Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Thor: The Dark World - Εντυπώσεις από το νέο επεισόδιο του Marvel Cinematic Universe

Υποθέτω ότι είναι αναμενόμενο πλέον το γεγονός ότι μερικά φιλμ του κινηματογραφικού σύμπαντος της Μarvel δεν θα λειτουργούν τόσο καλά όσο άλλα (όπως συμβαίνει και σε μία σειρά comics, άλλωστε, με την ποιότητα των τευχών συνήθως να παρουσιάζει αυξομειώσεις). Το "Thor: The Dark World" είναι όντως ο φτωχός συγγενής του Marvel Cinematic Universe και οι συγκρίσεις με το Iron Man 2 είναι αναπόφευκτες, όπως και οι συζητήσεις σχετικά με το ποια ταινία από τις δύο είναι το χαμηλότερο σημείο της "Avengers" εποποιίας (αφήνω έντεχνα το The Incredible Hulk εκτός εξίσωσης γιατί, πού να χτυπιέστε - δεν ήταν τόσο κακό όσο θέλουν να το παρουσιάζουν πολλοί).


Για τα διαδικαστικά, η ιστορία αφορά έναν παλιό εχθρό της Asgard, τον Malekith, ο οποίος ηγείται των ελάχιστων Σκοτεινών Ξωτικών που έχουν απομείνει ύστερα από την μάχη τους με τους Asgardians χιλιάδες χρόνια πριν. Τώρα, λίγο πριν από την ευθυγράμμιση των εννιά κόσμων της Νορβηγικής Μυθολογίας, την στιγμή δηλαδή όπου τα όρια μεταξύ των κόσμων είναι δυσδιάκριτα, ο Malekith σκοπεύει όχι μόνο να εκδικηθεί τους αντιπάλους του αλλά και να εξαπολύσει την επίθεσή του σε όλα τα Βασίλεια, για να ξεμπερδεύει μια για πάντα με όλους. Για να κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα, η Jane Foster (Natalie Portman) ανακαλύπτει άθελά της τον "Αιθέρα", ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του σύμπαντος. Και υπάρχουν πάντα οι ανοικτοί λογαριασμοί Loki και Thor. Ακούγεται ενδιαφέρον αλλά...

Όπως το δεύτερο φιλμ του Iron Man χαρακτηριζόταν από μια βαρετή και ανούσια ιστορία, έτσι και ο Σκοτεινός Κόσμος (κατ' όνομα μόνο) του Thor χαρακτηρίζεται  από μια γενικότερα "ελλειπτική" αισθητική (σε χαρακτήρες αλλά και περιεχόμενο ουσίας αφήγησης) και μια αρκετά generic ιστορία, που θέλει να γίνει το Lord Of The Rings of Asgard αλλά αποτυγχάνει οικτρά. Δεν υπάρχει ουσιαστικά κακός που θα τραβήξει το ενδιαφέρον (ο Eccleston είναι εγκληματικά κομπάρσος), δεν υπάρχει πραγματικό ρομάντζο για να τονώσει τα πράγματα (δεύτερο Όσκαρ στην Natalie Portman που δεν σκάει στα γέλια κάθε φορά που μιλάει ο Hemsworth), δεν υπάρχει καν αίσθηση κατεύθυνσης για να υπάρχει τουλάχιστον μια ελπίδα βελτίωσης. Σαν να μην έφτανε αυτό, ακόμα και τα αστεία ηχούν "κρύα". Για το 75% της ταινίας τουλάχιστον.

Γιατί το τελευταίο ημίωρο (ως εκ θαύματος) έχει ρυθμό, έχει χιούμορ που δουλεύει, έχει Λόκι, έχει εξέλιξη στο μεγάλο cosmic backstory των Avengers (το οποίο είναι γαμάτο, παρεμπιπτόντως) κι έχει what the fuck φινάλε που εκπλήσσει (αν και απαιτεί μελλοντική εξήγηση). Ίσως πρόκειται για ένα σαφέστατα ύπουλο και βασανιστικό παιχνίδι του Λόκι απέναντι στους θεατές, όμως, η ταινία αργεί ΠΑΡΑ πολύ μέχρι να βρει τον ρυθμό και την αίσθηση διασκέδασης που όφειλε να έχει εξαρχής. Όταν, όμως, το κάνει, τα πράγματα αλλάζουν εντυπωσιακά, δεν έχει απομείνει, όμως, αρκετός χρόνος για να αναιρεθούν όλες οι αρχικές αρνητικές εντυπώσεις.

Επιπλέον, σκηνή με τα φανάρια στο Tangled >>>> σκηνή με τα φανάρια στο Thor: The Dark World, αν και είναι μια από τις ελάχιστες σκηνές που επιχειρούν να εξερευνήσουν την Asgard, τον πολιτισμό της, την λαογραφία της. Γενικά, νιώθω πως όλη η προοπτική της μυθικής πόλης αγνοείται ΚΑΙ σε αυτή την ταινία, ενδεχομένως για λόγους budget, ενδεχομένως λόγω έλλειψης πραγματικού σκηνοθετικού οράματος. Επίσης, και χωρίς να το περιμένω (κι ας το ήλπιζα), το σύμπαν της κινηματογραφικής Marvel ΔΙΕΥΡΥΝΕΤΑΙ ΑΠΕΙΡΑ με τις εξελίξεις του πρώτου post credits scene (γιατί υπάρχει και δεύτερο, ήσσονος σημασίας αλλά δείτε το). Σοκ και δέος. Και σεβασμός για όλους τους φιλόδοξους που αποφάσισαν να ενώσουν τόσες πολλές ταινίες για να πουν μια αλληλένδετη ιστορία.

Βέβαια, κάπου εδώ υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με τον αν οι ταινίες παύουν να έχουν αυτόνομο ενδιαφέρον αλλά είναι απλά η προετοιμασία του teaser για την συνέχεια, αλλά το βάζω στην άκρη προς το παρόν. Επόμενος σταθμός, ο δεύτερος Captain America με υπότιτλο "The Winter Soldier" (στην Ελλάδα 3 Απριλίου από την FEELGOOD). Μέχρι τότε, έρευνα στο κομιξικό backstory του μυστηριώδους τύπου στο τέλος της ταινίας (χωρίς spoilers, ακόμα) και μελέτη όλων των καλλιτεχνικών, εναλλακτικών αφισών της ταινίας παραδοσιακά στο FREECINEMA. Η συνέχεια αναμένεται με τρομερό ενδιαφέρον.

ΥΓ: Πόσο ειρωνικό (και #win ταυτόχρονα) που η πιο αστεία σκηνή της ταινίας είναι απλά ο Thor να κρεμάει το σφυρί του;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...