Όταν η γυναίκα του μεγαλύτερου βιολονίστα του Ιράν του σπάει το πολύτιμο βιολί του, αυτός αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Ή μάλλον καλύτερα, απλά να πεθάνει. Στο κρεβάτι του, μόνος, μην αφήνοντας κανέναν να πλησιάσει, αναπολώντας με flashbacks την ζωή του και κρίνοντας το μέλλον των παιδιών του με αντίστοιχα flashforwards.
Ο,τι και να πει κανείς για την τελευταία ταινία των Satrapi και Parronaud είναι λίγο. Ευαίσθητη, αστεία, συγκινητική, γεμάτη γλυκόπικρα συναισθήματα, δράμα και γέλιο παρασέρνει τον θεατή σε ένα ταξίδι μαγευτικό και μοναδικό. Και εκεί που θεωρείς ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο, έρχεται και το τελευταίο δεκάλεπτο, που είναι ίσως η ομορφότερη κινηματογραφική στιγμή της χρονιάς και το οποίο χωρίς υπερβολές είναι απλά αριστουργηματικό. Ξεπερνώντας κατά πολύ το Persepolis, το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα διατηρεί την ιδιαιτερότητα της προέλευσής του αλλά γίνεται οικουμενικό και μιλάει απευθείας σε όλον τον κόσμο με την αμεσότητά του και τη ζεστασιά της δημιουργίας του. Εξαιρετική και η μουσική συνοδεία της ταινίας από τον Olivier Bernet.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου