Ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο προώθησης, σκανδάλων, παραφιλολογίας, φημών, την προβολή της ταινίας σε δύο (πρώτο και δεύτερο) "λογοκριμένα" – αλλά με την άδεια του Lars Von Trier – μέρη και την αναμονή της πλήρους, uncut εκδοχής του "Nymphomaniac", μπορούμε, πλέον, να αναφωνήσουμε ότι φτάσαμε… στο τέλος της διαδρομής. Με σχεδόν μιάμιση ώρα επιπλέον υλικό (και την συνολική διάρκεια να αγγίζει τις πεντέμισι ώρες), περισσότερες αναγωγές από την πλευρά του Σέλιγκμαν, αμέτρητες διεισδύσεις και μεγαλύτερες εναλλαγές μεταξύ της πιο σκοτεινής ανθρώπινης πλευράς και της απόλαυσης (ή και όχι) των σεξουαλικών επεισοδίων της ζωής της Joe, το Nymphomaniac επιτέλους παρουσιάστηκε όπως το οραματίστηκε αρχικά ο πιο εκκεντρικός (ή και ιδιοφυής) σκηνοθέτης της εποχής για να σοκάρει, να (ξανά) εκπλήξει και να επιβεβαιώσει ότι οι ενστάσεις (κυρίως για το δεύτερο μέρος) δεν ευσταθούσαν. Το Nymphomaniac είναι απλά ένα αριστούργημα.
Κι αν το πρώτο uncut μέρος δεν έφερε τρομερές αλλαγές στην ταινία, πέρα από περισσότερα κοντινά πλάνα σε γεννητικά όργανα, μια σύντομη σκηνή διδασκαλίας της διαδικασίας μιας έκτρωσης και λίγο πιο εκτενείς διαλόγους ανάμεσα στην Joe της Charlotte Gainsbourg και τον Seligman του Stellan Skarsgård, το δεύτερο μέρος περιείχε (εκτός από μια ολόκληρη ώρα επιπλέον υλικού) και μάλλον την πιο σοκαριστική σκηνή ολοκλήρου του φιλμ, που έκανε την Sala Darsena να αναφωνήσει πανικόβλητη! (Σε μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, οι παρόντες στην προβολή Gainsbourg, Skarsgård και Uma Thurman είχαν πριν λίγο αποχωρήσει από την αίθουσα)
Το εντυπωσιακό είναι πως στην τρίωρη εκδοχή του, το δεύτερο μέρος του "Nymphοmaniac" έχει πιο ομαλή ροή, αφήνει χρόνο στις εξελίξεις να αναπτυχθούν οργανικά και δίνει τη δυνατότητα μιας πιο ενδελεχούς εξέτασης της ψυχολογίας της Joe, χωρίς το άγχος της εμπορικής αντιμετώπισης της ταινίας. Ταυτόχρονα, οι σεξουαλικές περιπλανήσεις της είναι πιο ακραίες, τόσο οπτικά όσο και συναισθηματικά, και η κάμερα του Trier δεν αφήνει τίποτα στην φαντασία. (Αν ισχύει, όντως, ότι οι σκηνές ερμηνεύτηκαν από επαγγελματίες ηθοποιούς πορνό και στη συνέχεια έγινε ψηφιακή επεξεργασία των προσώπων, τότε η ομάδα των εφέ αξίζει Όσκαρ). Στις ακριβώς τρεις ώρες, το δεύτερο μέρος του Nymmphomaniac δε μοιάζει υπερφορτωμένο, δεν είναι βαρετό και δεν υπάρχει η αίσθηση της υπερβολής ή πιθανών πλατειασμών.
Ο Trier καταφέρνει επιπλέον να εισάγει μια ολόκληρη, καινούργια υποπλοκή, η οποία αφορά μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της Joe, παρεκτρέποντας ταυτόχρονα τη συζήτηση των ηρώων σε ευαίσθητες περιοχές κι αναμοχλεύοντας τη θεματολογία που τον έκανε persona non grata στις Κάννες, με την Joe να ομολογεί ότι καταλαβαίνει το Χίτλερ, και τον Seligman να αντιδρά αμέσως, ως φερέφωνο του διεθνούς Τύπου! Με τις νέες προσθήκες, η ανατροπή του φινάλε χτίζεται ακόμη πιο πειστικά και, σήμερα πια, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα πραγματικό αριστούργημα, χωρίς συμβιβασμούς και παρεμβάσεις αλλά με αρκετό τρολάρισμα και ανατρεπτική διάθεση. Εξάλλου, ακόμα και γνωρίζοντας τις ικανότητες του Trier στο trolling, ο σκηνοθέτης πάντα καταφέρνει να προκαλέσει έκπληξη και (έστω ένα ειρωνικό) μειδίαμα.
Παραφράζοντας ελαφρά και κάνοντας update αυτά που είχαμε γράψει αρχικά για το Nymphoaniac, αυτό που ξεκινά ως ιστορία ενηλικίωσης, συνεχίζει ως ερωτική φάρσα, εξελίσσεται σε ψυχρό παιχνίδι και συναισθηματική απογύμνωση για να μετατραπεί στο απόλυτο φεμινιστικό μανιφέστο από τον σκηνοθέτη που έχει κατηγορηθεί όσο κανένας άλλος για μισογυνισμό. Για την Joe, το σεξ είναι η συντροφιά, η μοναξιά, η παραίτηση, η αντίδραση, η παρηγοριά, το παυσίπονο, η πηγή της ζωής και κανείς δεν πρόκειται να της δημιουργήσει ενοχές για αυτό παρά μόνο αν αλλάξει η ίδια άποψη για τους δικούς της λόγους. Εξάλλου, όλες οι σκηνές σεξ, όσο explicit κι αν είναι ειδικά τώρα, δεν υπάρχουν για να προσφέρουν πορνό θέαμα αλλά για να περιγράψουν τον μηχανισμό μέσα στο κεφάλι της Joe και να περιγράψουν τους φόβους, τις ιδέες και μια ολόκληρη στάση ζωής, όπως θα όφειλε οποιοδήποτε έργο τέχνης. Lars, μην σταματήσεις ποτέ. (5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου