Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

#Tiff54 Review: Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά (3*/5)

Μπορεί ο Χρήστος Στέργιογλου να αναδειχθεί στην χαρακτηριστικότερη μορφή του σύγχρονου ελληνικού σινεμά; Από την στιγμή που εμφανίστηκε στον "Κυνόδοντα", ο ηθοποιός έχει ταυτιστεί με εκείνον τον μέσο Έλληνα, τον ανώνυμο, που κουβαλά πάνω του την μιζέρια της σύγχρονης Ελλάδας, όσο ο ίδιος προσπαθεί με διάφορα μέσα (πολλές φορές παράδοξα) να ξεπεράσει την κρίση και το κάθε του πρόβλημα. Ακόμα και αν η περσόνα του στην "Αιώνια επιστροφή" αποκτά ονοματεπώνυμο, η ουσία παραμένει η ίδια. Είναι τα χαρακτηριστικά του προσώπου του που κουβαλούν από μόνα τους τόσο την θλίψη όσο και την πονηριά ή απλά η ικανότητα ενός ηθοποιού να μεταδίδει τόσα πολλά πράγματα με μία μόνο ματιά;

Όσο σκέφτεστε απάντηση, η Ελίνα Ψύκου δημιουργεί μια έξυπνη (κατά τα δύο τρίτα, γιατί στο τέλος το χάνει) παραβολή της ελληνικής κοινωνίας σε ψυχική κατάρρευση, με αναμενόμενα πλέον σουρεαλιστικά ιντερλούδια (κυρίως, ένα ποπ βίντεο κλιπ και μια σκηνή που φέρνει το μυαλό την Λάμψη του Κιούμπρικ) και αυστηρά πλάνα που τοποθετούν τον Αντώνη Παρασκευά σε μεγάλους κενούς χώρους, παρακολουθώντας τον εαυτό του, τις επιτυχίες του και τον ναρκισσισμό του στον καθρέφτη. Στην "Αιώνια Επιστροφή...", ο Αντώνης Παρασκευάς σκηνοθετεί την απαγωγή του, ώστε η επιστροφή του να τινάξει τα νούμερα της τηλεθέασης στον αέρα. Μόνο που η εν λόγω επιστροφή θα γίνει με τους δικούς του όρους και κανείς δεν πρόκειται να παρέμβει σε αυτό. Ή τουλάχιστον, αυτό θέλει να νομίζει ο ίδιος.

Και αν η παραμονή στο ξενοδοχείο καταφέρνει να προσδώσει την λεπτή ειρωνεία τόσο της κατάστασης όσο και της ευρύτερης μεταφοράς για την ίδια την ελληνική κοινωνία , μέσα από την έξυπνη χρήση των σκηνικών και όλων των... εξαρτημάτων που μπορεί κανείς να βρει σε ένα παρατημένο ξενοδοχείο, αντικείμενα που προδίδουν ένα ένδοξο παρελθόν γεμίζοντας πλέον απλά σκονισμένες γωνίες, στη συνέχεια, η σκηνοθέτις δεν χειρίζεται ακριβώς με επιτυχία το θέμα και καταφεύγει σε εύκολες λύσεις, αφού έχει ήδη στρέψει την ταινία σε απρόβλεπτες μεν αλλά μάλλον αδικαιολόγητες κατευθύνσεις, που δεν δικαιολογούνται από την περσόνα του Παρασκευά που έχουμε ήδη γνωρίσει. Εκτός και αν αυτό είναι το θέμα. Ανεξάρτητα, όμως, από την επιτυχία ή όχι της τροπής του τελευταίου μέρους του φιλμ, η σταθερά δυνατή παρουσία του Στέργιογλου και η δυνατή αρχή διατηρούν την συνολική μέση ποιότητα της ταινίας ψηλά.

Κάπου στην διάρκεια της προβολής, βέβαια, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να αρχίζει η ελληνική φιλμική κοινότητα να προβληματίζεται για το μέλλον. Το κοινωνικό σινεμά αποκτά πραγματική δύναμη όταν αρχίζει να κοιτάζει το αύριο και να ανακαλύπτει δρόμους διαφυγής από τον εγκλωβισμό του σήμερα. Θαρρώ. Αρκετή ανάλυση έχουμε δει για το παρόν και το παρελθόν, τώρα θα ήθελα να αρχίσω να βλέπω και ψήγματα του αύριο. Κι ας είναι εικόνες επιστημονικής φαντασίας.

ΥΓ: Και για να απαντήσω την αρχική μου ερώτηση, "ναι".

Η ταινία προβάλλεται την Δευτέρα 4 Νοεμβρίου στις 18:00 στο Ολύμπιον και σε επανάληψη την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου στις 22:00 στην Τώνια Μαρκετάκη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...