Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

#Tiff54 Review: Ο εγωιστής γίγαντας / The Selfish Giant (3.5*/5)

Ο "εγωιστής γίγαντας" δεν είναι ένα παιδικό παραμύθι, παρά το γεγονός ότι φέρνει στο μυαλό πολύ ελαφριά την ομώνυμη ιστορία του Όσκαρ Γουάιλντ. Από την άλλη, ο "εγωιστής γίγαντας" δεν είναι και μια ζοφερή, μίζερη αγγλική ιστορία, παρά το γεγονός ότι ασχολείται με την τάξη που γέννησε την πλειοψηφία των εικονικότερων βρετανικών ιστοριών. Αυτό, όμως, που είναι σίγουρο είναι ότι ο "Εγωιστής γίγαντας" είναι μια πολύ δυνατή ιστορία ενηλικίωσης, που εντυπωσιάζει με την ψυχραιμία της ακόμα κι όταν τα πράγματα ξεφεύγουν στην κλίμακα του δράματος.

Ο Άρμπορ και ο Σουίφτι είναι δύο αγαπημένοι φίλοι, όπως θα έλεγε και μια παιδική ιστορία. Κανείς από τους δύο δεν αγαπάει το σχολείο, όμως, ο Σουίφτι κάνει μια προσπάθεια για χάρη των γονιών του για να τα καταφέρει. Ο Άρμπορ από την άλλη δεν θέλει καν να ακούει γι' αυτό, ενθουσιάζεται όταν η συμπεριφορά του οδηγεί στην αποβολή του και έχει ένα δαιμόνιο επιχειρηματικό μυαλό, που τον οδηγεί σε μια μάντρα σιδερικών, όπου θα επιδιώξει να πιάσει δουλειά. Ο Κίττεν, ο ιδιοκτήτης της μάντρας, δεν είναι και ο πιο έντιμος άνθρωπος, όμως, η πονηριά του Άρμπορ και η αγάπη που δείχνει ο Σουίφτι για τα άλογα (αλλά και η ιδιαίτερη επικοινωνία που αναπτύσσει μαζί τους), του δείχνουν ότι ίσως θα μπορούσε να κερδίσει κάτι από τα παιδιά. Το τι θα κερδίσει ο καθένας και τι θα χάσει, τελικά, είναι, η πραγματική ουσία της ιστορίας.

Μπορεί η σύνοψη να αναφέρει ότι η ιστορία διαδραματίζεται στο παρόν και όντως, τα μοντέρνα στοιχεία να την τοποθετούν στο σύγχρονο χρονικό πλαίσιο, όμως, είναι αξιοθαύμαστο πόσο έντονο κλίμα Βρετανίας των τελών του 19ου αιώνα καταφέρνει να μεταδώσει η Clio Barnard μέσα από το φιλμ της. Η καταχνιά, η θολούρα, τα κατάλοιπα της βιομηχανικής επανάστασης, μια ολόκληρη εργατική τάξη που παλεύει στα όρια της φτώχειας, η αμορφωσιά, η βρωμιά. Ακόμα και οι άμαξες της εποχής, "μεταμορφώνονται" σε κάρα, προδίδοντας την προέλευση της ιστορίας. Το γεγονός ότι δύο παιδιά βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας, επιβεβαιώνει την υποψία ότι η ταινία "κατάγεται" από το πνεύμα του Όσκαρ Γουάιλντ.

Ταυτόχρονα, όμως, η ταινία είναι απόλυτα συγγενής με την πρόσφατη βρετανική παραγωγή που εστιάζει στους λιγότερο προνομιούχους κατοίκους της γηραιάς Αλβιώνας, που δεν τους απασχολεί τίποτα παραπάνω από την καθημερινή επιβίωση. Ο Άρμπορ είναι παγιδευμένος μέσα σε αυτή την νοοτροπία και η αγωνία της μητέρας του να αποκτήσει μόρφωση και ώθηση να σπουδάσει ώστε να ξεφύγει από τον βούρκο στον οποίο εκείνη τον μεγάλωσε είναι μια από τις κινητήριες δυνάμεις του φιλμ. Η "μίζερη" πραγματικότητα και η πνιγηρή απουσία ερεθισμάτων που περιορίζει τις ανθρώπινες συμπεριφορές (μοντέλο Ken Loach;) δίνει το παρόν και στον "Εγωιστή Γίγαντα", όμως, αυτό που κάνει την διαφορά από τις υπόλοιπες βρετανικές ταινίες που βασίζονται σε αυτό το μοντέλο είναι η ψύχραιμη αποτύπωση της Barnard και η ευαισθησία της, μέσα στα τραγικά γεγονότα.

Γιατί, ναι, ο "Εγωιστής Γίγαντας" φέρνει πολλές φορές τους χαρακτήρες του σε σύγκρουση είτε φωνάζοντας είτε προχωρώντας και στην φυσική βία. Επίσης, δεν φείδεται του δράματος, με την τρίτη πράξη να σκοτεινιάζει απότομα, ακόμα κι αν η αρχή του φιλμ δεν ήταν ήδη αρκετά φωτεινή. Όμως, σε καμία περίπτωση η ταινία δεν φαντάζει φωνακλάδικη ούτε και εκβιαστικά δραματική, παρά απόλυτα αληθινή.

Στην τελική, μπορεί να μην είναι η πιο πρωτότυπη ταινία που έχει υπάρξει, όμως, ο "Εγωιστής Γίγαντας" παρουσιάζει αυθεντικότητα και ειλικρίνεια, που είναι το σημαντικότερο για να επικοινωνήσει με τον θεατή. Το σημαντικότερο, όμως, είναι κρύβει στην καρδιά του δύο συγκλονιστικές παιδικές ερμηνείες (από τον Conner Chapman και τον Shaun Thomas) που αποκαλύπτουν αμέσως την πραγματική της φύση ως ιστορία ενηλικίωσης. Κάτι που θα συγκινούσε ακόμα και τον "Εγωιστή Γίγαντα" του παραμυθιού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...