Λατρεύω την Ισλανδική ιδιοσυγκρασία, όπως αυτή καταφέρνει να αποτυπωθεί στις Ισλανδικές ταινίες. Μιλάμε για ένα λαό που δεν φαίνεται να σκοτίζεται και πολύ, που ξέρει να δίνει την πρέπουσα σημασία στο χιούμορ και την ειρωνική πλευρά της ζωής, που μπορεί να αναγνωρίζει την γενικότερη "μεγάλη αλήθεια" κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Γι' αυτό και καταφέρνει να αφηγηθεί ιστορίες μικρές αλλά ουσιαστικές, λιτές στην δομή αλλά πλούσιες στο περιεχόμενο, που δεν εντυπωσιάζουν με το εύρος τους ή απαραίτητα την αιχμή τους αλλά σε κερδίζουν μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά τους. Το "Rams" είναι με βεβαιότητα μία τέτοια υπέροχη ταινία.
Δύο αδέρφια, τα οποία έχουν να μιλήσουν σχεδόν σαράντα χρόνια, αναγκάζονται να βάλουν στην άκρη τις διαφωνίες τους και να συνεργαστούν, όταν μία ασθένεια απειλεί να αφανίσει τα κριάρια τους. Το παρελθόν δεν δείχνει να απασχολεί ιδιαίτερα τον Hákonarson, για την ακρίβεια δεν μαθαίνουμε ποτέ τι προκάλεσε αυτή την ρήξη, ίσως γιατί η αιτία ήταν μια απλή ηλιθιότητα του νεαρού της ηλικίας τους, είτε επειδή το παρελθόν δεν έχει καμία ουσιαστική βαρύτητα στο παρόν. Βλέπουμε, όμως, ότι και οι δύο είναι το ίδιο ξεροκέφαλοι, το ίδιο ισχυρογνώμονες, το ίδιο επίμονοι, σαν "κριάρια", και αυτό είναι αρκετό για να βάλει σε τάξη όχι μόνο το παρελθόν αλλά και όσα θα ορίσουν το παρόν και το μέλλον τους.
Κανείς από τους δυο τους δεν έχει ροπή προς την... ομιλιτικότητα. Ο Hákonarson σχεδόν ξεχνάει τις λέξεις και αφηγείται την ιστορία του μέσα από τις πράξεις και τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών του, αποκαλύπτοντας πόσο αστεία είναι τελικά η ιστορία του. Ειδικά οι σκηνές μεταξύ των αδερφών φέρνουν προς βωβό κινηματογράφο και screwball περιοχές (η χρήση ενός εκσκαφέα ως νοσοκομειακό όχημα ανήκει στις σκηνές ανθολογίας της ταινίας), πιστές, ωστόσο, στο πνεύμα του Aki Kaurismaki και του σύγχρονου σκανδιναβικού σινεμά. Επιπλέον, το παρελθόν του Hákonarson στο ντοκιμαντέρ του δίνει την ικανότητα να παρατηρεί με υπομονή και κατανόηση τις πράξεις των ηρώων του, με την αφηγηματική του ικανότητα να δείχνει εξίσου ικανή να παίζει με τον ρυθμό και την ταχύτητα για να αποκαλύψει τελικά με δύναμη την καρδιά της ιστορίας του φιλμ.
Μια καρδιά που ξεχειλίζει από τρυφερότητα, όσο κι αν η μελαγχολία δεν αφήνει την ταινία να κατευθυνθεί προς ανάλαφρες κατευθύνσεις. Το δε πλάνο που επιλέγει να κλείσει την ταινία (ακριβώς στο σωστό δευτερόλεπτο, χωρίς να νοιάζεται για το πριν ή το μετά, παρά μόνο για το τώρα) τονίζει ακόμα περισσότερο τον δεσμό αυτών των δύο ανθρώπων και τον κοινό τους αγώνα για να μην χάσουν την ίδια τους την ταυτότητα, κάτι που κάνει το φιλμ αβίαστα συγκινητικό και συναισθηματικά έντονο χωρίς να το προσπαθεί καν. Το "Rams" είναι ακριβώς αυτή η ταινία που δεν δείχνει να εκβιάζει τίποτα, επειδή ξέρει πόσο σημαντική και ταυτόχρονα απλή είναι η αλήθεια της, με ξεκαρδιστικές καταστάσεις χωρίς ίχνος αστείου, εξαιρετικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των Sigurdur Sigurjonsson και Theodor Juliusson, φανταστικούς μη-διαλόγους και σκηνές κωμικής ανθολογίας και μία μεγάλη (κυριολεκτική και μεταφορική) αγκαλιά. Είναι σοφοί οι Ισλανδοί. (4*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου