Η Amanda Seyfried δήλωσε ότι ήθελε να πιέσει τον εαυτό της. Να του δώσει μια ερμηνευτική πρόκληση για να βγει από την ασφάλεια των πρόσφατων επιλογών της. Για αυτό τον λόγο, επέλεξε προσωπικά να υποστηρίξει το Lovelace όχι μόνο με όλη την ερμηνευτική της δεινότητα (ελαφρύς σαρκασμός) αλλά και ως παραγωγός του όλου project. Και το καλύτερο της υπόθεσης, είναι ότι πραγματικά πιστεύει πως συμμετέχει στην δημιουργία μιας εξαιρετικής ταινίας. Έμφαση στο "πιστεύει".
Το Lovelace είναι η ιστορία της (μάντεψε) Linda Lovelace (Amanda Seyfried), της ιστορικής περσόνας της πορνό βιομηχανίας των 70ς, που έγινε σταρ σε μία νύχτα πρωταγωνιστώντας στο "Βαθύ λαρύγγι", όσο στην προσωπική της ζωή κακοποιούνταν και γινόταν αντικείμενο εκπόρνευσης από την άνδρα της, Chuck Traynor (Peter Sarsgaard). Η ίδια, μεγαλωμένη σε μία συντηρητική οικογένεια (η Sharon Stone στον ρόλο της μητέρας της εκπλήσσει με την άθελα κωμική της ερμηνεία), εγκλωβίστηκε σε μία κατάσταση από την οποία πάλεψε να ξεφύγει, όσο ο τύπος και οι εφημερίδες ασχολούνταν με το επιφανειακό γκλάμουρ της φαινομενικής της εκτόξευσης στον κόσμο των σταρ. Αν όλα τα παραπάνω σου φαίνονται κάπως απλοϊκά και κλισαρισμένα, είναι επειδή... είναι, όντως, έτσι.
Το Lovelace ούτε στιγμή δεν προσπαθεί να γίνει κάτι ουσιαστικότερο από μια τηλεταινία που θα μπορούσε να παίξει μετά τα μεσάνυχτα στο Star. Προσεγγίζει τα πράγματα επιδερμικά, κινηματογραφώντας τα απλά μέσα σε faux 70ς φωτογραφία και χωρίς να εμβαθύνει στην προσωπικότητα της Linda Lovelace. Μπορεί η Seyfried να βρίσκεται σχεδόν σε κάθε πλάνο της ταινίας, να εκθέτει το γυμνό της σώμα για το καλό της "τέχνης" και να δοκιμάζει άπειρες περούκες της εποχής, όμως, αποτυγχάνει να μεταδώσει το δράμα της πραγματικής Linda, της οποία η μοίρα είναι γνωστή από την ιστορία.
Αντίστοιχα, όλο το υπόλοιπο καστ αναλώνεται σε καρτουνίστικες μανιέρες, όσο γλεντοκοπάει δίπλα σε πισίνες ή παίρνει ναρκωτικά, κρατώντας φιλήδονα το τσιγάρο. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, όμως, αυτή η υπερβολή δουλεύει. Ναι, τελείως αντικειμενικά,η ταινία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, όμως, γίνεται τόσο απολαυστική κατά έναν camp τρόπο, που δεν μπορείς να μην της το αναγνωρίσεις. Όλοι οι συντελεστές φαίνεται να παίρνουν τον εαυτό τους τόσο πολύ στα σοβαρά, που καταντάει αστείο. Και κάπως ένοχα διασκεδαστικό.
Είναι, όμως, τελικά εξοργιστικό που μία ταινία για την γυναικεία εκμετάλλευση καταντάει να γίνεται τόσο γραφική, ανώδυνη και προβλέψιμη. Ακόμα και η "τύπου" ανατροπή στην μέση της ταινίας, τηλεγραφείται από την αρχή. Παρόλα αυτά, η Seyfried ρίχνεται με πάθος στην αποτύπωση της Lovelace, και αυτό οφείλει κανείς να της το αναγνωρίσει, ακόμα κι όταν πολλές φορές οι σκηνοθετικές οδηγίες την εκθέτουν. Παραμένει πανέμορφη, πάντως, ακόμα και με φακίδες και μελαχρινές μπούκλες. (1,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου