Αν η ταινία δεν μιλούσε ισπανικά (και για αρκετή ώρα στην αρχή, δεν χρησιμοποιεί καν την γλώσσα για να μεταφέρει την καθημερινότητα του πρωταγωνιστή της), θα μπορούσε άνετα να αναγνωριστεί ως ταινία από την φιλμογραφία του Michael Haneke. Κλινική ψυχρότητα, μια συνεχής αποστροφή προς κάθε είδους συναίσθημα, η διαρκής μαζοχιστική μάχη ανάμεσα στην επιθυμία και την ανάγκη για απόσταση (το φιλμ δεν ξεκαθαρίζει, αν και το υπονοεί, αν αυτό οφείλεται σε κάποιο παιδικό, ψυχικό τραύμα) και μία κορύφωση που σοκάρει αλλά και βγάζει τόσο (παράδοξο) νόημα μαρτυρούν έναν σκηνοθέτη που δείχνει να εκτιμά των αυστριακό σκηνοθέτη και την μηδενιστική του άποψη περί των ανθρώπινων σχέσεων όσο, ταυτόχρονα, αρέσκεται να εξερευνά την ζωή στα κακόφημα σοκάκια του Καράκας.
Για την ακρίβεια, το "From Afar (Desde Allá)" του Lorenzo Vigas, ο φετινός Χρυσός Λέοντας της Βενετίας που συνέχισε το σερί των απρόβλεπτων νικητήριων επιλογών του Lido, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια queer εκδοχή της "Δασκάλας του πιάνου", με τον μόνιμο του Pablo Larraín, Alfredo Castro (τον είδαμε πρόσφατα και στο "El Club" [Frame Game Review εδώ]) να αναλαμβάνει χρέη πρωταγωνιστή για να δώσει σάρκα και οστά (η ψυχή είναι συζητήσιμη) στον πολύπλοκο χαρακτήρα που κουβαλά την ταινία. Η ιστορία του Armando, ενός gay μεσήλικα που απλά πληρώνει νεαρούς για να τους… παρακολουθεί από απόσταση, αποκαλύπτει από την αρχή μια ταινία που δεν έχει στόχο να πάρει τον εύκολο δρόμο αλλά να μελετήσει μία ακραία συμπεριφορά χωρίς να υπάρχει καμία φαινομενικά ακραία ένδειξη.
Γι'αυτό και η αντιδιαστολή με τον νεαρότερο Elder του Luis Silva είναι τόσο έντονη. Για ένα μεγάλο ποσοστό της ταινίας, η μεταξύ τους αλληλεπίδραση αποτελεί ένα αίνιγμα και ένα παιχνίδι εξουσίας χωρίς προφανή νικητή. Από τους πολυσύχναστους, άναρχους δρόμους του Καράκας μέχρι τα άκρως τακτοποιημένα αστικά κάδρα του σπιτιού του Armando, τα πάντα παίζουν με τις αντιθέσεις και το πρίσμα μέσα από το οποίο γίνονται αυτές αντιληπτές (δώστε προσοχή στην επανάληψη μιας σκηνής σεξ και πώς αυτή αντικατοπτρίζει τις αλλαγές). Όπως αποκαλύπτεται σταδιακά, ο Armando και ο Elder δεν διαφέρουν και τόσο πολύ τελικά, ο τρόπος όμως με τον οποίο θα διαχειριστεί κανείς αυτή την διαπίστωση θα δώσει και την πραγματική κορύφωση της σύγκρουσης. "Κορύφωσης" τρόπος του λέγειν, γιατί ο Vigas ακόμα και στο φινάλε διατηρεί ψύχραιμη την οπτική του, εκπλήσσοντας με το πόσο απροσδόκητα εξελίσσει την ιστορία του, βγάζοντας, ωστόσο, απόλυτα νόημα.
Αν και αυτή η ψυχρότητα στερεί από την ταινία τον αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει στον μέσο θεατή, της προσφέρει την δυνατότητα να παρουσιάσει τα ψυχογραφήματά της μακριά από υπερβολές και γραφικές τονωτικές ενέσεις. Επιπλέον, την κάνει πλούσια στις λεπτομέρειες, για όποιον έχει την διάθεση να τις ανακαλύψει. Ακόμα και ο τρόπος που το φιλμ χειρίζεται κρίσιμες υποπλοκές (όπως μια υπόθεση δολοφονίας) προκύπτει εντελώς απροσδόκητος, αν και ουσιαστικά λογικός και, εκ των υστέρων, μάλλον αναμενόμενος. Στο τέλος, μπορείς να θαυμάσεις αυτό το φιλμ για το εντυπωσιακό σερί σωστών επιλογών στο οποίο επιδίδεται. Να το αγαπήσεις, όμως; Αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ερώτηση, για την οποία δεν νομίζω ότι έχω απάντηση. (3*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου