#Blogovision2013 No.13: The Weeknd's Kiss Land Meets L'Apollonide (Souvenirs de la maison close)

"Don't you shy away from me. Just sacrifice your every last inhibition.
I'm on your side, don't patronise. You know tonight is the only time we'll have each other. 

Why would you try to waste this precious time?
Cuz tonight I'll be right here and tomorrow you won't care."

(The Weeknd - Wanderlust)

To Album: "Kiss Land" του The Weeknd.
H ταινία: "L'Apollonide (Souvenirs de la maison close) (2011)" του Bertrand Bonello
Τι είναι η Blogovision: Find your connector – come tell me about it
Πέρυσι στην ίδια θέση: Jessie Ware's Devotion (meets An Education)

Filmography Vol.2
No.14: James Blake's Overgrown Meets Carrie / Badlands

No.15: Bastille's Bad Blood Meets Les amours imaginaires
No.16: Barbarossa's Bloodlines Meets We Need To Talk About Kevin / Blue Valentine
No.17: M.I.A.'s Matangi Meets Enter The Dragon
No.18: The Mowgli's Waiting For The Dawn Meets Basic Instinct
No.19: Charlie XCX' True Romance Meets Saturday Night Fever
No.20: Disclosure's Settle Meets The Lady from Shanghai

L' Apollonide, o "Οίκος Ανοχής" του Bertrand Bonello και η ύπουλη δύναμη των εικόνων.

Ανέκαθεν στην φιλμογραφία του Bertrand Bonello υπήρχε έντονη παρουσία του σεξ, της βίας και της γενικότερης παρουσίας γυναικών που υποφέρουν, όπως απέδειξαν περίτρανα ο Πορνογράφος και η Τειρεσία. Παρόλα αυτά, με το τελευταίο του δημιούργημα, τον «Οίκο Ανοχής» και το χαρακτηριστικό όνομα L’ Apollonide, αν και δεν ξεφεύγει από την συνήθη θεματική του, ο Bonello αποφασίζει να διατηρήσει μια περισσότερο ψυχρή, αντικειμενική οπτική και να προσφέρει μία χαλαρά δομημένη ιστορία, αφήνοντας χαρακτηριστικές εικόνες και τις λεπτομέρειες των κάδρων να μεταδώσουν την υποβόσκουσα ένταση, απόφαση που εξ’ αρχής είναι καταδικασμένη να διχάσει αλλά και να προσφέρει σε όσους αποφασίσουν να αφεθούν στην αφήγησή του μία σειρά ιδιαίτερα, τελικά, επιβλητικών και υποβλητικών στιγμιότυπων που στιγματίζουν το μυαλό για πολύ καιρό μετά την ολοκλήρωση της προβολής υπό τους ήχους του Lee Moses.

Αναχρονισμοί στον κινηματογράφο: Κανένα μίσος.

Στον «Οίκο Ανοχής (L’ Apollonide)» του Bertrand Bonello, οι πόρνες λικνίζονται νωχελικά στους ήχους του Mighty Hannibal και του Lee Moses, την εποχή που ο εικοστός αιώνας αρχίζει να διανύει τα πρώτα του χρόνια. Στο «2001: A Space Odyssey» οι νότες του Richard Strauss συνοδεύουν τις εικόνες του Kubrick ενώνοντας την προϊστορία με το μέλλον της επιστημονικής φαντασίας. Στους «Inglourious Basterds» του Tarantino, η Shoshanna της Melanie Laurent ετοιμάζεται να κάνει μπουρλότο ένα μάτσο ναζί υπό τους ήχους του David Bowie. Οι τρεις προηγούμενες υπέροχες αναχρονιστικές σκηνές αποδεικνύουν ότι αν το πείραμα του αναχρονισμού πετύχει, η ταινία ανεβαίνει αυτόματα επίπεδο και η σκηνή αποδεσμεύεται από τον χρόνο και το τώρα της αποκτώντας επιπλέον δυναμική.