Venice Review: The Bleeder του Philippe Falardeau

Όλοι ξέρουμε την ιστορία του Rocky και τον τρόπο που αυτή η ιστορία αποτέλεσε το... χρυσωρυχείο της ζωής του Sylvester Stallone. Όμως ο Chuck Wepner είναι ο αληθινός άνθρωπος πίσω από τον... "Rocky", εκείνος ο τύπος που από σπόντα πάλεψε στο ring με τον Muhammed Ali και εκείνος που είδε τη ζωή του να γίνεται ταινία που έμεινε στην ιστορία και έγινε εισπρακτικό φαινόμενο, χωρίς τελικά ο ίδιος να έχει κάποια έστω οικονομική απολαβή. Φανταστική ιστορία για να μείνει ανεκμετάλλευτη από το Hollywood, σωστά;

Το "The Bleeder" του Philippe Falardeau (της φήμης του "Monsieur Lazhar", εδώ στην πρώτη "ακατάλληλη για ανηλίκους" ταινία του, κυρίως λόγω των σκηνών με χρήση ναρκωτικών), επιχειρεί να πει αυτή την αληθινή ιστορία, ακολουθώντας κατά γράμμα τους κανόνες μιας τυπικής βιογραφίας: από τα επεξηγηματικά voice over και το αρχικό "based on a true story" μέχρι τις τελικές κάρτες με τα μετέπειτα γεγονότα και την πραγματική εικόνα του Chuck Wepner, το φιλμ δεν ζορίζεται να κάνει κάτι το ξεχωριστό ή να επανεφεύρει την κινηματογραφική νόρμα, παραμένει ωστόσο διασκεδαστικό, fun και ανάλαφρο μέχρι το τέλος, ιδανικό για μια προβολή χωρίς προβληματισμούς ή ανώτερα ηθικά διδάγματα. Δεν αγνοεί το χιούμορ, δεν βυθίζεται στο μελόδραμα, δεν αγχώνεται να παρουσιάσει κάτι πολύπλοκο που θα μείνει στην ιστορία. Κατά μία έννοια ακολουθεί την ίδια την προσέγγιση του Wepner στην ζωή: ενθουσιάζεται τόσο πολύ με αυτό που θέλει να πει, που τελικά δεν ενδιαφέρεται και τόσο για την υστεροφημία αυτού που λέει τελικά.

Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Τουναντίον, βοηθάει και το φιλμ να ξεφύγει από το πλαίσιο της βαρετής βιογραφικής ταινίας και να βρει την πιο καυστική, ειρωνική, ακομπλεξάριστη πλευρά του. Το ενισχύει σίγουρα η αφοσίωση του Liev Schreiber στον ρόλο (δεν σε αφήνει άφωνο, δεν αποδεικνύεται όμως λίγος) που επιπλέον εμφανίζει και μια αυτοσαρκαστική διάθεση που παραδόξως λειτουργεί θετικά στην περισσότερο τρισδιάστατη απεικόνιση του χαρακτήρα του, βοηθάει η disco Naomi Watts που δεν ξέραμε ότι είχαμε ανάγκη (εδώ με την συνοδεία κόκκινης περούκας και... υποβοήθησης στο μπούστο σε έναν καθαρά υποστηρικτικό ρόλο που απλά  δείχνει μια πιο americana πλευρά της), βοηθάει και η γρήγορη διαδοχή των γεγονότων που δεν αφήνει την ιστορία να βαλτώσει. Το "The Bleeder" είναι καλοκουρδισμένο σινεμά, φιλικό προς τον θεατή, έτοιμο για μαζική κατανάλωση και μοιάζει να νιώθει απόλυτα cool με αυτό.

Αυτό σημαίνει ότι το οικιακό δράμα του φιλμ, ναι, το έχουμε δει χιλιάδες φορές. Όπως και την αφηγηματική γραμμή που ακολουθεί πιστά το τρίπτυχο επιτυχία-αποτυχία-επιστροφή στο φως. Η απατημένη δε σύζυγος της Elizabeth Moss είναι μια φιγούρα τόσο γνώριμη για αυτού του είδους τον κινηματογράφο που φαντάζει οικεία με μιας, αν και η ηθοποιός καταφέρνει να της δώσει έξτρα ζωή ντύνοντάς την με ίδιες δόσεις θύματος και εκνευριστικής persona με έφεση στο πατρονάρισμα. Μοναδική κραυγαλέα αστοχία της ταινίας, η σχεδόν καρτουνίστικη αποτύπωση του ίδιου του Stallone, η οποία μάλλον άθελά της προκαλεί το γέλιο. Όμως είπαμε. Δεν χρειάζεται κάθε ταινία να ανακαλύπτει τον τροχό, αρκεί να ολοκληρώνει με επάρκεια την αποστολή της. Και εδώ, αυτή η αποστολή είναι ένα χαλαρό, διασκεδαστικό δίωρο. Μπορούμε επομένως να θεωρήσουμε την αποστολή απόλυτα επιτυχημένη αν και, όπως φαίνεται, δεν έχει την δύναμη να μετατραπεί σε όχημα ερμηνευτικής καταξίωσης του Schreiber. Για κάτι τέτοιο, μάλλον ο ηθοποιός θα χρειαστεί να ξαναεπιστρέψει στο ring. (3*/5)