Η Αθήνα είναι νουάρ και ο Αλέξης Αλεξίου την κινηματογραφεί μέσα από έναν neon, παραμορφωτικό φακό, εξισώνοντας γκάνγκστερ, σαμουράι και τους νόμους της Άγριας Δύσης σε μια ελληνική πραγματικότητα χωρίς τιμή, λεφτά και αύριο. Ή μήπως όχι; 7 χρόνια μετά την "Ιστορία 52", ο σκηνοθέτης που τόλμησε να πειραματιστεί με το φανταστικό (;) παραμένει στον χώρο του genre και, με όχημα, την παρουσία του Στέλιου Μάινα αποδεικνύει ότι όχι μόνο γνωρίζει πολύ καλά κάνει αλλά και ότι έχει μια δική του προσωπική γραφή που αρνείται να επηρεαστεί από το οποιοδήποτε "greek wave". Και εμείς τον υποστηρίζουμε με όλο μας το είναι.
Η ιστορία της "Τετάρτης 04:45" δεν έχει κάποια πρωτοτυπία όσον αφορά την πλοκή της, όμως, παραμένει συνεπής στην αφήγησή της από την αρχή έως το τέλος με αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Ένας άντρας με πολλά χρέη καλείται να τα αποπληρώσει σε μόλις 32 ώρες. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, θα ακολουθήσει όλους τους σταθμούς που θα περίμενε κανείς μέχρι να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τους δανειστές τους, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με την οικογένειά του, το παρελθόν του, τις αποφάσεις του, τους φίλους του. Με μια αφήγηση χωρισμένη σε κεφάλαια και πρόθυμη να εξερευνήσει όχι μόνο την προσωπικότητα του Στέλιου αλλά και πτυχές της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, ο Αλεξίου καταφέρνει αυτό που λίγοι συνάδελφοί του έχουν τελευταία επιτύχει: να συνδυάσουν ένα σινεμά καλλιτεχνικό, όμορφο, οπτικά ελκυστικό και τεχνικά άρτιο, χωρίς να χάνουν την προσβασιμότητα της ταινίας στον μέσο θεατή.
Γιατί ο κατάλογος με τα δυνατά χαρτιά της ταινίας είναι μακρύς. Θες το στρωτό σενάριο, που περιγράφει με σαφήνεια τον Στέλιο του Μάινα, δίνοντάς του ένα πλήρες arc με αρχή, μέση και τέλος; Θες η άψογη παραγωγή που μεταμορφώνει την Αθήνα σε μια παράλληλη πραγματικότητα, όπου το 2010 έχει παραμείνει στα 80ς; Θες η γνήσια ατμόσφαιρα έντασης που χτίζει σταδιακά ο σκηνοθέτης, χωρίς να δείχνει φτηνή ή επί τούτου cult; Θες οι retro μουσικές επιλογές από την δισκογραφία της Τζένης Βάνου που συνδυάζονται με (ιδιαίτερα ατμοσφαιρικές και αποτελεσματικές) νέες δημιουργίες από τον Felizol (το μουσικό alter ego του Γιάννη Βεσλεμέ της Νορβηγίας) και τον The Boy; Όλα τα παραπάνω δημιουργούν έναν βρώμικο, επικίνδυνο, πανέμορφο κόσμο που σε εγκλωβίζει ασφυκτικά μέσα του, ακριβώς όπως και τον ήρωά της ταινίας και δεν πρόκειται να σε αφήσουν ήσυχο αν δεν ολοκληρώσουν με αίμα την ιστορία τους, σαν να αντλούν από ένα ασιατικό σινεμά που δεν δείχνει κανένα οίκτο.
Τι κι αν το φιλμ παραπατάει σε κλισέ περιοχές μερικές φορές; Οι συγκεκριμένες εξελίξεις θα μπορούσαν, εξάλλου, να θεωρηθούν ενδημικά στοιχεία του ίδιου του είδους. Ή, επιπλέον, τι κι αν η παραγωγή μερικές φορές το παρακάνει με την υπερβολική χρήση θολού φίλτρου και lens flare; Θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει στον ίδιο τον αποπροσανατολισμό του χαρακτήρα. Για κάθε αναμενόμενο χαρακτήρα που παρουσιάζει (όπως είναι η συνεχώς επικριτική γυναίκα του Στέλιου πίσω από την μορφή της Μαρίας Ναυπλιώτου, ή ο "μάλλον Έλληνας" του Ομέρ του Γιώργου Συμεωνίδη) ο Αλεξίου δημιουργεί μια χαρακτηριστική μορφή που παίζει συγκεκριμένο ρόλο στην ιστορία του και ακολουθεί την δική του ηθική, ακόμα και αν αυτή κινείται σε γκρίζες περιοχές, και για κάθε κλισέ που ενσωματώνει στην αφήγηση, δίνει ταυτόχρονα ένα noir υπόβαθρο που αυτόματα το κάνει όχι απλά αποδεκτό αλλά επιβεβλημένο. Μετά από την "Νορβηγία", η "Τετάρτη 04:45" είναι το καλύτερο δυνατό genre επόμενο που θα μπορούσε να υπάρξει. Πόσο περήφανος θα ήταν ο Ζανό αν μάθαινε ότι και "η τζαζ χορεύεται"! (4*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου