Αμερικανική ιστορία ενηλικίωσης, αφήγηση γυναικείας σεξουαλικής αφύπνισης, quirky νεανική εξομολόγηση. Η ταινία της της Marielle Heller ακροβατεί ανάμεσα σε όλα τα επικίνδυνα είδη του αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, φλερτάρει με την υπερβολή και την εκτενή αυτοαναφορικότητα, χρησιμοποιεί το χιούμορ για να μιλήσει για κάτι απόλυτα σοβαρό και καταφέρνει τελικά να βγει νικήτρια γιατί παραμένει απόλυτα ειλικρινής, χωρίς να κρύβεται από ντροπή πίσω από το δάχτυλό της.
Γιατί το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτού του τύπου οι ταινίες, είναι ότι προσεγγίζουν τελικά το "αιχμηρό" τους θέμα με μία συντηρητική (και τελικά απόλυτα πατριαρχική) προσέγγιση, που προσπαθεί να εμφανιστεί τολμηρή χωρίς ουσιαστικά να είναι. Το "Diary of a Teenage Girl", όμως, ευτυχώς δεν είναι μια τέτοια περίπτωση καθώς όχι μόνο είναι αφηγηματικά απελευθερωμένο και σεξουαλικά απενοχοποιημένο (το φιλμ δεν φείδεται ούτε των γυμνών σκηνών, ούτε του casual sex, ούτε της χρήσης ναρκωτικών) αλλά και αμιγώς επικεντρωμένο στην οπτική της ηρωίδας του και όλες της περιπέτειές της στον δρόμο προς την ανακάλυψη του εαυτού της χωρίς να την κρίνει αλλά ούτε και να την παρουσιάζει καθαρά ως θύμα ή ως θύτη.
Γενικότερα, η Minnie της Bel Powley αψηφά την εύκολη κατηγοριοποίηση. Η Heller φροντίζει να την κάνει να μιλά ως αληθινός (εντάξει, στα όρια του κινηματογραφικού) άνθρωπος, χρησιμοποιώντας την εφηβική υπερβολή της και την υπερσεξουαλική της όρεξη ως αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα της, το οποίο στηρίζει την νεανική της επιπολαιότητα ή την έλλειψη των αναστολών της. Η ίδια είναι κομμάτι του Σαν Φρανσίσκο των 70ς, απόρροια του οικογενειακού της περιβάλλοντος και, ταυτόχρονα, κύριος των επιλογών της και των συνεπειών τους. Η δε οπτική της είναι εκείνη που ορίζει και τους ίδιους τους χαρακτήρες του φιλμ, είτε πρόκειται για την χίπισσα μητέρα της και τον κάφρο γκόμενό της είτε τα προσωπικά της όνειρα (ναι, τα όνειρά της αποτελούν ουσιαστικά ξεχωριστό χαρακτήρα του φιλμ) και την καλλιτέχνη που αποτελεί τον φάρο της διαδρομής της.
Ακόμα και η μεταστροφή των χαρακτήρων γίνεται μέσα από το δικό της παρατηρητικό πρίσμα και με βάση την δική της αξιολόγηση των πράξεών της. Ο Monroe του Alexander Skarsgård ξεκινά ως ερωτύλος μάγκας για να καταλήξει ένας φοβισμένος χίπης, η μητέρα της (ακόμα μια εντυπωσιακή ερμηνεία της Kristen Wiig, στον κοινό τόπο δράματος και κωμωδίας) μεταβάλλεται σιγά σιγά από ανεξάρτητη ακομπλεξάριστη γυναίκα σε αδύναμη, ενοχική περσόνα και η κολλητή της, Kimmie (Madeleine Waters), θυμίζει όλο και περισσότερο ένα άβουλο υποχείριο της εποχής και της ηθικής της. Η πραγματική ενηλικίωση της Minnie έρχεται μέσα από τον τρόπο που ανακαλύπτει εκ νέου τους ανθρώπους γύρω της και ο τρόπος που η Heller αναπτύσσει αυτή την παράμετρο είναι πραγματικά φανταστικός.
Αλλά και πέρα από αυτό, το φιλμ είναι γνήσια αστείο, αβίαστα συγκινητικό και εξαιρετικά άβολο κατά στιγμές με την ειλικρίνειά του, η οποία καμουφλάρεται μερικώς πίσω από τις ψυχεδελικές ζωγραφιές που ντύνουν αρκετές φορές τα κάδρα, δένοντας τον κόσμο της ταινίας με το ημιαυτοβιογραφικό ομώνυμο graphic novel της Phoebe Gloeckner που την ενέπνευσε. H Heller σέβεται υπερβολικά την ηρωίδα της αλλά και το κοινό της για να μασήσει τα λόγια της, και αυτή η απαραίτητα ακομπλεξάριστη γυναικεία ματιά προκύπτει εξαιρετικά αναζωογονητική σε μια κινηματογραφική κοινότητα που έχει μάθει από την κούνια της να την φοβάται.
Γι'αυτό και είναι εύκολο να παραβλέψει κανείς τις ευκολίες του σεναρίου ή τον γνώριμο αφηγηματικό άξονα της ανάπτυξης της ταινίας. Όπως είπαμε και στην αρχή, η Heller παρουσιάζει μια απίστευτη ικανότητα να αποφεύγει τις παγίδες και να μετατρέπει κάθε τι γνώριμο σε κάτι φρέσκο και απόλυτα ειλικρινές. Η ταινίας της μοιάζει όντως να ξεπήδησε από τις σελίδες ενός εφηβικού ημερολογίου και δεν ντρέπεται να παρουσιάσει την γυναικεία της φύση με τους δικούς της κανόνες και όρια, ακριβώς όπως και η ίδια η Minnie ορίζει τον εαυτό της και το σώμα της σε όλη την ταινία. Και αυτό αρκεί για να καταλήξει κατευθείαν στις καρδιές των θεατών. (4*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου