμός των επιβατών να μην έχει και τόσο μεγάλη σημασία. (Spirited Away, 2001)

(The Conversation, 1974) 


Ξεκάθαρα, κάτι πάει στραβά με τον Bill Murray (Lost In Translation (2003) και What About Bob (1991) αντίστοιχα)

(The Hangover, 2009)


(Contact, 1997)


(Collateral, 2004)


(The Master, 2012)


 Δεν χωράνε άλλοι, είναι σαφές. (Dawn Of The Dead, 2004)


 Ή μπορεί και όχι.

2 σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...