Ο Seidl ξεκινά ήσυχα την κατάβασή του στα υπόγεια των Αυστριακών. Μιλά για μουσική χάλκινων πνευστών και για οπερετικές άριες, συνεχίζει με ακριβά έπιπλα και ανδρικά, ανάρμοστα αστεία, οδηγείται σε υπόγεια στούντιο σκοποβολής και ανθρώπους που, απλά, συλλέγουν κούκλες. Φυσικά, όμως, ως σωστός Seidl, δεν περιορίζεται σε αυτά. Στο "υπόγειό" του, σταδιακά βρίσκουν την θέση τους η σεξουαλικότητα, οι ερωτικές επιθυμίες, ο φασισμός, τα μαστίγια, η σαδομαζοχιστική κουλτούρα. Ναι, τώρα έχουμε επισκεφτεί το πραγματικό... υπόγειο των Αυστριακών.
Ο Seidl ανέκαθεν απολάμβανε να φέρνει σε άβολη θέση τον θεατή του από την αφοπλιστική φυσικότητα που, όχι ακριβώς φωτογενείς, συνηθισμένοι κινηματογραφικά, άνθρωποι ανοίγονται στον φακό του, αποκαλύπτοντας πράγματα που όχι απλά δε θα περίμενε κανείς αλλά ούτε και θα μπορούσε να πιστέψει ότι τυπικά βρίσκονται τόσο κοντά στην πραγματικότητά του. Σίγουρα, μιλάμε για μια αυστριακή πραγματικότητα, όμως ο τρόπος που ο Seidl συμπεριλαμβάνει τον ρατσισμό, την αγραμματοσύνη, ακόμα και την κοινωνική άγνοια μέσα στον κόσμο φαντάζει απρόσμενα οικουμενικός και παγκοσμιοποιημένος.
"Στο υπόγειό" του δεν ξεπερνά τον εαυτό του, όμως, επιστρέφει στο ντοκιμαντέρ, το είδος που τον ανέδειξε, για να ρίξει μια ματιά, αυτή την φορά, στα μυστικά της διπλανής πόρτας, τα οποία ουσιαστικά αποκαλύπτουν τις δομές του ίδιου του κόσμου. Χωρίς να σχολιάζει ή να εμπαίζει, αφήνει τους ήρωές του να αποκαλύψουν μόνοι τους τους εαυτούς τους, οδηγούμενος στο τέλος σε τρομακτικές αλήθειες. Γιατί πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι σενάριο, ούτε είναι γραμμένο με στόχο να σοκάρει, αλλά παραμένει η απλή, αφιλτράριστη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που δεν έχει διώξει ακόμα τις ναζιστικές επιδιώξεις από το μυαλό της, η πραγματικότητα που παραμένει σεξουαλικά καταπιεσμένη, η πραγματικότητα, που χωρίς να το καταλαβαίνει, προετοιμάζεται για έναν κοινωνικό πόλεμο.
Ύστερα από 80 σύντομα λεπτά, μπορεί να μην εξάγεται ένα σίγουρο συμπέρασμα (ποτέ δεν ήταν αυτός ο στόχος του Seidl, εξάλλου), όμως, το παράθυρο που ανοίγει ο σκηνοθέτης στην κρυφή όψου του κόσμου είναι αδύνατον να αγνοηθεί, αδύνατον να μην ληφθεί στα σοβαρά, όσο ανάλαφρη και χιουμοριστική κι αν προσπαθεί να γίνει η αφήγηση. Το "υπόγειο" μετατρέπεται όχι τόσο σε φιλμική εμπειρία όσο σε τροφή για σκέψη και προβληματισμό και αυτό αποδεικνύει γιατί ο Seidl αποτελεί έναν από τους πιο απαραίτητους ντοκιμαντερίστες αυτή την στιγμή: δεν χρειάζεται να πάει κανείς σε εξωτικές, μακρινές ή / και υποβαθμισμένες περιοχές του κόσμου για να ανησυχήσει για το μέλλον . Οι κυριότερες πηγές ανησυχίας βρίσκονται ήδη δίπλα μας. (3*/5)
Η ταινία προβάλλεται στην αίθουσα ΦΡΙΝΤΑ ΛΙΑΠΠΑ την Κυριακή, 15 Μαρτίου στις 23:00 και σε επανάληψη στην ίδια αίθουσα την Κυριακή, 22 Μαρτίου στις 23:00.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου