Δεν χρειάζεται να περάσουν πάνω από πέντε λεπτά για να καταλάβει κανείς ότι, ναι, το "La tierra y la sombra" πρόκειται για εκείνα τα έργα που προτιμούν την δημιουργία ατμόσφαιρας από την σφιχτή αφήγηση και την απλή παρατήρηση σε αντίθεση με την αναλυτική περιγραφή των χαρακτήρων. Επομένως, τα κάδρα του είναι που προσπαθούν να αποτυπώσουν όλες τις πιθανές κοινωνικές λεπτομέρειες μέσα στην στατικότητά τους, οι εκτενείς σκηνές εκείνες που επιχειρούν να αποτυπώσουν μια υποτιμημένη καθημερινότητα (κυρίως μέσα από την σιωπή) και η φύση εκείνη που πολλές φορές υποκαθιστά τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων, τόσο μέσα από την καταστροφή αλλά και από την αντοχή της.
Η υπόθεση είναι τυπικά ανθρωποκεντρική, όπως μας έχουν συνηθίσει αυτού του είδους οι ταινίες. Ένας εργάτης επιστρέφει στο σπίτι του ύστερα από πολλά χρόνια για να επανασυνδεθεί με την πρώην γυναίκα του και τον άρρωστο γιο του και να γνωρίσει για πρώτη φορά τη νύφη και τον εγγονό του. Εκεί θα βρει τον γιο του πολύ άρρωστο ("πρέπει να φύγει για την πόλη" εκλιπαρεί η γυναίκα του), την νύφη του να εργάζεται σκληρά σε μια φυτεία ζαχαροκάλαμου μέχρι να απολυθεί λόγω της χαμηλής της παραγωγικότητας και την παλιά του αγαπημένη να αποτελεί ένα βαρίδιο για όλους, τραβώντας τους προς το παρελθόν, χωρίς να δέχεται να εγκαταλείψει τον τόπο που γεννήθηκε.
Ο Acevedo δε διστάζει να γεμίσει με συμβολισμούς την ιστορία του για τη σύγχρονη κολομβιανή κοινωνία και να οριοθετήσει το όνειρο του δυτικού πολιτισμού, μέσα από τα μάτια της αγροτικής ζωής και μιας οικογένειας που παλεύει για την επιβίωσή της. Οι στάχτες (από τις φωτιές των φυτειών) που γεμίζουν τον τόπο και αποτελούν και την αιτία της χειροτέρευσης της κατάστασης του άρρωστου γιου δε θα μπορούσαν να συμβολίσουν καλύτερα τον ρόλο του παρελθόντος αλλά και της ίδιας της ζωής της οικογένειας, που πρέπει να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της αν θέλει να επιβιώσει. Δεν είναι παράδοξο που ο άσωτος πατέρας είναι εκείνος που αντιλαμβάνεται την ανάγκη για φυγή. Εξάλλου αυτό ακριβώς έκανε και στο παρελθόν ο ίδιος, μερικώς υπαίτιος για την τωρινή κατάσταση της οικογένειάς του.
Κι αν όλα αυτά ακούγονται γνώριμα, συμβαίνει γιατί τελικά όντως έτσι είναι. Ο Acevedo δεν περπατά σε καινούριες περιοχές, ούτε τολμά κάτι ουσιαστικά καινούριο αλλά μοιάζει να επαναπαύεται στους αποδεκτούς δρόμους ενός κοινωνικού σινεμά, που δυστυχώς δείχνει τα όριά του. Παρόλα αυτά, η χρήση της κάμερας είναι φανταστική, η απεικόνιση της φύσης σχδόν μαγευτική και και το φινάλε υπέροχα φωτογραφημένο μέσα στον λυρισμό και το οπτικό του μεγαλείο. Ως θέμα, ωστόσο, η "Γη και η Σκιά" ακουμπά στις περιοχές του "Ixcanul" [Frame Game Review εδώ και εδώ] και η σύγκριση δεν είναι με τίποτα υπέρ του. (2,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου