Ο Jeremy Saulnier έχει ήδη αποδείξει με το "Blue Ruin" [letterboxd] ότι γνωρίζει πώς μπορεί να αντλήσει από τα 80ς για να αφηγηθεί μια άχρονη ουσιαστικά ιστορία στο σήμερα, να δημιουργήσει ένα genre φιλμ που δεν καταπίνεται όμως από τους κανόνες του είδους και να χτίσει πλάνα που, ενώ είναι αξιομνημόνευτα, δεν είναι επιδειξιομανή. Με το "Green Room" του, δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικά καινούριο, όμως επιβεβαιώνει τις σκηνοθετικές του ικανότητες και τις ρετρό αδυναμίες του, φλερτάροντας, ωστόσο, ταυτόχρονα επικίνδυνα και με τις παγίδες του είδους.
Η υπόθεση είναι όσο απλή θα περίμενε κανείς για να κάνει απλά την καρδιά να χτυπά δυνατά. Ένα punk συγκρότημα, λόγω οικονομικών πιέσεων, βρίσκεται να παίζει μπροστά από ένα κοινό νεοναζί. Όταν μια ατυχής αλληλουχία γεγονότων τους κάνεις μάρτυρες πραγμάτων που δεν έπρεπε, εχμ, να έχουν δει, θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια σειρά όπλων, τακτικών και μεθόδων που έχουν σαν στόχο να μην τους αφήσουν να βγουν ζωντανοί από το κτήριο.
Οπότε τι πηγαίνει στραβά με το επόμενο σκηνοθετικό βήμα του Saulnier, ειδικά όταν από την αρχή φαίνεται να έχει βολευτεί με άνεση μέσα σε μια καλοδεχούμενη εΐτίλα; Για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι ότι το φιλμ δεν καταφέρνει να δημιουργήσει κλειστοφοβική ένταση και να κρατήσει συνεχώς την αδρεναλίνη σε υψηλά επίπεδα, ίσα ίσα, ο ρυθμός και οι ανατροπές του είναι τόσο αξιέπαινος όσο και αποτελεσματικός στη ροή της περιπέτειας και (κυρίως) του αίματος. Ούτε είναι ότι το φιλμ παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, χωρίς να αναγνωρίζει το πού το γραφικό μπορεί να συναντήσει το αστείο και το πού είναι απαραίτητο το κλείσιμο του ματιού.
Εκεί που ο Saulnier φαίνεται όντως να τα βρίσκει δύσκολα είναι στην δημιουργία των χαρακτήρων και στις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Εκεί που το "Blue Ruin" είχε αριστεύσει και είχε δημιουργήσει έναν ήρωα που ήταν το ίδιο αγαπητός όσο και κατακριτέος, το "Green Room" προβάλει ένα πλήθος δευτεροκλασάτων χαρακτήρων που κουβαλούν μαζί τους όλα τα κλισέ του genre παρελθόντος, χωρίς να δημιουργούν το παραμικρό ενδιαφέρον πριν την αναπόφευκτη σφαγή τους (ίσως βοηθούσε ότι εκείνος ο ήρωας ήταν κυρίως σιωπηλός και δεν ξεστόμιζε συνεχώς στερεοτυπικές ατάκες). Το καλό, βέβαια, με αυτή την τακτική, είναι ότι τελικά οι τελικοί επιζώντες δεν είναι προφανείς από την αρχή. Όμως, από την άλλη μεριά, η συμμετοχή του κοινού καθίσταται αδύνατη και περιορίζεται μόνο σε μια τυπική αίσθηση αγωνίας σχετικά με την σειρά του θανάτου τους.
Το αξιέπαινο είναι ωστόσο ότι όσο κι αν ο Saulnier αποτυπώνει την βία, διατηρεί την αίσθηση του μέτρου ή έστω καταφέρνει να την παρουσιάσει χωρίς να φαίνεται καρτουνίστικη, οπότε παρουσιάζεται πάντα ως ρεαλιστική. Στο τέλος, όμως, μένει η αίσθηση ότι κάτι χάθηκε στην μετάφραση και το gritty fun που ενδεχομένως υπήρχε στο μυαλό του δεν κατάφερε να βρει τον τελικό προορισμό του στην αίθουσα. Με άλλα λόγια, το "Green Room" είναι μια ταινία που μπορείς καθαρά να εκτιμήσεις και να την θαυμάσεις για όσα επιχειρεί να κάνει. Είναι, όμως, πολύ δύσκολο να την αγαπήσεις και ακόμα περισσότερο να την διατηρήσεις για καιρό μέσα σου. (2,5*/5)
Περισσότερες κριτικές από τις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας, εδώ.
Περισσότερες κριτικές από τις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου