Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Review: Red Amnesia (Chuangru zhe) του Xiaoshuai Wang

Τι μπορείς να γράψεις για μια ταινία, την οποία απολαμβάνεις περισσότερο όσο λιγότερα στοιχεία γνωρίζεις για αυτή; Ότι σίγουρα ήταν μία από τις δύο καλύτερες ταινίες που είδα φέτος στην Βενετία (η δεύτερη ήταν ο μεγάλος νικητής, φυσικά), ότι είναι ένα φιλμ που χρειάζεται μία σχετική υπομονή για να βυθιστείς σταδιακά στον κόσμο του, ότι αφηγείται μια ιστορία που συνδυάζει το κοινωνικό δράμα με το καθαρόαιμο θρίλερ και ότι η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, μέχρι το τέλος, έχει αναδειχθεί σε κάτι μεγαλειώδες  και συναισθηματικά αβάσταχτο. Τι άλλο χρειάζεται να ξέρεις;


Το Red Amnesia ξεκινά με τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που δέχεται μια ηλικιωμένη γυναίκα (Lu Zhong) στην Κίνα και συνεχίζει για να πει μια εξαιρετικά πολυεπίπεδη ιστορία, που αφορά την οικογένεια, την ιστορία της ανάπτυξης της χώρας και τις κοινωνικές αδικίες, που πάντα απασχολούσαν τον Κινέζο δημιουργό, από την εποχή ακόμα του "Beijing Bicycle" και του "Shanghai Dreams". Οι χαρακτήρες του Xiaoshuai Wang πάντα ξεκινούν από μια σαφή αφετηρία, όμως, η εξέλιξη των διαδρομών του σπάνια τους οδηγεί εκεί που στοχεύουν. Παράλληλα, ο Wang γνωρίζει πώς να ενσωματώσει κοινωνικά στοιχεία σε κάθε ταινία του με τρόπο που δεν αναμένεις, δίνοντας χροιά θρίλερ σε απλές κοινωνικές καταστάσεις ή προεκτάσεις τρόμου σε φαινομενικά απλά γεγονότα. Αυτό συμβαίνει και στο Red Amnesia, όπου ένας χτύπος του τηλεφώνου μπορεί να λάβει μεταφυσικές διαστάσεις και ένας μεσημεριανός ύπνος να θολώσει τα όρια πραγματικότητας και φαντασίας.

Το καλύτερο, όμως, από όλα είναι ότι τα επιμέρους στοιχεία που χρησιμοποιεί ο Wang δε θα έπρεπε παραδοσιακά να δημιουργούν ένα τόσο αρμονικό σύνολο. Ακόμα και η εξέλιξη της ιστορίας (no spoilers), στην πορεία, φαίνεται να χάνει τον δρόμο της και να πηδάει ανεξέλεγκτα από θεματική σε θεματική και, όμως, στο τελευταίο μέρος της ταινίας τα πάντα κολλάνε τόσο απρόβλεπτα και απόλυτα μεταξύ τους, που όχι μόνο μένεις να θαυμάζεις την συνοχή τους και την μεθοδική εξέλιξη της ιστορίας μέχρι αυτό το κρεσέντο αλλά και δεν μπορείς να πιστέψεις τον τρόπο με τον οποίο ένταση που μέχρι τότε μόνο υπονοούνταν, διαχέεται στην οθόνη, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην μεταδοτικότητα της ταινίας. Δύο ώρες μετά, τα σημεία αφετηρίας και τερματισμού διαφέρουν τόσο πολύ και, όμως, βγάζουν τόσο νόημα, που δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσε Wang.

Αυτό που κάνει το έργο του τόσο ιδιαίτερο, εξάλλου, είναι η διάθεση και η ικανότητά του να ανακαλύπτει τους κρυμμένους μηχανισμούς στην κοινωνία της Κίνας, που αφορούν τόσο τις δομές της οικογένειας, τις πολιτικές εξελίξεις του παρελθόντος και τον τρόπου που επηρέασαν τις επόμενες γενιές, τον μηχανισμό της μνήμης και, κυρίως, τα όνειρα αυτών των ανθρώπων, που όσο δεν τα εκφράζουν ή απλώς καταπιέζονται, γίνονται μοχλοί ακραίων αντιδράσεων. Ο Wang δεν έχει πρόθεση ούτε να κρίνει ούτε να κατακρίνει τους ήρωές τους αλλά να στοχοποιήσει εκείνους που τους ώθησαν στις πράξεις τους. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, το φιλμ του Wang αποτελεί ξεκάθαρο, ποιοτικό σινεμά, που αξίζει να βρει στον δρόμο του έστω σε κάποιο ελληνικό φεστιβάλ και γιατί όχι σε κανονική διανομή. Μέχρι τότε, θαυμασμός και υπόκλιση. (4,5*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...