Αρκετά χρόνια μετά τον Χρυσό Φοίνικα του "Entre les murs", ο Laurent Cantet απομακρύνεται από τις νεανικές ανησυχίες και την επαναστατικότητα των τότε πρωταγωνιστών του, δεν εγκαταλείπει, όμως, τον κοινωνικό προβληματισμό. Αυτή τη φορά, επικεντρώνει την οπτική του στην φαινομενικά εξομαλυμένη καθημερινότητα της Κούβας, κοιτάει το παρελθόν, ενσωματώνοντας στην αφήγηση τις τύψεις των αναμνήσεων και των ευθυνών των πρωταγωνιστών του, προσπαθεί να ακούσει με κατανόηση όλα τα μυστικά που δείχνουν να κρατούν κρυμμένα μέσα τους οι ήρωές του και ανεβάζει κατά πολύ τον μέσο όρο της υπό εξέτασης πρωταγωνιστικής του ομάδας, δείχνοντας ενδιαφέρον για μια χρονικά καθυστερημένη αλλά επιτέλους ουσιαστική ενηλικίωση.
Ως αποτέλεσμα, η "Επιστροφή στην Ιθάκη" του, χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερο συνδυασμό δραματουργίας και ταινίας τεκμηρίωσης, καθώς ούτε είναι ξεκάθαρα τα όρια που διαχωρίζουν σενάριο και πραγματική εξομολόγηση, ούτε είναι διακριτές οι γραμμές μεταξύ σκηνοθετικής ερμηνευτικής προσέγγισης και αυτοσχεδιασμού. Εξάλλου, το καστ αποτελείται κυρίως από ερασιτέχνες ηθοποιούς, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ είναι συμμέτοχοι στα διλήμματα, τις εμπειρίες και τα βιώματα των "ηρώων", οι οποίοι εκφράζουν κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή παρέα μεσήλικων πολυλογάδων.
Γι'αυτό και η επιστροφή μετά από 16 χρόνια αυτοεπιβεβλημένης εξορίας στην Κούβα, είναι μόνο η αφορμή για να εξεταστεί η ψυχολογία μιας ολόκληρης γενιάς που είτε γέμισε με τύψεις εγκατάλειψης και ενοχές για όσα άφησε πίσω, είτε φούσκωσε με αίσθηση ανικανοποίητου για όσα δεν κατάφερε να κάνει ποτέ αποφασίζοντας να μην εγκαταλείψει την πατρίδα. Και είναι αξιέπαινο που ο Canter καταφέρνει να δημιουργήσει μέσα από αυτό κάτι τόσο, παραδόξως, crowd pleaser, διασκεδαστικό και, εν τέλει, αβίαστα ειλικρινές και ικανό να προβληματίσει (και να συγκινήσει).
Το δικό μου πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι όλο αυτό προκύπτει και κάπως "διδακτικό", αναμενόμενο, χωρίς ουσιαστικές εκπλήξεις. Ο Cantet και οι ήρωές του συζητούν αυτά που θα ήθελε να ακούσει ο μέσος άνθρωπος, χωρίς να παίρνουν ουσιαστικά ρίσκα, κινούμενοι λίγο-πολύ στην ασφάλεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσα τελικά μεταφέρονται στον θεατή είναι πολύ σημαντικά και δεν αφορούν μόνο τους χαρακτήρες επί της οθόνης. Όμως, στο φινάλε, υπάρχει η αίσθηση ότι κάτω από αυτές τις εξομολογήσεις, υπάρχει κάτι ακόμα πιο σκοτεινό, που τελικά μένει ανομολόγητο. (2,5*/5)
Η ταινία προβάλλεται την Πέμπτη 24, Σεπτεμβρίου στις 20:00 στο Ιντεάλ.
Περισσότερες κριτικές από τις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου