Οι επιλογές του @JohnTikis για τις καλύτερες υποστηρικτικές ερμηνείες της χρονιάς. Οποιαδήποτε ομοιότητα στις τελικές επιλογές είναι καθαρά θέμα καλού γούστου, just sayin'.
Με περηφάνια που ξεχειλίζει και υπερβάλλουσα χαρά, φέτος το ντιεξομπλόγκ φιλοξενεί τον αγαπημένο γκουρού του κινηματογράφου @JohnTikisκαι τις λίστες του, σε συνέχεια των χριστουγεννιάτικων #SantaBlogoscars. Ας ανοίξει η αυλαία παρακαλώ.
Ύστερα από την προθέρμανση (εδώ, εδώ, εδώ, εδώκαι εδώ), ήρθε η ώρα για την κυρίως άσκηση. Πρεμιέρα για τα Blogoscars του 2012 σήμερα με Β΄Ανδρικό Ρόλο και μια κατηγορία που παραδοσιακά (καλά, εντάξει έστω για πέρυσι) δημιουργεί δυσκολίες στην επιλογή αλλά προσφέρεται παράλληλα και για πιο εναλλακτικές προτάσεις. You know the rules, εξάλλου. Χωρίς περισσότερη καθυστέρηση, οι 10 ερμηνείες που ξεχώρισαν είναι:
Με καμπύλες που μοιάζουν ακαταμάχητες ανεξαρτήτως φύλου και διάχυτη σεξουαλικότητα σε όλες του τις δημιουργίες, το βιολί είναι ο αιώνιος αντίζηλος κι ο πρόστυχος ανταγωνιστής στον ερωτισμό του πιάνου. Έχει συχνά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη συμφωνική ορχήστρα κι εντελώς αντίστοιχα και στον κινηματογράφο έχει καταλάβει ένα σεβαστό ποσοστό του screen time της σινεφιλικής ιστορίας. Μετά το άλμα, ακολουθούν στιγμιότυπα "στενών" επαφών μεταξύ ανθρώπου και εγχόρδου, άντρα ή γυναίκας. Παρεμπιπτόντως, η εισαγωγική εικόνα του κειμένου είναι ο πίνακας Βιολί και Σταφύλια (1912) του Πάμπλο Πικάσο. Η επιλογή του καλλιτέχνη ήταν απολύτως τυχαία και δεν έχει καμία σχέση με την επικαιρότητα. Ίσως.
Τέλος του χρόνου και οι λίστες δεν έχουν σταματημό. Έχουμε την μουσική #blogovision, έχουμε την κούρσα για το καλύτερο μελομακάρονο της πόλης, αναμένουμε και τα #blogoscars. Σε όλα αυτά προστίθεται εκτάκτως και η ψηφοφορία για τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες, όπως θα επιλέξει η ελληνική blogόσφαιρα, διότι οι ψυχαναγκασμοί μας πρέπει πάντοτε να βρίσκονται σε εγρήγορση. Το ντιεξομπλόγκ έκανε αναδρομή σε όλο τον 20ό αιώνα, έψαξε σε ολόκληρο τον κόσμο, ζύγισε με αυστηρά κριτήρια όλες τις υποψήφιες ταινίες και με υπερηφάνεια παρουσιάζει τις 10 καλύτερες. Αφού όμως πρώτα παρουσιάσει τις 10 καλύτερες μετά τις 10 καλύτερες, έτσι για την αγωνία του θέματος.
Christmas, Natale, Noël, Navidad, Jul, Kurisumasu, Χριστούγεννα. Άη Βασίλης, St. Nikolaus, Santa Claus. Το πνεύμα των Χριστουγέννων ξεχνάει τα αγγλικά του και μέσα από επτά ευρωπαϊκές ταινίες και μία ασιατική εξασκείται στις ξένες γλώσσες. Around the World on a Reel Special X-mas Edition, αμέσως μετά το άλμα.
Αθήνα του Βορρά, λίκνο πολιτισμού την περίοδο του Διαφωτισμού και αγαπημένος κινηματογραφικός προορισμός, το Εδιμβούργο είναι με διαφορά η πιο ερωτεύσιμη πόλη της Βόρειας Ευρώπης. Η πλειοψηφία των ταινιών που εκτυλίσσονται "κάπου στην Αγγλία" έχουν αποτίσει φόρο τιμής στην σκωτσέζικη πρωτεύουσα ενώ ήδη από το 1800 άρχισε χωροχρονικά να τοποθετείται και συγκεκριμένα στο φιλμικό σύμπαν. 200 χρόνια σε 10 στιγμές, όπως τις αποθανάτισε ο κινηματογραφικός φακός, αμέσως μετά το άλμα.
Δέκα ημέρες, από τις 4 έως τις 13 Νοέμβρη, σας έπρηξα τα συκώτια, όσα δεν έφαγε το Beastτουλάχιστον. Το παραδέχομαι. Βλέπατε #tiff52 και κάνατε επίκληση στον Άγιο - Σούπερ- Δημήτριο. Ακούγατε φεστιβάλ και παρακαλούσατε να με φάει κανένας Τυραννόσαυρος. Διαβάζατε τα posts και αναρωτιόσασταν ποιες Μαϊμούδεςέγραφαν αυτές τις βλακείες. Ψάχνατε το ψυγείο να μου πετάξετε ό,τι βρείτε: γιαούρτια, ντομάτες, κοτόπουλο με δαμάσκηνα. Ξέρω, ξέρω, δεν ησυχάζατε ούτε το Σαββατοκύριακο.
Αυτό είναι το τελικό ποστ της (φετινής) παράνοιας. 32 ταινίες, 3 πάρτι μέχρι τελικής πτώσης και άπειρες μπύρες μετά, ήρθε η ώρα για το φινάλε. Δεν είμαι όμως μόνος. Φώναξα και άλλους 17 (!!!) ομοιοπαθείς για να μου συμπαρασταθούν στην δύσκολη τούτη ώρα.
Φέτος, η τουϊτερική κοινότητα της πόλης και οι επισκέπτες της κάηκαν ολοσχερώς στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έστησαν κανονικό αντίσκηνο έξω από τις αίθουσες του λιμανιού και της πλατείας Αριστοτέλους και μετέδωσαν αναλυτικά τον παλμό του φεστιβάλ με τα μάτια στραμμένα σε όλες τις εξελίξεις. Στη συνέχεια, βαθμολόγησαν όσες ταινίες είχαν δει με άριστα πάντα τα πέντε αστεράκια και στείλανε στο ντιεξομπλογκ τα αποτελέσματα. Ύστερα από αδιάβλητες διαδικασίες και με 80 (!!!) ταινίες να μπαίνουν στο μικροσκόπιο, ποια φιλμ ξεχώρισαν στην κούρσα για τον... Χρυσό Δημήτριο; (cc @Manolis_G, ο νονός του βραβείου)
Από το παραμύθι του Charles Perrault μέχρι την κλινική ματιά της Julia Leigh στο Sleeping Beauty (2011), η εικόνα της Ωραίας Κοιμωμένης εμφανίζεται συνέχεια στον κινηματογράφο, είτε με προφανή είτε με περισσότερο υπαινικτικό τρόπο. Είναι εκείνη η στοιχειωτική παρουσία που θέτει δράσεις σε κίνηση και προκαλεί διαμάχες, μόνο και μόνο με την αργή, γαλήνια αναπνοή (συνήθως) κάτω από το σεντόνι και τα κλειστά βλέφαρα, που θωρακίζουν τον πολυπόθητο θησαυρό πίσω τους. Αυτές είναι οι Ωραίες Κοιμωμένες του 20ού (κυρίως) αιώνα.
Όπως είπε και ο Rick του Humphrey Bogart στην Ilsa της Ingrid Bergman σε μία από τις κλασικότερες ατάκες του παγκόσμιου κινηματογράφου "We will always have Paris". Και όντως το Παρίσι και όλες οι γωνιές του έχουν πρωταγωνιστήσει σε μυριάδες κινηματογραφικές ταινίες, εξυμνώντας άλλοτε τον ρομαντισμό του, άλλοτε τη μελαγχολία του, άλλοτε το φως του και άλλοτε τα σκοτεινά σοκάκια δίπλα στον Σηκουάνα. Αυτό είναι το Παρίσι για όλες τις ώρες της ημέρας.
Αυτό δεν είναι ένα ακόμη ποστ για το φεστιβάλ της Βενετίας. Είναι ένα ποστ για την ίδια την πόλη. Την πόλη που αποθανατίστηκε μελαγχολικά στην μεγάλη οθόνη, σχεδόν όπως οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές. Αυτές είναι οι στιγμές της.
Ποιος είπε ότι ο ο μικρός φτερωτός θεός που στοχεύει τα βέλη του δημιουργώντας ερωτικά ειδύλλια δεν έχει ανταγωνισμό; 10 κυρίες παίρνουν την μοίρα στα χέρια τους, το τόξο στον ώμο τους και εξαπολύουν βέλη αδιακρίτως προς όλες τις κατευθύνσεις. It's a war, I say!
Το καλοκαίρι θα τελειώσει μόνο όταν το αφήσουμε εμείς και γι' αυτό, συνεχίζοντας το ταξίδι ανά την υφήλιο, μετά το Ρίο και το ταλαίπωρο Τόκυο, προσγειωνόμαστε στην μακρινή Hawaii, την πολιτεία των τροπικών νερών, των γιγάντιων κυμάτων του σερφ, του ιστορικού 5-0, και φυσικά, του Pearl Harbor.
Μετά το Ρίο, ο ταξιδιωτικός οδηγός του παρόντος blog σας προτείνει ιδέες για να αξιοποιήσετε στο έπακρο τις δυνατότητες που σας προσφέρει το απομακρυσμένο Tokyo. Απαραίτητη η γονική συναίνεση και μια στολή κατά της ραδιενέργειας.
Το κλίμα διακοπών μας έχει χτυπήσει πλέον για τα καλά. Eπειδή, όμως, διακοπές προς το παρόν δεν προβλέπεται να πάμε κάπου εξωτικά, ξεκινάμε ταξίδι στον κόσμο μέσα από τις ταινίες και πρώτο προορισμό το μαγευτικό Ρίο ντε Τζανέιρο. Βέβαια, τώρα χειμώνα έχει εκεί, αλλά ποιος ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες, καλή διάθεση να υπάρχει.
Δύο είναι τα πράγματα που με φοβίζουν περισσότερο στον κινηματογράφο. Τα παιδιά φαντάσματα, όπως είπαμε, είναι το ένα. Το άλλο είναι οι κλόουν. Ναι, οι κλόουν. Και ακόμα και όταν δεν με τρομάζουν σε μία ταινία, βρίσκω την παρουσία τους απωθητική και disturbing. Νιώθω άβολα και προτιμώ οι αντίστοιχες σκηνές να τελειώνουν όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αντιμετωπίζοντας, λοιπόν, τον φόβο μου, ας δούμε κάποιες ταινίες που χρησιμοποιούν την εικόνα του κλόουν για δημιουργία φόβου, τρόμου ή απλά αισθήματος ενόχλησης. (Σημείωση: Με μία μόνο εξαίρεση, αποκλείονται από τη λίστα ταινίες φτηνού exploitation.)
Υπάρχουν δύο πράγματα που με τρομάζουν περισσότερο στο σινεμά. Το ένα είναι τα παιδιά-φαντάσματα. Υπάρχει κάτι το απόκοσμο σε αυτά που συνδυάζεται με μια αθωότητα που έχει διαστραφεί και έχει γίνει απειλητική και συνήθως θανάσιμη. Blame the Asians. Και στην δυτική κινηματογραφία όμως υπάρχουν πολλές εμφανίσεις παιδιών-φαντασμάτων που τις περισσότερες φορές μόνο οιωνοί καλών καταστάσεων δεν είναι. Η ιδέα παραμένει ίδια, απλά αλλάζουν οι λεπτομέρειες. Ή μπορεί και όχι. Εν πάσει περιπτώσει, ας θυμηθούμε κάποιες ταινίες όπου τα παδιά φαντάσματα είχαν την τιμητική τους. Και όχι, ούτε ο Casper μετράει ούτε το ανθρωπάκι της Michelin από το Ghostbusters.
Την Κυριακή η @nakedtile άνοιξε τον χορό των απονομών με την κατηγορία του Β αντρικού ρόλου και πανηγυρικό νικητή τον Christian Bale. Την Δευτέρα, την σκυτάλη πήρε η @irinivn και με αγωνία που χτύπησε κόκκινο αποκάλυψε την νικήτρια στην κατηγορία του Β γυναικείου ρόλουMila Kunis. Ένα για το Fighter, ένα και για τον Μαύρο Κύκνο. Τι θα συμβεί άραγε σήμερα στην κατηγορία της καλύτερης σκηνοθεσίας; Ποιοι σκηνοθέτες θα βρεθούν στην δεκάδα και θα υποστούν για μια τελευταία φορά το κινηματογραφικό μου Photo Bombing; Η αναμονή έφτασε στο τέλος.