Ήδη από την αρχή της, η "Οδύσσεια της Αλίκης" αρέσκεται να παίζει με την κατάρριψη των στερεοτύπων σχετικά με το ανδρικό και το γυναικείο φύλο. Ολόκληρη η αφήγηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η εξερεύνηση ενός ανδρικού, θεωρητικά, κόσμου μέσα από ένα γυναικείο μάτι ή, εναλλακτικά, η μεταφορά των παραδοσιακών ανδρικών προτύπων σε μια πραγματικότητα υπεράνω φύλων. Η Alice της Ariane Labed δεν αρνείται την θηλυκή της φύση, ούτε καλείται να σκεφτεί "ανδρικά" αφήνοντας πίσω τον την δική της προσωπικότητα. Όμως, το απομονωμένο περιβάλλον του Fidelio, της δίνει την δυνατότητα να δημιουργήσει ένα δικό της ρεαλιστικό πρότυπο, όπως αρμόζει σε μία γυναίκα του 21ου αιώνα.
Το εν λόγω "Fidelio" είναι ένα εμπορικό πλοίο και η Alice είναι η καινούρια μηχανικός του, έτοιμη να ξεκινήσει ένα ακόμα πολύμηνο ταξίδι που θα την απομακρύνει από την στεριά. Σε αντίθεση με την κινηματογραφική κληρονομιά, εκείνη είναι που αφήνει πίσω κάποιον να την περιμένει. Σε απόλυτη σύμπνοια, βέβαια, με την ιστορικές συμπτώσεις της μεγάλης οθόνης, καπετάνιος του πλοίου (ο "Laurence Anyways" Melvil Poupaud) είναι η πρώτη της μεγάλη της αγάπη. Το ταξίδι που θα ακολουθήσει πρόκειται να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της αλλά και τις ισορροπίες που είχε αρχικά στο μυαλό της (ή μήπως όχι;), όσο η ίδια διαβάζει παράλληλα το ημερολόγιο του προηγούμενου μηχανικού του πλοίου, ο οποίος έχασε την ζωή του σε ένα μυστηριώδες ατύχημα εν πλω.
Όχι, δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο προς επίλυση στην "Οδύσσεια...", αν και η ανάγνωση του ημερολογίου προσφέρει ένα καλοδεχούμενο παράθυρο στην ζωή μακριά από την στεριά, γεμάτη τον φόβο του αγνώστου και του "υποκριτικού μπλε που κρύβει τα δόντια του", όπως ποιητικά περιγράφει ο άγνωστος συγγραφέας. Αντίθετα, η ταινία αφηγείται με λιτότητα ένα φαινομενικά παραδοσιακό ερωτικό τρίγωνο, το οποίο, όμως, αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία ότι δεν περιορίζεται από τις επιβεβλημένες συμβάσεις του είδους, ούτε διακατέχεται από τις συναισθηματικές εξάρσεις που έχουμε μάθει να περιμένουμε σε ανάλογες περιπτώσεις. Υπάρχει μια διακριτή λογική, μια σαφής πρακτικότητα και ξεκάθαρος ρεαλισμός στην απόφαση που έπεται κάθε προβληματισμού, ακόμα κι αν η πλοκή φαίνεται να εισέρχεται σε γνώριμα λιμάνια (όπως είναι η ξαφνική εμφάνιση του "στεριανού" φίλου).
Η πραγματική ψυχή της ταινίας, εξάλλου, βρίσκεται στις καθημερινές σκηνές μέσα στο πλοίο, όπου ο καπετάνιος προσφωνεί "κυρίους" όλο το πλήρωμα, ακόμα και την Alice, ή όταν, από την μια, οι συνάδελφοι της Alice ζητούν την γυναικεία της άποψη για κάποιο θέμα, και, από την άλλη, την βλέπουν να συμμετέχει στις "κάφρικες" θαλάσσιες συζητήσεις αναμενόμενα πονηρού περιεχομένου χωρίς σεμνοτυφία ή ακόμα και όταν η Alice κλείνει την πόρτα της καμπίνας της για να αυνανιστεί υπό τους ήχους του "πόσο λυπάμαι" της Βέμπο. Αυτή η προσέγγιση της Borleteau ουσιαστικά απελευθερώνει την ταινία από τα πλαίσιά της και την μετατρέπει σε κάτι ανεπιτήδευτα αληθινό και ζωντανό, ειδικά από την στιγμή που η Ariane Labed την υποστηρίζει με την ερμηνεία της σε κάθε επίπεδο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο καλή είναι στο να δημιουργεί πολύπλευρες προσωπικότητες χρησιμοποιώντας κάθε πτυχή του σώματός της και κάθε σύσπαση του προσώπου της. Εξάλλου, ποιος είπε ποτέ ότι ο προορισμός είχε μεγαλύτερη σημασία από το ταξίδι; (3,5*/5)
Η ταινία προβάλλεται την Παρασκευή, 20 Μαρτίου στις 22:15 στον κινηματογράφο Embassy και ε επανάληψη την Τρίτη, 24 Μαρτίου στις 21:45 στο Γαλλικό Ινστιτούτο στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου