Εκτός από πρόβατα, χόμπιτ και ξωτικά, η Νέα Ζηλανδία προφανώς στεγάζει και το γηραιότερο dance group του πλανήτη και, μάλιστα, με την επίσημη επιβεβαίωση του βιβλίου ρεκόρ Guinness! Το "Hip Hop-eration" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα απλά έξυπνο λογοπαίγνιο, όμως, στο ντοκιμαντέρ του Bryn Evans ανάγεται σε μία καθαρά αισιόδοξη ιστορία για την ανθρώπινη θέληση και μια επανεξέταση του τι μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστικό στην πραγματικότητα, αποδεικνύοντας ότι η τρίτη ηλικία δεν αποτελεί τελικά το οριστικό εμπόδιο που η κοινή αποδεκτή λογική μπορεί να φοβάται.
Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί το σχέδιο ζωής της χορογράφου Billie Jordan, η οποία, ύστερα από μια σχεδόν θανάσιμη εμπειρία, αποφάσισε να απασχοληθεί με κάτι που να προάγει την ζωή και την θέληση, ακόμα και αν αυτό την μετατρέψει άθελά της σε manager ενός χορευτικού club ηλικιωμένων, των οποίων οι ηλικίες κυμαίνονται από τα 60 έως και τα... 94 χρόνια. Όνειρό της και σχεδόν πάθος της, να δει αυτή την ομάδα να συμμετέχει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα hip hop στο Las Vegas, έχοντας, όμως, την ανάγκη να ξεπεράσει στην πορεία τις αναστολές των υποψήφιων χορευτών της, τα οικονομικά εμπόδια και τις πρακτικές δυσκολίες που αναγκαστικά φέρνει η τρίτη ηλικία.
Ο Bryn Evans ακολουθεί με παραδοσιακό τρόπο την προετοιμασία της Billie και της ομάδας, παρεμβάλλοντας ταυτόχρονα προσωπικές εξομολογήσεις των κυριότερων μελών της, που δεν έχουν στόχο να δικαιολογήσουν το παράδοξο της επιλογής του hip hop αλλά, κυρίως, να ρίξουν φως στην ιστορία τους και να υπογραμμίσουν τους λόγους που παραμένουν τόσο πνευματικά ενεργά (και επίμονα) στην ηλικία τους. Οι αφηγήσεις περιλαμβάνουν κατεστραμμένες σχέσεις και όνειρα, φυσικά, όμως, πρέπει να ψάξεις με προσοχή για να ανακαλύψεις δάκρυα στην καταγραφή, η οποία παραμένει ψύχραιμη, ακριβώς όπως και οι αφηγητές της. Μόνο ένα παροδικό σπάσιμο της φωνής φανερώνει την συναισθηματική φόρτιση καθώς όλοι, από τους συνεντευξιαζόμενους μέχρι τον σκηνοθέτη βρίσκονται επικεντρωμένοι στην θετική πλευρά της ιστορίας.
Και αυτό είναι τελικά αυτό που μένει στο τέλος. Μία καταγραφή της αισιοδοξίας, μία ιστορία παράδοξης επιμονής, ένα χαμόγελο που απομακρύνει κάθε θλίψη από το μυαλό (χωρίς, όμως, να την αγνοεί) και η επιβράβευση μιας τιτάνιας προσπάθειας, που επιμερίζεται και χρεώνεται και η ίδια η Jordan. Ναι, η εξιστόρηση παραμένει υπερβολικά mainstream και αναμενόμενη μέχρι τα τελευταία επεξηγηματικά πλάνα και παραλείπει ενδιαφέρουσες παραμέτρους, όπως είναι η ίδια η επιλογή του hip hop φερ'ειπείν, όμως, το project παίρνει δύναμη από την ίδια την φύση του, η οποία ανήκει στις ιστορίες που δύσκολα θα αποδεχόταν κάποιος ως αληθινές, αν δεν έβλεπε το υλικό αρχείου.
Στην τελική, το "Hip Hop-eration" (το όνομα προέρχεται από το γεγονός ότι οι περισσότεροι συμμετέχοντες έχουν κάνει ανάλογες... εγχειρήσεις στα πόδια τους) δεν καινοτομεί όσον αφορά την προσέγγισή του, όμως, προβάλει μια πτυχή της ανθρώπινης θέλησης που αξίζει να γνωρίσει κανείς, μέσα από την οποία μετατρέπεται σε γνήσια συγκινητική εμπειρία, που ξεπερνά τις μετρημένες προθέσεις του project ως ντοκιμαντέρ, ακριβώς όπως και οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι ξεπέρασαν τις κοινώς αποδεκτές συμβάσεις της ηλικίας τους. Το "Hip Hop-eration" δεν πρωτοτυπεί ούτε μία στιγμή. Αλλά, ταυτόχρονα, δεν χάνει ποτέ ούτε την ζωντάνια του. Και αυτό αρκεί για να δοθεί μια αναγκαία, χαμογελαστή έναρξη στο φετινό 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. (3*/5)
H ταινία προβάλλεται στο OΛYMΠION την Παρασκευή, 13 Μαρτίου στις 20:30 (είσοδος μόνο με προσκλήσεις) και σε επανάληψη στην αίθουσα ΣTAYPOΣ TOPNEΣ το Σάββατο, 14 Μαρτίου στις 20:30.
H ταινία προβάλλεται στο OΛYMΠION την Παρασκευή, 13 Μαρτίου στις 20:30 (είσοδος μόνο με προσκλήσεις) και σε επανάληψη στην αίθουσα ΣTAYPOΣ TOPNEΣ το Σάββατο, 14 Μαρτίου στις 20:30.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου