Best of 2014, Μέρος Δεύτερο: Οι ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις (Αύγουστος-Δεκέμβριος)

Κάθε τέλος του χρόνου αποφεύγω να κάνω αυστηρή top 10 λίστα, αφενός γιατί υπάρχουν ακόμα πολλές ταινίες που θα ήθελα να δω πριν την τελική κατάταξη και αφετέρου γιατί οι μνήμες είναι ακόμα νωπές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει δίκαιη (αλλά πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια) τελική αξιολόγηση. Παρόλα αυτά, λίγο πριν το τέλος του ημερολογιακού έτους, όπως έγινε και για το πρώτο μισό του 2014, το Frame Game επιχειρεί να κοιτάξει πίσω στον χρόνο και να ξεχωρίσει τις ταινίες ανεξαρτήτως είδους, προέλευσης ή μεγέθους παραγωγής που κατέγραψαν στην μνήμη τα περισσότερα συναισθήματα ή/και έκαναν την καρδιά να χτυπήσει γρηγορότερα. Επειδή θα ακολουθήσουν και οι φεστιβαλικές αγάπες της χρονιάς, δηλαδή ταινίες που έχον ήδη παρουσιαστεί σε φεστιβάλ αλλά αναμένεται να κυκλοφορήσουν εμπορικά μέσα στο 2015, να διευκρινίσω ότι εδώ υπάρχουν ταινίες που, ανεξάρτητα από το αν κατάφεραν ή όχι να έρθουν τελικά στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, θεωρούνται κυκλοφορίες του 2014 καθώς έχουν διανεμηθεί επίσημα στην χώρα τους είτε σε οποιαδήποτε άλλη αγορά. Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα δέκα (και μερικά επιπλέον honorable mentions) φιλμ που αγάπησε πολύ το Frame Game τους τελευταίους έξι μήνες. Φυσικά, τα σχόλια είναι ανοιχτά για να μοιραστείς κι εσύ μαζί μας ποιες ταινίες σου τράβηξαν μέχρι τώρα περισσότερο την προσοχή. Διαφωνίες, όπως πάντα, καλοδεχούμενες, ενδεχομένως και αναγκαίες. 

Foxcatcher

Τουλάχιστον, μπορείς να αναγνωρίσεις ότι αυτό που ενδιαφέρει τον Miller και εδώ (όπως και στο Moneyball) είναι οι μηχανισμοί πίσω από τα γεγονότα, οι άξονες πίσω από τις αποφάσεις, αυτός που στέκει στην γωνία και κοιτάζει τον νικητή, το υπόβαθρο πίσω από αυτό που φαίνεται να έχει σημασία. Γι'αυτό και κάτω από την φαινομενική ηρεμία, υπάρχει η απόλυτη ένταση. Γι'αυτό και πίσω από την αθλητική ιστορία, υπάρχει μια ανάλυση της ηθικής ενός ολόκληρου έθνους. Γι' αυτό και πίσω από την αετόφατσα του Καρέλ υπάρχει ένας αιώνιος έφηβος που προσμένει την ενηλικίωση. Μόνη μου ένσταση ότι ακόμα και όταν τα πράγματα γίνονται σκούρα, υπάρχει ένα μαξιλάρι ασφαλείας ότι η δικαιοσύνη θα θριαμβεύσει, ότι ο κακός θα ηττηθεί, ότι η ηθική θα θριαμβεύσει αργά ή γρήγορα. Δεν πειράζει. Θα υπάρχουν πάντα οι σκηνές ανάμεσα στους χαρακτήρες που δεν είδαμε ποτέ, τα κομμάτια εκείνα που μόνος του ο καθένας θα κληθεί να σχηματίσει στο μυαλό του, οι λεπτομέρειες της αφήγησης που έμειναν σκόπιμα στην φαντασία. Και η φαντασία του καθενός είναι εκείνη που θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα. (letterboxd)

A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence

Στην ταινία βρίσκουν χώρο δύο, μάλλον υποτονικοί, πωλητές ειδών για φάρσες και πάρτι, μια δασκάλα του φλαμένκο, που είναι περισσότερο διαχυτική από όσο θα επέτρεπε το savoir vivre, οι θαμώνες ενός μπαρ με ιστορία αρκετών δεκαετιών και ιδιαίτερες πρακτικές... πληρωμής, ο ίδιος ο βασιλιάς Κάρολος ο 12ος της Σουηδίας και ο στρατός του, ένας κουρέας πρώην καπετάνιος, μία κουτσή γκαρσόνα, μία ερασιτεχνική μπάντα και πολλοί ακόμη μικρότεροι χαρακτήρες, οι οποίοι επανεμφανίζονται και χάνονται το ίδιο απότομα όσο και το τριπλό χτύπημα του θανάτου, που δίνει την εκκίνηση της ταινίας. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες επιδίδονται σε συζητήσεις που πολλές φορές δεν αφορούν φαινομενικά τίποτα, άλλες επαναλαμβάνουν τα ίδια μοτίβα ξανά ξανά με εξαιρετικά κωμικό αποτέλεσμα, άλλοτε περιλαμβάνουν ανάλαφρα μουσικά νούμερα, τα οποία αλλάζουν στίχους ανάλογα με την περίσταση αλλά διατηρούν πάντα την ίδια μουσική βάση, και άλλοτε βυθίζονται στην σιωπή, όντας απλά παρατηρητές σουρεαλιστικών καταστάσεων που αψηφούν την έννοια του χρόνου ή τα όρια της ιστορικής ηθικής. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή που προβλήθηκε η ταινία στο φεστιβάλ Βενετίας, ήταν ξεκάθαρο ότι θα τερμάτιζε με το Χρυσό Λέοντα στα χέρια. Αυτό, όμως, που δεν ήταν αμέσως σίγουρο ήταν το πόσο θα αντέξει μέσα στο μυαλό. Κι όμως. Μερικούς μήνες σχεδόν μετά, ένα είναι σίγουρο. Θα περάσει καιρός μέχρι να ξεχάσετε τον συλλογισμό αυτού του περιστεριού. (letterboxd / The Frame Game Review)

Force Majeure

Προφανώς, ο τίτλος "Manhood" θα ήταν πιασμένος. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερη λέξη από αυτό για να περιγράψει το ξεκαρδιστικό φιλμ του Ruben Östlund, που εξερευνά με γενναιότητα τι σημαίνει να είναι αρσενικό, σύζυγος και πατέρας μέσα στο μυαλό σου και μπροστά στα μάτια των άλλων, υπό συνθήκες που προκαλούν τον πανικό σου και, ακόμα περισσότερο, το ένστικτο της ίδιας σου της επιβίωσης, για μιλήσει τελικά για την ίδια την θέση του άνδρα στην σύγχρονη οικογενειακή ζωή. Αποδεικνύοντας ότι ο πιο επιτυχημένος τρόπος για να μιλήσεις για σοβαρά πράγματα είναι το ίδιο το χιούμορ, ο Östlund χρησιμοποιεί την γνωστή Σκανδιναβική σάτιρα για να γίνει αφοπλιστικά ειλικρινής και καίριος, καταγράφοντας ίσως έναν από τους πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες στα πρόθυρα της υπαρξιακής κρίσης, που έχουμε δει τελευταία στην μεγάλη οθόνη, καταφέρνοντας να ξεπεράσει τα σουηδικά σύνορα και τελικά να απευθυνθεί σε όλους. H ταινία είναι ήδη ένα βήμα πριν την υποψηφιότητα για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Αρχές του 2015, ευτυχώς κυκλοφορεί και επίσημα στην χώρα μας. Πόσο, θα γέλαγε ο Ingmar Bergman. (letterboxd / The Frame Game Review)

Interstellar

Φιλόδοξο, μεγαλεπίβολο, αφελές, ενθουσιώδες, ρομαντικό, κατά στιγμές εντυπωσιακότατο, κατά στιγμές άβολο πέρα από τα αστέρια. Χρειάστηκα να δω την ταινία δύο φορές για να σιγουρευτώ. Ένα μήνα μετά την πρώτη προβολή και έχοντας αποδεχτεί πλήρως την έννοια της αγάπης ως μια ακόμα διάσταση, επειδή τις τελευταίες μέρες, θες η μουσική του Hans Zimmer, θες οι αναμνήσεις του Τζεσικακίου, θες η τόλμη του Νόλαν να πάει την ταινία σε απόλυτα πεδία επιστημονικής φαντασίας στο φινάλε, η ταινία ΖΟΥΣΕ τόσο έντονα μέσα μου μου που έπρεπε να την ξαναδώ. Εντάξει, ο μονόλογος της Δρος Μπραντ περί αγάπης παραμένει το πιο άβολο πράγμα του σύμπαντος (#υπερθετικός_alert) όμως η φιλοδοξία του project, το πάθος του ΜακΚόναχεεεϊ, η επική μουσική του Hans Zimmer, η σκηνή στο δωμάτιο πέρα από τον χωροχρόνο (#παραπολυκλάμα), η σκηνή με τα cached βίντεο είκοσι χρόνων, η πίστη ενός κοριτσιού στον πατέρα της και ο αποχαιρετισμός του τέλους, ΝΑΙ, με έκαναν να εκτιμήσω ολοκληρωτικά την ταινία. Είναι ΣΙΝΕΜΑ, κλασική περίπτωση όπου βλέπεις τα μειονεκτήματα αλλά χάνονται τόσο εύκολα μέσα στο άπειρο του διαστήματος. Φανταστικό, χεχ. (letterboxd 1 / letterboxd 2)

The Disappearance of Eleanor Rigby, Him και Her

Χρειάστηκε μια βδομάδα μετά από την διπλή προβολή του "The disappearance of Eleanor Rigby" για να βάλω κάποιες σκέψεις στη θέση τους και να διαπιστώσω πόσο πολύ μου άρεσε πραγματικά το εγχείρημα του Ned Benson. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην μεγάλη προσμονή πριν την προβολή της ταινίας ή το έτσι κι αλλιώς δεδομένο ενδιαφέρον μου για κάθε ταινία που φέρει το όνομα της Jessica Chastain στους τίτλους, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι, τελικά, η διπλή Eleanor Rigby ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που είχα στο μυαλό μου και ουσιαστικά περίμενα. Όπως οι περισσότεροι, είχα σχηματίσει από πριν την εικόνα ότι οι δύο ταινίες θα έλεγαν την ίδια ιστορία χωρισμού (και ανατροπών) με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις, ανάλογα με την οπτική του καθενός, με έναν τρόπο που θα λειτουργούσε περισσότερο ως τρικ και όχι ως ουσιαστική κινηματογραφική τεχνική. Αντίθετα, αυτό που τελικά παρουσιάστηκε μπροστά μου ήταν μία τετράωρη post-crisis ανάλυση δύο ανθρώπων (θεματική εκ των προτέρων δύσκολη και απόλυτα αντιεμπορική), με τεράστιες διαφορές στην κάθε ιδιωτική αντιμετώπιση, ελάχιστα κοινά σημεία, ελλειπτική αφήγηση και, το κυριότερο, αυθεντική διάθεση ενδελεχούς εξέτασης των δύο χαρακτήρων. Κάτι τόσο φιλόδοξο δεν μπορείς παρά να το θαυμάσεις. Στο τέλος των τεσσάρων ωρών, το "Him" όντως μπορεί να φανεί πιο χαμηλότονο σε σχέση με το "Her" (παραδόξως, και πιο δραματικό), όμως, χωρίς εκείνο, ο αντίκτυπος του δεύτερου δεν μπορεί να είναι ο ίδιος. Οι δύο ταινίες συμπληρώνουν η μία την άλλη αλλά δεν την αντιγράφουν, έχοντας να πουν η κάθε μια την δική της ιστορία. Όταν οι δύο αυτές ιστορίες ενωθούν γίνονται κάτι πολύ μεγαλύτερο, που χρειάζεται όμως διακριτό διαχωρισμό για να διατηρήσει την ταυτότητά του, ώστε το “Hey!” του τέλους να βρει την πραγματική θέση στην καρδιά. (letterboxd: Him / letterboxd: Her / The Frame Game Review)

God help the girl

Η Emily Browning είναι pop, τα χείλη της Hannah Murray είναι pop, η βαρκάδα στην Γλασκόβη είναι pop, η κλισέ ιστορία είναι pop, τα μαλλιά του Olly Alexander είναι pop, τα βλέμματα προς την κάμερα είναι pop, τα κόκκινα χείλη είναι pop, οι Belle & Sebastian είναι pop, η μελαγχολία είναι pop, τα όνειρα είναι pop, η εφήμερη αγάπη είναι pop, η ενηλικίωση είναι pop, οι κασέτες είναι pop, το God help the girl ΕΙΝΑΙ pop. Δεν νιώθω καν την ανάγκη να υποστηρίξω την καρδούλα. Η οποία είναι ποπ. (letterboxd)

Corn Island

Πανέμορφο, μυστικιστικό και όσο χρειάζεται φολκλόρ για να τραβήξει την περιέργεια αλλά αρκούντως οικουμενικό για να πει μια παγκόσμια ιστορία ενηλικίωσης μέσα στον πόλεμο (με φρέσκια ματιά), το φιλμ έχει ελάχιστους διαλόγους (σε τρεις γλώσσες παρόλα αυτά) αλλά αποζημιώνει με την οπτική αποτύπωση της ιστορίας, η οποία αξιοποιεί στο έπακρο την υφή φιλμ που της προσφέρει η παραδοσιακή κινηματογράφηση και πετυχαίνει στο να δημιουργήσει μια πλούσια χρωματική παλέτα για το ένα και μοναδικό σκηνικό. Αφηγημένο σαν παραδοσιακό παραμύθι και γυρισμένο με τρόπο που, αν μη τι άλλο, σε προκαλεί να ανακαλύψεις το σχετικό knowhow, καταφέρνει με μια λιτή ιστορία να μιλήσει για το πέρασμα του χρόνου, την δύναμη της φύσης, την αλλαγή των γενεών, τα πρώτα σκιρτήματα, την απειλή του πολέμου και την αδιόρατη αίσθηση της απειλής και κλείνει την εξιστόρηση, όπως θα έπρεπε, χωρίς φανφάρες, υπερβολές και κλισέ. Στην τελική, το αφαιρετικό, μινιμαλιστικό σινεμά μπορεί να είναι μια πλούσια και έντονη εμπειρία, κι ας χρειάζονται ταινίες από το Καζακστάν (και την σταθερά τίμια Αργεντινή, παρεμπιπτόντως) να μας το υπενθυμίζουν αυτό. (letterboxd / The Frame Game Review)

Blind

Το Blind είναι ένα δύσκολο φιλμ για να το παρουσιάσεις. Και αυτό συμβαίνει όχι τόσο επειδή δεν είναι δυνατό να περιγραφεί απλά και κατανοητά, αλλά γιατί η μεγαλύτερη δύναμή του έγκειται στην συνειδητοποίηση του τι πραγματικά είναι και του τι ακριβώς αφορά, οπότε επιβάλλεται μέχρι την προβολή του να έχει διατηρηθεί η αύρα τού μυστηρίου. Επίσης, είναι μια περίπτωση ταινίας όπου όλη η δυναμική κρύβεται μέσα στην ίδια την αρχική ιδέα του, ένα φιλμ που κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως «καλλιτεχνικό» και αφηρημένο, αν κάποιος δεν πειστεί από το πόσο ξεχωριστός είναι ο κεντρικός κορμός του. Τι, λοιπόν, μπορείς να γράψεις για μια ταινία, που το καλύτερο για εκείνη είναι να τη δει κάποιος που δεν έχει διαβάσει τίποτα σχετικά; Θα περιοριστώ στο ότι η ταινία αποτελεί το καλύτερο homage στο Reconstruction, χωρίς να αντιγράφει το Reconstruction και θα αφήσω σε εσένα να ανακαλύψεις τα υπόλοιπα. Μπορείς, όμως, να περιμένεις τα καλύτερα. (letterboxd / Freecinema.gr Review)

Guardians of the Galaxy

Απίστευτο fun, κοσμική δράση στα πέρατα του Marvel Universe, ακαταμάχητοι χαρακτήρες και η αρχή μιας μυθολογίας που πρόκειται να απασχολήσει για χρόνια το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel (κι ας μην είναι ακόμα προφανές). Ο James Gunn απέδειξε πως μπορεί να διατηρήσει αυτόνομο το φιλμ του αλλά μέσα στα πλαίσια ενός συμπαγούς συνόλου ταινιών, ο Chris Pratt έγινε σε μία νύχτα blockbuster powerhouse. ένα δέντρο - δεν είναι δέντρο - που μιλάει και ένα ρακούν - ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΚΟΥΝ - έγιναν pop ινδάλματα σε μία μέρα και η κουλτούρα των comics ενσωματώθηκε στην κινηματογραφική πραγματικότητα πιο αβίαστα από ποτέ. Υπόκλιση. (letterboxd)

Magical Girl

Είναι πραγματικά δύσκολο να μιλήσεις για μια ταινία η οποία γεμίζει τις δύο ώρες της διάρκειάς της με μια εκπληκτική ιστορία που φαίνεται να πηγαίνει σε αμέτρητες κατευθύνσεις για να ξαναεπιστρέψει θριαμβευτικά στον πυρήνα της κάθε φορά, που αποφεύγει αναμενόμενες εξελίξεις με περισσή άνεση και στέλνει κάθε φορά την αφήγηση σε απρόβλεπτα μονοπάτια, που περισσότερο υπαινίσσεται παρά εξηγεί, χωρίς, όμως, τίποτα να μένει ουσιαστικά αστοιχείωτο, και που είναι τόσο στυλιζαρισμένη που σε προκαλεί να ανακαλύψεις τις λεπτομέρειες σε κάθε κάδρο, χωρίς όμως να αγνοεί τους ίδιους της τους χαρακτήρες. Και, όμως, η ιστορία ενός πατέρα που προσπαθεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του άρρωστου κοριτσιού του, επηρεάζοντας τελικά τις ζωές πολύ περισσότερων ανθρώπων, είναι ένας κόσμος που αξίζει να ανακαλυφθεί από τον κανένα δίχως επεξηγήσεις, spoilers ή επιπλέον λεπτομέρειες, ένας κόσμος που σπάνια επισκέπτεται το σινεμά με τόσο ικανότητα και μαεστρία. Γιατί το φιλμ είναι ένα άρτιο θρίλερ, που δεν ξεχνά την κωμική πλευρά του, συνδυάζει αψεγάδιαστα το δράμα με τον ψυχολογικό τρόμο, και έχει στην βάση του μια πολύπλοκη ιστορία, η οποία δεν γίνεται προφανής από την αρχή παρά συμπληρώνεται ως παζλ κατά την διάρκεια της ταινίας μέσα από αλλαγές οπτικής και έξυπνων χρονικών τερτιπιών. Τερματίζω καρδούλες, μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες τα τελευταία χρόνια. (letterboxd / The Frame Game Review)

Honorable mentions

The Look of Silence: Εξίσου ανατριχιαστικό με το Act of Killing, όχι τόσο πρωτότυπο , αλλά η στιγμή που ανάβουν ξανά τα φώτα μετά την ολοκλήρωση της προβολής και αποκαλύπτουν τον πρωταγωνιστή της ταινίας να τρέμει ολόκληρος, να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του και να απομακρύνεται υποβασταζόμενος, υπό τους ήχους του ασταμάτητου χειροκροτήματος από τον εξώστη της Sala Grande, θα μείνει μέσα μου. για. πάντα. (letterboxd / The Frame Game Review)

Paddington: Δεν έχει καμία σχέση με τα Χριστούγεννα σαν υπόθεση, ούτε χρησιμοποιεί την γιορτή ως σαν χρονικό υπόβαθρο της πλοκής, όμως, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη πιθανότητα το Paddington να είναι ό,τι πιο Χριστουγεννιάτικο πρόκειται να προβληθεί φέτος στους κινηματογράφους. Και αυτό γιατί είναι και αστείο (ακόμα δεν έχω καταφέρει να σταματήσω να γελάω κάθε φορά που σκέφτομαι την σκηνή με τον Πάντιγκντον και τον φρουρό της βασιλικής φρουράς) και έξυπνο (εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει όχι μόνο τα μηνύματα περί οικογένειας αλλά και εκείνα περί αποδοχής της διαφορετικότητας) και με μεγάλη καρδιά, που επιλέγει να βλέπει μακριά από την εξωτερική εμφάνιση (εκπληκτικό που όλοι μα όλοι αντιμετωπίζουν το γεγονός ότι ο Πάντιγκντον είναι αρκούδα με αδιαφορία) για να επικεντρωθεί στην ουσία των ανθρώπινων σχέσεων. Τολμώ δε να πω ότι οι μεγαλύτεροι θα το εκτιμήσουν περισσότερο από ότι τα παιδιά, ακόμα κι αν η δημιουργία μιας μεγάλης απειλής για το φινάλε λειτουργεί περισσότερο ως ανάγκη να μην χαθεί η ταινία ανάμεσα στον πιο φανταχτερό ανταγωνισμό των λεγόμενων "παιδικών" ταινιών. Στο τέλος, αυτό που μένει οι μικρές αλληλεπιδράσεις, οι άσχετες με την πλοκή κωμικές λεπτομέρειες και μια αυθεντική, παλιομοδίτικη αίσθηση χαράς, που μέχρι το φινάλε σε έχει σταδιακά κυριεύσει. Καλως ήρθες στον κόσμο όπου "όλοι είναι διαφορετικοί άρα και όλοι μπορούν να ταιριάξουν", κύριε Πάντιγκτον. (letterboxd)

The Tribe: Έχοντας κερδίσει το μεγαλύτερο βραβείο στην εβδομάδα κριτικής των Καννών και έχοντας ως στοιχείο διαφοροποίησης το γεγονός ότι η ταινία είναι γυρισμένη αποκλειστικά στην νοηματική, χωρίς υποτίτλους ή επιπλέον επεξηγήσεις πέρα από τις ίδιες της εικόνες, το φιλμ από την αρχή σημειώθηκε ως ένας από τους πιο δυνατούς τίτλους του διαγωνιστικού του #tiff55, κανείς, όμως, δεν περίμενε τα ουρλιαχτά, τις αποχωρήσεις, το έντονο χειροκρότημα και την… λιποθυμία που χαρακτήρισε την πρώτη προβολή του. Όχι βέβαια χωρίς λόγο, καθώς το φιλμ σταδιακά αποκτά όλο και περισσότερη ορμή, ξεκινώντας ως παραλλαγή στο μοτίβο του γουέστερν (όπου ένας εξωτερικός παράγων παρεισφρέει σε μια κλειστή και με δικούς της κανόνες κοινότητα) για να γίνει μια ιστορία προσωπικής εκδίκησης, όλο και πιο σκληρή, όλο και πιο άγρια, όλο και πιο κτηνώδη, όπου τίποτα δεν εξηγείται με τα λόγια παρά με τα μάτια και τις αγωνιώδεις αναπνοές. Είναι χαρακτηριστικό ότι η σκηνή που προκάλεσε και την λιποθυμία είναι η μόνη όπου ακούγεται ουσιαστικά φωνή! Μοναδική ένστασή μου είναι η υπερβολική βία που κινδυνεύει να τραβήξει την προσοχή από το πραγματικό επίκεντρο της ιστορίας και να δώσει αφορμή για σχόλια τύπου "βία για την βία", όμως, μια προσεκτικότερη παρατήρηση θα αποκαλύψει την αληθινή, τρομακτική εικόνα, όχι μόνο της συγκεκριμένης κοινότητας αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Από τέλη Γενάρη και σε επίσημη, ελληνική διανομή. (letterboxd / The Frame Game)

The One I love: Χεχ, Rom com horror, παγκόσμια πρεμιέρα. (letterboxd)

Amour Fou: Είναι αναζωογονητικό να βλέπεις ένα φιλμ να προσεγγίζει το αιώνιο θέμα της αγάπης με φρέσκια οπτική και ακομπλεξάριστη προσέγγιση. Ειδικά όταν το εν λόγω φιλμ καταφέρνει να πλασάρει την ελεύθερη απόδοση της αυτοκτονίας τού ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ, το 1811 στο Βερολίνο του ρομαντισμού, ως μια παραμορφωμένη κομεντί ειδυλλίου στην οποία ο ποιητής αναζητά μια κοπέλα που θα τον ερωτευτεί τόσο πολύ ώστε… να τον συνοδεύσει στο θάνατο, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο περίεργα! Φυσικά, η απόλυτα στυλιζαρισμένη φύση της ταινίας και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, καθώς και η απόλυτα σκοτεινή της φύση, καλά κρυμμένη πίσω από μια χαζοχαρούμενη επίφαση) θα ενοχλήσουν μερικούς και θα φανούν εξαιρετικά αστεία σε άλλους (συμβαίνει σε όλα τα "ιδιαίτερα" φιλμ), όμως, σε κάθε περίπτωση, το "Amour Fou" είναι μια ακόμη απόδειξη ότι δεν έχει πάντα σημασία τι ακριβώς λες, αλλά πώς το λες και τι μέσα χρησιμοποιείς. Και ένα τέτοιο φιλμ, εξ ορισμού, οφείλεις να το θαυμάσεις, ειδικά όταν χρησιμοποιεί την έννοια της αγάπης ως αντιπερισπασμό για να μιλήσει ουσιαστικά για το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. (letterboxd / The Frame Game Review)

Διάβασε επίσης

Οι ταινίες από το πρώτο μισό της χρονιάς που δεν έχει ξεχάσει το Frame Game