Tο αφοπλιστικά συγκινητικό "45 Years" του Andrew Haigh, παρά το γεγονός ότι παρακολουθεί εξίσου στην αφήγησή του ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, στην πραγματικότητα αφορά κυρίως τις γυναίκες και το τρόπο που επηρεάζουν τη ζωή, το παρελθόν και το μέλλον των συντρόφων τους (ακόμα και μετά τον θάνατο). Κυρίως, όμως, αποδεικνύει πώς δεν χρειάζονται θεατρινισμοί για να αφηγηθεί κανείς μια δυνατή και έντονη συναισθηματικά ιστορία αλλά ειλικρίνεια, απλότητα και μια διάθεση ανακάλυψης του τι κρύβεται πραγματικά κάτω από ένα φαινομενικά ψύχραιμο προσωπείο. Και τότε το αποτέλεσμα γίνεται αυτομάτως μεγαλειώδες.
Στην ταινία, ο βίος ενός μεσήλικου ζευγαριού ανατρέπεται όταν ξαφνικά, μία εβδομάδα πριν τον εορτασμό των 45 χρόνων γάμου του, έρχονται στο φως πληροφορίες που αφορούν την παλιά, μεγάλη (αλλά νεκρή εδώ και δεκαετίες) πρώτη αγάπη τού συζύγου. Στις επόμενες μέρες, οι δυο τους πρέπει να συμβιβαστούν με τις νέες συνθήκες (ο μεν κύριος με το φάντασμα του παρελθόντος, η δε σύζυγος με την ύπαρξη μιας γυναίκας που ανταγωνίζεται ακόμα και τώρα την θέση της στην καρδιά του), να επαναπροσδιορίσουν την σχέση τους και να προχωρήσουν προς το μέλλον, αν φυσικά, υπάρχει πλέον για τους δυο τους κάτι τέτοιο.
Η παγίδα με μια τέτοια ταινία έγκειται στον συναισθηματισμό της, καθώς είναι πάρα πολύ εύκολο να παραστρατήσει στις μελό περιοχές της εκβιαστικής συγκίνησης. Ο Andrew Haigh, όμως, δεν φαίνεται διατεθειμένος να αφήσει την ταινία του να πάρει έναν τέτοιο δρόμο. Ναι, το φιλμ είναι όσο χαμηλότονο θα περίμενε κανείς από τον σκηνοθέτη του "Weekend" (Frame Game Review εδώ) και του τηλεοπτικού "Looking", όμως είναι το ίδιο ειλικρινές, ενδοσκοπικό και ουσιαστικό, παρουσιάζοντας μια πραγματικότητα που ξεπηδά από την οθόνη και γίνεται απόλυτα, μα απόλυτα αληθινή, εξαλείφοντας κάθε ενδεχόμενο να σε αφήσει τελικά ανεπηρέαστο. Ο Haigh γνωρίζει ότι η ίδια η ιστορία του είναι που κατέχει την δύναμη και δεν χρειάζεται να καταφύγει σε κανένα φτηνό κόλπο για να εκβιάσει το δάκρυ.
Κάθε μέρα της εβδομάδας, εξάλλου, δομείται σαν ένα στιγμιότυπο καθημερινότητας, με εκτενείς διαλόγους γύρω από το τραπέζι, επισκέψεις στο σούπερ μάρκετ, μουσικές επιλογές για την μεγάλη βραδιά, την καθιερωμένη βόλτα του σκύλου. Ο Haigh κάνει εκπληκτική δουλειά στον τρόπο που αυτή η καθημερινότητα διαβρώνεται, με τις σιωπές να γίνονται ξαφνικά απειλητικές, την σοφίτα να αναδεικνύεται σε ναρκοπέδιο του παρελθόντος και την άνεση μεταξύ των δύο συζύγων να αποκτά σταδιακά μια αμυντική αλλά πάντα ετοιμοπόλεμη στάση. Χωρίς θόρυβο, χωρίς υπερβολές, αλλά πάντα με σαφήνεια μέσα από το βλέμμα των Charlotte Rampling και Tom Courtenay.
Ειδικά η Rampling είναι απλά ένα χάρμα οφθαλμών και η ερμηνεία της θα μπορούσε να αποτελέσει όχημα μιας πιθανής, μελλοντικής οσκαρικής καμπάνιας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ καλύτερη, ποτέ πιο καίρια σε κάθε μοναδική της κίνηση και εκφορά του λόγου. Δεν είναι ότι ο Courtenay είναι ανεπαρκής (το αντίθετο μάλιστα), όμως, το "45 years" είναι ξεκάθαρα η δική της, κορυφαία στιγμή και μακάρι το φιλμ να γίνει το όχημά της για την οριστική και αμετάκλητη αναγνώρισή της. Θα το αξίζουν απόλυτα, τόσο η ίδια όσο και η ταινία. (4*/5)
Το παρόν κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση της κριτικής της ταινίας από το φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου.
Η ταινία προβάλλεται την Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου στις 20:00 στο Ιντεάλ.
Περισσότερες κριτικές από τις 21ες Νύχτες Πρεμιέρας, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου