#Blogoscars Top 3: Το χώμα βάφτηκε κόκκινο.

A Field In England, Kiss of the damned, Stoker

#Blogoscars Top 3: "My hands, my hands, what have ye done"

(A Field in England, Only God Forgives, Frozen)

2013 Top 10, Μέρος Δεύτερο: Οι ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις (Αύγουστος-Δεκέμβριος)

Αντί top10 χρονιάς, το οποίο θα αποφύγω αφενός γιατί ακόμα οι αναμνήσεις είναι νωπές και δεν έχω αποφασίσει οριστικά για τα καλύτερα της χρονιάς και αφετέρου γιατί Blogoscars έρχονται και τότε ο χρόνος θα είναι σωστός για τον οριστικό (ή και όχι) απολογισμό, επέλεξα απλά να ξεχωρίσω τις ταινίες που θεωρώ περισσότερο πιθανές να συμπεριληφθούν σε μια τελική best-of λίστα. Τα του πρώτου εξαμήνου τα είδαμε εδώ, οπότε τώρα θα μας απασχολήσουν κυκλοφορίες του δεύτερου μισού της χρονιάς, εξαιρώντας μερικές αμιγώς φεστιβαλικές ταινίες που θα έχουν το δικό τους αφιέρωμα τις προσεχείς ημέρες. Προς το παρόν, αυτά είναι τα δέκα φιλμ που αγάπησε πολύ το Frame Game τους τελευταίους έξι μήνες.

Νύχτες Πρεμιέρας 2013 Review: Upstream Color

Το Upstream Color είναι έτοιμο για την μοναδική, ελληνική προβολή του στην μεγάλη οθόνη. Μην χάσετε την ευκαιρία, σας εκλιπαρώ.

Τι δουλειά έχει η Kris (Amy Seimetz) να περιφέρεται στους δρόμους δίχως συναίσθηση των πράξεών της; Ποιοι είναι αυτοί που την παρακολουθούν; Ποιος είναι ο Jeff (Shane Carruth) που μπαίνει αργότερα στην ζωή της; Έχουν μήπως οι δυο τους κάποια προηγούμενη σχέση; Είναι τα πάντα μια μεγάλη συνωμοσία; Τι είναι οι σκωληκοειδείς μικροοργανισμοί και η μπλε περίεργη ουσία που εκκρίνουν; Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Υπάρχει αρχή; Υπάρχει τέλος; Μας ενδιαφέρουν τελικά οι απαντήσεις; Παραδόξως, όχι. Και αυτό όχι γιατί τίποτα δεν έχει σημασία, αλλά γιατί ο Shane Carruth καταφέρνει με το Upstream Color να κάνει το αδιανόητο: να προσφέρει μία ταινία σε πλήρη επικοινωνία με τον κάθε θεατή, που εισάγει μια επαναστατική φόρμα στην αφήγηση και δίνει στον όρο "πολλαπλή ανάγνωση" νέες, επικές, διαστάσεις.  

Το ασπρόμαυρο είναι μοντέρνο: black & white films για την νέα χιλιετία.

Υπάρχουν οι mainstream ταινίες, υπάρχουν οι πιο εναλλακτικές περιπτώσεις και υπάρχει και το «A Field In England», η καινούρια ταινία του Βρετανού Ben Wheatly, που αποφάσισε να αψηφήσει κάθε κατεστημένο και να δημιουργήσει ένα εγκεφαλικό τριπάκι εν έτει 2013. Η ταινία ακολουθεί μία αταίριαστη συντροφιά, εν μέσω του βρετανικού εμφυλίου πολέμου, που δημιουργείται απρόσμενα όταν ένας άγνωστος άντρας τους υπόσχεται έναν μεγάλο θησαυρό. Φυσικά, αυτό είναι μόνο η αρχή μιας ταινίας, που αναγκάζει τους ήρωές της να φάνε… μανιτάρια και βάζει στην συνέχεια τον θεατή να παρακολουθήσει τις παρενέργειες. Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, το φιλμ είναι και ασπρόμαυρο.

Παρά το γεγονός ότι ο κινηματογράφος άρχισε να αποκτά χρώμα ήδη από την δεκαετία του 1940, η ασπρόμαυρη φωτογραφία δεν εξαφανίστηκε όπως πολύ θα περίμεναν. Αντίθετα, μέχρι και στις μέρες μας, πολλές σκηνοθέτες αποφάσισαν να ανατρέξουν στο απόθεμα ασπρόμαυρου φιλμ για να κάνουν γύρισμα ή πήραν την απόφαση να αποχρωματίσουν εκ των υστέρων το υλικό τους. Για την ακρίβεια, αν ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη κινηματογραφική ιστορία, θα συνειδητοποιήσει ότι πολλές ταινίες που αναγνωρίστηκαν από κοινό και κριτική είχαν τολμήσει να αποποιηθούν την έγχρωμη εικόνα τους. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι έκανε το ντεμπούτο του με το απόλυτο εβραϊκό, μαθηματικό, horror, ασπρόμαυρο «Π», ο Μάρτιν Σκορσέζε έριξε τον Ρόμπερτ ΝτεΝίρο στην ασπρόμαυρη πυγμαχική αρένα του «Οργισμένου ειδώλου» ενώ, ακόμα, και ο Κέβιν Σμιθ παρουσίασε τους cult «Clerks» του σε μια ποπ πραγματικότητα χωρίς χρώμα. Κι αν νομίζεις ότι ο εορτασμός του Millennium θα απομάκρυνε την διεθνή, κινηματογραφική παραγωγή από τις ασπρόμαυρες ρίζες της, είμαστε έτοιμοι να σου αποδείξουμε περίτρανα πόσο λάθος εντύπωση έχεις.