Είναι πολύ εύκολο να παρομοιάσεις την "Τέλεια Ομορφιά" του Σορεντίνο με την Dolce Vita του Φελίνι. Για την ακρίβεια, είναι το αυτονόητο, καθώς ο Σορεντίνο ουσιαστικά δημιουργεί τον καθρέφτη εκείνης της ταινίας, που αφορά μια παρηκμασμένη Ρώμη του σήμερα, δέσμια του ένδοξου παρελθόντος της και αγνοώντας τυφλά την πτώση της. Η "Τέλεια ομορφιά" της πόλης είναι εκείνη που προκαλεί να σταματήσει να χτυπά η καρδιά ενός Ιάπωνα τουρίστα στην αρχή της ταινίας αλλά και εκείνη που θα προκαλέσει την κρίση του Τζεπ Καμπαρντέλα. Ξέχνα καλύτερα την νοσταλγία του Φελίνι, λοιπόν.
Συνεχίζοντας τις συγκρίσεις, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ταινία είναι και το παραμορφωμένο είδωλο αυτού που επεδίωξε ο Γούντι Άλεν με τα "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" του. Και στις δύο περιπτώσεις, οι πόλεις είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής, που γεμίζει και τραβάει την προσοχή σε κάθε καρέ με την λάμψη και το σκοτάδι τους. Εκεί, όμως, που η ταινία του Άλεν ρίχνει σε όλα τα πράγματα την χρυσόσκονη της νοσταλγίας, ο Σορεντίνο κατηγορεί αυτή την νοσταλγία για την νωθρότητα του παρόντος. Η πόλη και οι κάτοικοί της δεν είναι παρά ένα φάντασμα του παρελθόντος της.
Ο Τόνι Σερβίλο είναι ο Τζεπ Καμπαρντέλα, συγγραφέας ενός και μόνο βιβλίου, γνωστός μπον βιβέρ και θαμώνας ξέφρενων πάρτι, τον οποίο γνωρίζουμε την ημέρα των 65ων γενεθλίων του. Μέλος κι αυτός ενός υποκριτικού κύκλου που επιδίδεται σε ψευτοφιλοσοφικές συζητήσεις με ένα ποτό στο χέρι και μανιώδεις χορευτικές φιγούρες και τρενάκια σε εκωφαντικά πάρτι που προσπαθούν να διατηρήσουν την χαμένη αίγλη, αποφασίζει ότι ίσως ήρθε η στιγμή να έρθει αντιμέτωπος με την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων.
Στα 140 λεπτά που ακολουθούν (ίσως η ταινία είναι μισή ώρα μεγαλύτερη από όσο θα χρειαζόταν), ο Καμπαρντέλα θα περιπλανηθεί σε όλες τις γωνιές της Ρώμης, θα συναντήσει παλιούς φίλους, θα έρθει κοντά με μια ώριμη στρίπερ που στα 42 της δεν λέει να απαγγιστρωθεί κι εκείνη από το παρελθόν της, θα συναντήσει τον μελλοντικό (σύμφωνα με τις φήμες) πάπα και μια σύγχρονη Μητέρα Τερέζα που θα τον ρωτήσει την πιο κρίσιμη ερώτηση της ζωής του και θα συναντήσει την Φανί Αρντάν στα στενά της Ρώμης, σε ένα φρέσκο cameo που λειτουργεί άψογα μέσα στην ατμόσφαιρα της πόλης. Και θα αναγκαστεί να παραστεί σε περισσότερες από μία κηδείες.
Σε όλα αυτά, ο Σερβίλο δίνει τον καλύτερό του εαυτό, ξεφεύγει από μανιέρες ή καρτουνίστικες εκφράσεις και δημιουργεί έναν απτό, αληθινό χαρακτήρα που προσωποποιεί ολόκληρη την Ρώμη και την τωρινή της κατάσταση. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ομορφιά της πόλης στον τρόπο που ο Σορεντίνο την κινηματογραφεί με πανοραμικά, κινούμενα πλάνα και οπερετικές μελωδίες που τις προσδίδουν μια φαντασιακή υπόσταση πόλης χαμένης στον χρόνο (σχεδόν όπως ο Αλέν Ρενέ κινηματογραφούσε με λεπτομέρεια το άχρονο παλάτι του στο "Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ). Κανείς, όμως, δεν μπορεί να μείνει και αμέτοχος όταν ο Καμπαρντέλα ομολογεί: "Αυτά τα τρενάκια των πάρτι είναι τα πιο αγαπημένα μου σε όλη την πόλη επειδή δεν οδηγούν πουθενά." Ο Σορεντίνο, εξάλλου, δεν αποποιείται την κωμική πλευρά της κατάστασης. Την λούζει, όμως, μέσα σε τέτοια θλίψη που το γέλιο δεν είναι μονόδρομος.
Η "Grande Belezza" τελειώνει με τους τίτλους τέλους να πέφτουν πάνω σε μια πλωτή περιπλάνηση στην Ρώμη, ένδειξη ότι ίσως το μέλλον επαναφέρει στην αιώνια πόλης την χαμένη αίγλη. Το τοπίο παραμένει πανέμορφο. Το μόνο που απομένει είναι τελικά το τρένο να βρει τον προορισμό του. (4*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου