Αν νομίζατε ότι η ιστορία ενός έκπτωτου ηθοποιού και η προσπάθειά του να βάλει σε τάξη τη ζωή του πριν από την πρεμιέρα της επιστροφής του στο θεατρικό σανίδι ήταν αποκλειστικό προνόμιο του "Birdman" στη Mostra του 2014, κάνετε μεγάλο λάθος. Το "The humbling" (ναι, βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Philip Roth) του Barry Levinson έχει ακριβώς τον ίδιο θεματικό άξονα και παρουσιάζει ακόμα και μερικές πανομοιότυπες σκηνές με την ταινία του Iñárritu, από την εκκίνηση της εξομολόγησης στον καθρέφτη μέχρι την σκηνή όπου ο ηθοποιός εγκλωβίζεται έξω από το ίδιο του το θέατρο και ακόμα παραπέρα έως το φινάλε, όπου η πραγματικότητα συναντά την θεατρική σκηνή. Το τελικό αποτέλεσμα έχει πλάκα και είναι ανάλαφρο, δεν έχει, όμως, την πολυπλοκότητα του "Birdman", ούτε την ίδια δύναμη στις κωμικές και τις τραγικές στιγμές του. Έχει, όμως, ακόμα μία εκπληκτική ερμηνεία του Al Pacino. Δίκαιο.
Συνεχίζοντας τις ομοιότητες με το "Birdman", η "Ταπείνωση" (όπως, κατά πάσα πιθανότητα, θα κυκλοφορήσει και στις ελληνικές αίθουσες) επιχειρεί να επαναφέρει το πρεστίζ του κεντρικού πρωταγωνιστή του στις εποχές όπου (κυρίως) ερμήνευε χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγει σε μανιέρες και απλουστευμένες προσεγγίσεις. Κι αν στην περίπτωση του Michael Keaton ήταν περισσότερο εμφανής μια κάποια εξαφάνιση από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, στην περίπτωση του Pacino η κατάσταση ήταν περισσότερο ποιοτική παρά ποσοτική. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι ο ηθοποιός δεν εμφανιζόταν συχνά στην μεγάλη οθόνη, όμως, σίγουρα δύσκολα μπορεί κάποιος να αριθμήσει δέκα πέντε δύο ερμηνείες του ηθοποιού τα τελευταία χρόνια, που να έχουν ουσιαστικό βάρος. Αυτό σίγουρα, όμως, αλλάζει με το "The humbling" και, σε συνδυασμό με το "Manglehorn", επιβεβαιώνει ότι ο Pacino ήταν πάντα ένας καλός ηθοποιός, ο οποίος ενδεχομένως σταμάτησε από ένα σημείο και μετά να κάνει τις σωστές επιλογές.
Αυτό που δίνει τον διαφορετικό τόνο στην αφήγηση είναι η προσθήκη της Greta Gerwig, στον ρόλο της κόρης μιας φίλης (με όλες τις έννοιες) του Simon - Pacino - Axler, η οποία σχηματίζει μαζί του μια περίεργη σχέση που κινείται ανάμεσα στην αμιγώς σεξουαλική και εκείνη μεταξύ ινδάλματος και θαυμαστή ενώ όσο η πρώην ερωμένη της (ναι, ο χαρακτήρας έχει αναποφάσιστο σεξουαλικό προσανατολισμό) αρχίζει να γίνεται όλο και πιο επιθετική απέναντι σε αυτόν. Ταυτόχρονα, μια άλλη θαυμάστρια του Axler, θεωρεί ότι, λόγω πρότερης εξοικείωσης μέσω των ρόλων του, αυτός είναι ο πιο κατάλληλος για να αναλάβει την δολοφονία του άντρα της. Και οι δύο υποπλοκές είναι αρκετές για να προσδώσουν έναν κωμικό υπόβαθρο στην υπαρξιακή αναζήτηση του ήρωα, ακόμα και αν πολλές φορές καταφεύγουν περισσότερο στην υστερία (εσένα κοιτώ, Greta) και λιγότερο στην γενικότερη σουρεαλιστική αντιμετώπιση των καταστάσεων.
Συγκριτικά με τις προηγούμενες δουλειές του Levinson, το "The humbling" είναι σίγουρα περισσότερο φιλόδοξο και τελικά μάλλον και καλύτερο, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι αποτελεί μια πραγματικά ολοκληρωμένη ταινία. Οι ιδέες του βιβλίου του Roth μεταφέρονται αυτούσιες στην μεγάλη οθόνη, όμως, ο Levinson αποτυγχάνει να τις δέσει σε ένα ενιαίο σύνολο, με αποτέλεσμα να φαίνονται ελλιπείς και ασύνδετες μεταξύ τους. Αυτό οδηγεί και συχνές αλλαγές του ύφους, οι οποίες μετατρέπουν την ταινία ακαριαία από δράμα σε φαρσοκωμωδία και από υπαρξιακών αναζητήσεων φιλμ σε ελαφριά σάτιρα του κόσμου του θεάματος. Το παράδοξο είναι ότι αυτή η αποτυχία δεν επηρεάζει τον ίδιο τον Pacino, ο οποίος μέχρι το φινάλε συνεχίζει να πρωταγωνιστεί μόνος του σε ένα σαφώς καλύτερο έργο μιας παράλληλης πραγματικότητας. Ρίξιμο αυλαίας. (2,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου