Αυτό που αγαπώ περισσότερο σε μία ταινία, είναι να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενική, χωρίς όμως να φαίνεται υπερβολικά ψυχρή ώστε να με αποκλείσει. Αρκεί να είναι αρκετά ειλικρινής ώστε να με πείσει για την αυθεντικότητά της, χωρίς να νιώθω ότι μου υπαγορεύει στο αυτί τι θα πρέπει να νιώσω σε κάθε στιγμή ή πότε πρέπει να γελάσω ή να χύσω ένα δάκρυ.
Ο Χιροκάζου Κορε-Έντα είναι ο σκηνοθέτης που νομίζω ορίζει τα παραπάνω. Οι ταινίες του πάντα είναι βαθιά κοινωνικές, με έμφαση στο νεότερο ηλικιακά κομμάτι της ιαπωνικής κοινωνίας, θίγοντας θέματα πολύπλοκα και επώδυνα με πολύ προσεκτικό τρόπο και φωτίζοντας πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς που προκαλούν ηθικά διλήμματα και καθόλου εύκολες κρίσεις. Η ζωή στις ταινίες του Κορε-Έντα είναι δύσκολη και γεμάτη γκρίζες πτυχές, όμως, η αισιοδοξία είναι το ίδιο σημαντικό κομμάτι της όσο και οι κακουχίες.
Στο "Πατέρας και Γιος", δύο οικογένειες ανακαλύπτουν ότι από λάθος του μαιευτηρίου, μεγαλώνουν η μία το παιδί της άλλης για τα τελευταία πέντε χρόνια. Αυτό φυσικά δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με το τι πρέπει να γίνει με την κηδεμονία των παιδιών αλλά και προβληματισμούς που αφορούν την πραγματική φύση ενός γονιού. Ενώ, όμως, αυτό το θέμα σε άλλα χέρια (ενδεχομένως αυτά που ανέλαβαν ήδη το αμερικανικό remake) θα ήταν πρώτης τάξεως υλικό για ένα δακρύβρεχτο μελόδραμα, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κορε-Έντα δημιουργεί ένα καλογραμμένο και λεπτοδουλεμένο δράμα χαρακτήρων, όπου όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία και μερίδιο στο δράμα, πρόθυμοι να βρουν μια βιώσιμη λύση αλλά και να σβήσουν τις προσωπικές τους ενοχές, που δεν αντιλήφθηκαν οι ίδιοι νωρίτερα το "λάθος".
Τι ορίζει έναν πραγματικό γονέα; Ποια πράγματα οφείλει να καταλαβαίνει; Ποιες είναι οι πιο σημαντικές ευθύνες του; Και πού είναι διατεθειμένος να τραβήξει την γραμμή ανάμεσα στις αντίθετες δυνάμεις δουλειάς και οικογένειας; Ο Κορε-Έντα κάνει όλο και πιο πολύπλοκο το πρόβλημα, βάζει τους πρωταγωνιστές του να σχηματίζουν μια ιδιόμορφη σχέση αντιπάλων και συμπασχόντων ταυτόχρονα και ρίχνει το μπαλάκι στον θεατή για να βγάλει το δύσκολο, τελικό συμπέρασμα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο ψύχραιμα διαχειρίζεται το θέμα, χωρίς όμως να το κάνει γλυκερό, ώστε να χάσει την αιχμή του.
Κανείς από τους τέσσερις παίκτες του "αγώνα" δεν απογοητεύει τον σκηνοθέτη με την ερμηνεία του, ενώ τα μικρά παιδιά, που έχουν ουσιαστικό το μεγαλύτερο τίμημα στο δίλημμα της ιστορίας, προσθέτουν άπειρες δόσεις φυσικής cuteness στην ιστορία. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι η ταινία δεν "χάνεται στην μετάφραση" αλλά μιλάει το ίδιο επιτυχημένα σε όλο το παγκόσμιο κοινό, ακριβώς λόγω της αυθεντικότητάς της και της αφοπλιστικής της ειλικρίνειας. Απόλυτα αναμενόμενο, τότε, που κι εγώ την αγάπησα τόσο.
H ταινία προβάλλεται σε επανάληψη την Δευτέρα 4 Νοεμβρίου στις 22:15 στον Τζον Κασσαβέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου