Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

#tdf17 Review: Exotica, Erotica, Etc της Ευαγγελίας Κρανιώτη

Το "Exotica, Erotica, Etc" δεν χρειάζεται ουσιαστικά τα λόγια για να πει αυτό που θέλει. Οι εικόνες της θάλασσας, οι σχεδόν υπερβατικές λήψεις των σιδερένιων όγκων των πλοίων, οι πολύχρωμες γωνίες ενός μουντού΄, σιδερένιου κόσμου, οι εναλλαγές του ορίζοντα στο πέρασμα του χρόνου, η ίδια η ματιά του πλοίου σε πρώτο πρόσωπο δίνουν από μόνες τους την αίσθηση της ζωής του ναύτη, για τον οποίο η έλλειψη σταθερού λιμανιού είναι κομμάτι του ίδιου του είναι του. Όμως, η Ευαγγελία Κρανιώτη δεν επιθυμεί να περιγράψει απλά την ναυτική ζωή αλλά να επικεντρωθεί ουσιαστικά στην ιδιαίτερη σχέση των ναυτικών με τις πόρνες του λιμανιού και να ανακαλύψει τους συνδετικούς κρίκους δύο παράλληλων, ανεξάρτητων αλλά διαπλεκόμενων τρόπων ζωής, που τροφοδοτούν ουσιαστικά ο ένας από τον άλλον.


Για να το κάνει αυτό, η Κρανιώτη επιστρατεύει δύο παράλληλους μονόλογους, έναν αυθεντικό, που ανήκει στην Σάντι, η οποία αναπολεί από ένα λιμάνι της Λατινικής Αμερικής τους "Έλληνες ναυτικούς που πέρασαν από το κρεβάτι της" και "την έσφιξαν στα χέρια της", και έναν κινηματογραφικό, αποτέλεσμα σεναρίου, που περιγράφει την ναυτική ζωή από την πλευρά ενός Έλληνα θαλασσοπόρου, δίνοντας έμφαση στην μοναχικότητα και την εσωτερική αναζήτηση. Αναμενόμενα, ο πρώτος είναι περισσότερο ζωντανός και έντονος, γεμάτος από το ξεφτισμένο, θλιμμένο χαμόγελο της γυναίκας που τον περιγράφει, ενώ ο δεύτερος καταλήγει να φαίνεται πομπώδης και γενικόλογος, παράταιρο κομμάτι ενός ακαδημαϊκού σινεμά σε ένα σαφώς πιο πειραματικό σύνολο.

Αυτές οι αντικρουόμενες φωνές είναι που εμποδίζουν από το "Exotica, Erotica, Etc" να απογειωθεί ουσιαστικά και να αποκτήσει την πραγματική ένταση που προσπαθεί να χτίσει, καθώς μετακινείται από το αρχέγονο στο τυπικό και από το ειλικρινές στο στημένο, χωρίς να εστιάζει στα πραγματικά δυνατά του σημεία, που είναι χωρίς αμφιβολία η ίδια η φύση γύρω από τους εν λόγω μονολόγους, η κινηματογράφηση της οποίας τοποθετεί τα δρώμενα σε ένα χρονικό πλαίσιο που ξεπερνά τελικά τον χωροχρόνο. Θεωρητικά, η Κρανιώτη ταξίδεψε σε 16 χώρες για να μαζέψει το υλικό του ντοκιμαντέρ, λίγο όμως από αυτό φτάνει τελικά στον θεατή μέσα από το τελικό αποτέλεσμα, και αυτό περισσότερο διαισθητικά παρά ως τεκμηρίωση.

Το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, το αντίθετο μάλιστα, καθώς από την αρχή του το φιλμ δείχνει ότι δεν στοχεύει επί τούτου σε μια παραδοσιακή εξέταση της θεματικής του. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ξενίζει ακόμα περισσότερο το δήθεν της αφήγησης του ναυτικού, ειδικά όταν λίγο πριν παρεμβάλλεται είτε μια εικόνα αξεπέραστης ομορφιάς είτε μια αυθεντική εξομολόγηση (η Σάντι δεν διστάζει να κρατήσει τίποτα κρυφό, στην ανάγκη της να μοιραστεί την ιστορία της). Στα 70 λεπτά της ταινίας, βέβαια, δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος... αγανάκτησης του θεατή, όμως, στο τέλος παραμένει μια αίσθηση χαμένης ευκαιρίας για κάτι που θα μπορούσε να γίνει εκθαμβωτικά εντυπωσιακό και ειλικρινά μεγαλειώδες. (2,5*/5)

H ταινία προβάλλεται στην αίθουσα ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ την Τετάρτη, 18 Μαρτίου στις 23:00 και σε επανάληψη στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ την Πέμπτη, 19 Μαρτίου  στις 15:45.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...