Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Review: She’s Funny That Way του Peter Bogdanovich

Αλήθεια πόσο καιρό έχουμε να δούμε πραγματικά καλή κωμωδία, πόσω μάλλον φαρσοκωμωδία; Κι όμως, το She's Funny That Way έρχεται για να σώσει ολόκληρο το genre από την αφάνεια, να θυμίσει κάτι από Ernst Lubitsch και κάτι από παλιό Woody Allen αλλά κυρίως να αποτελέσει υπενθύμιση του παλιού καλού Bogdanovich και έναν φόρο τιμής σε ολόκληρο το είδος της φαρσοκωμωδίας, που τελευταία αγνοείται επιδεικτικά προς υποστήριξη του "μοντέρνου, σοβαρού κινηματογράφου". Αμήν και Αλληλούια!


"Οχτώ εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτή την πόλη και όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους" φωνάζει απελπισμένη κάποια στιγμή μέσα στην ταινία ο χαρακτήρας της Jennifer Aniston δίνοντας την ουσιαστική αρχή όλου του φιλμ. Για το She's Funny That Way, οι συμπτώσεις είναι ο κανόνας, οι παρεξηγήσεις η μόνη σταθερά και οι απρόοπτες συναντήσεις το μόνο καθημερινό φαινόμενο. Ένα είναι το ξενοδοχείο στο οποίο θα καταφύγουν για τις ατασθαλίες τους όλοι οι ήρωες, ένα το εστιατόριο που θα προτιμήσουν τα παράνομα ζευγάρια και ίδιες οι ώρες της ημέρας που θα επιλέξει ο καθένας να κυκλοφορήσει, ώστε η σύγκρουση με το άτομο που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συναντήσει να γίνει αναπόφευκτη. Ο Bogdanovich θέτει τους κανόνες από την αρχή και κανείς δεν δικαιούται να διαμαρτυρηθεί για την υπερβολή του σεναρίου παρά μόνο να γίνει συνένοχος στην παράνοια. 

Η ιστορία εξάλλου δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ανανεωμένη παραλλαγή του Pretty Woman, με την Izzy της Imogen Poots να έχει ήδη ξεπεράσει το παρελθόν της ως callgirl στην αρχή της ταινίας, δίνοντας την πρώτη της μεγάλη συνέντευξη ως σταρ του θεάτρου. Αυτό που παρακολουθούμε είναι η αφήγηση της ιστορίας της, ο τρόπος με τον οποίο γνώρισε τον σκηνοθέτη του Broadway Arnold Albertson (Owen Wilson), τα μέσα που χρησιμοποίησε για να προχωρήσει τα πάντα μπροστά προς όφελός της και όλοι οι τρελοί τύποι που συνάντησε στην πορεία, από τον θίασο του θεατρικού (που, όχι αναμενόμενα, αποτελούνταν από επικαλυπτόμενα ερωτικά τρίγωνα) και μια εκκεντρική ψυχολόγο (Jennifer Aniston) μέχρι την γυναίκα του σκηνοθέτη (Kathryn Hahn) και τους δικούς της απαιτητικούς (και ιδιαίτερους) πελάτες. (Δώστε επίσης βάση και στα cameos, ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να εμφανιστεί ο *censored* χωρίς να το περιμένεις!)

Κανείς δεν πρόκειται να θεωρήσει το σενάριο του She's Funny That Way το πιο πνευματώδες του κόσμου, όμως, δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εξαιρετική αίσθηση ρυθμού που βγάζει η ταινία, ενορχηστρώνοντας θαυμάσια αμέτρητες υποπλοκές, δίχως να αφήνει κενά αμηχανίας ανάμεσα στις αφηγήσεις, Στα ενενήντα λεπτά της ταινίας, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου νεκρός χρόνος, παρά μια συνεχής ροή gags, ατακών και σκηνών ανθολογίας που είναι γνήσια αστείες και απενοχοποιημένα σαφείς στον σκοπό τους απλώς να διασκεδάσουν και να προσφέρουν γέλιο. Η δε οικονομία της ταινίας είναι τέτοια που θα μπορούσε να μεταφερθεί αυτούσια στο (ή να προέρχεται άνετα από το) σανίδι, σε οποιαδήποτε μάλιστα δεκαετία, καθώς αγνοεί παντελώς την έννοια του χρόνου, καταλήγοντας να είναι άχρονη και (μακάρι) διαχρονική. 

Κι αν ο Owen Wilson παραμένει συμπαθής αλλά στα πλαίσια του τυπικού, συνηθισμένου Wilson, οι γυναίκες του καστ αποδεικνύονται κωμικοί φωστήρες, με κάθε μία να προσεγγίζει διαφορετικά την τρέλα που απαιτεί ο ρόλος της, Η μεν Imogen Poots συνδυάζει αφέλεια με μια ακαταμάχητη γοητεία και ενστικτώδη εξυπνάδα ανάμεσα στις αμέτρητες παρεξηγήσεις ("Chaos is a ladder" δεν έλεγε ο Petyr Baelish; - θα ήταν τόσο περήφανος) , η δε Kathryn Hahn αφήνει την υστερία του χαρακτήρα της να εμφανίζεται σε δόσεις με θαυμαστή αυτοσυγράτηση ενώ, καλύτερη από όλες, η Jennifer Aniston, που ισοπεδώνει τον ανταγωνισμό κάθε φορά που εμφανίζεται στην οθόνη, καταφεύγει στις φαρμακερές ατάκες και την μνημειώδη ψυχραιμία, αφήνοντας τα λόγια να κάνουν την πραγματική δουλειά αντί των πράξεων. Στο τέλος της ταινίας, το μεγαλύτερο μέρος του χειροκροτήματος οφείλεται ακριβώς σε αυτή την ερμηνεία.

Εν τέλει, χρειάζεται κάτι παραπάνω για να αποδεχτεί κανείς αυτό που απλόχερα προσφέρει η ταινία; Είναι ανάγκη να περιέχει κάποιο σαφές κοινωνικό σχόλιο ή έστω μια κριτική ματιά στο χώρο του θεάτρου για να αποκτήσει αυτόματα αξία; Η φετινή Βενετία ασχολήθηκε αρκετά με αυτές τις θεματικές φέτος (γκουχ Birdman γκουχ The Humbling), οπότε η ανάλαφρη οπτική του Bogdanovich αρκεί για να αποδειχτεί το φιλμ απόλυτα ανανεωτικό και διασκεδαστικό. Αν ο σκηνοθέτης είναι να αποσύρεται... από την απόσυρσή του με αποστολή την γνήσια διασκέδαση του κοινού όπως εδώ, τότε να μην εξαφανιστεί ξανά ποτέ. (3,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...