Νύχτες Πρεμιέρας 2015 Review: Bridgend του Jeppe Rønde

Το "Βridgend" υπόσχεται από την αρχή του να παντρέψει το ντοκιμαντερίστικο παρελθόν του σκηνοθέτη του με μια αφαιρετική αφηγηματική μυθοπλαστική προσέγγιση που προσπαθεί να ρίξει φως στον λόγο που η ομώνυμη κοινότητα βασανίζεται εδώ και χρόνια από ασυνήθιστα συχνές αυτοκτονίες εφήβων, σε μια υπόθεση που παραμένει ακόμα και σήμερα ανοιχτή. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι τελικά αυτό που δημιουργείται παραμένει μετέωρο ανάμεσα στα είδη, χωρίς να προσφέρει επαρκείς απαντήσεις (ή έστω να τις υπονοεί) αλλά ούτε και λειτουργεί ως καθαρή μυθοπλασία, αποτυγχάνοντας να στήσει μια αξιόπιστη αφηγηματική γραμμή.

Ωστόσο, εκεί που όντως επιτυγχάνει το φιλμ είναι στην δημιουργία ατμόσφαιρας, ήδη από το πρώτο πλάνο. Τα δάση που περικλείουν το Bridgend λειτουργούν εξαιρετικά ως μεταφορά για να υποδείξουν την πίεση που βιώνουν οι νεαροί πιθανοί αυτόχειρες, οι ομαδικές σκηνές αιώρησης στο νερό έχουν μια ποιητική μελαγχολία, τα κινούμενα πλάνα μαρτυρούν μια νωχελική καθημερινότητα που είναι έτοιμη να εκραγεί από λεπτό σε λεπτό ενώ το ίδιο το φινάλε με την εικονογραφία του παραπέμπει σε καθαρά αποκαλυπτικές (και μετα-αποκαλυπτικές) περιοχές,

Όμως, όσο κι αν το αισθητικό κομμάτι παραμένει το δυνατότερο σημείο του φιλμ και όσο ενδιαφέρουσα ως ιδέα και υποσχόμενη ως πιθανότητες εξέλιξης παρουσιάζεται η ταινία, το τελικό αποτέλεσμα ούτε φαίνεται να αποκωδικοποιεί τα γεγονότα, ούτε να ανακαλύπτει κάτι ουσιαστικά καινούριο, ούτε να επιλέγει μια επικίνδυνο οδό να διασχίσει ή να αφηγηθεί. Τα πάντα παραπέμπουν σε ένα διαισθητικό επίπεδο το οποίο αρνείται να φτάσει ουσιαστικά κάτω από την επιφάνεια και αρνείται πεισματικά να δώσει εξηγήσεις. Αυτό δε θα ήταν απαραίτητα κακό (υπάρχουν πάρα πολλά φιλμ που λατρεύω, τα οποία εσκεμμένα αποφεύγουν τις καθαρές απαντήσεις), όμως, εδώ οι χαρακτήρες παραμένουν από την αρχή μέχρι το τέλος ένας άγνωστος παράγοντας που κάνει το φιλμ να βαλτώνει.

Ανάμεσά τους, η Hanna Murray του Game of Thrones και του αξιολάτρευτου "God help the girl" [letterboxd] προσπαθεί να δώσει ουσία σε έναν ανύπαρκτο χαρακτήρα, επαληθεύοντας όλα τα κλισέ κλισέ ενός εξωτερικού επισκέπτη που βυθίζεται σταδιακά στην τοπική τρέλα. Τελικά, το φιλμ που θα μπορούσε να είναι η κάθοδος στην κόλαση είναι το προκύπτει μια γενικόλογη καταγραφή μιας αποπροσανατολισμένης εφηβείας με καταπληκτική φωτογραφία αλλά ελάχιστη αίσθηση δραματουργικότητας. Ή μήπως όχι; (1,5*/5)

Η ταινία προβάλλεται την Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου στις 19:45 στο Ιντεάλ και σε επανάληψη την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου στις 22:30 στον κινηματογράφο Δαναός 2.

Περισσότερες κριτικές από τις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας, εδώ.