The Frame Game: Retro PosterVision #8: The Man Who Fell To Earth (1976) του Nicolas Roeg

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Retro PosterVision #8: The Man Who Fell To Earth (1976) του Nicolas Roeg

Κάθε μήνα, το Frame Game επιλέγει μία από τις αγαπημένες του ταινίες, εξηγεί τον λόγο και ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο μέσα από τις αφίσες του φιλμ. Ο Απρίλιος ανήκει στον "Άνθρωπο που έπεσε στη Γη"!

Την πρώτη Μαΐου κυκλοφορεί πλέον και επίσημα στην Ελλάδα το "Under The Skin" του Jonathan Glazer, για το οποίο εκφράζομαι μόνο με επιφωνήματα θαυμασμού από την στιγμή που πρωτοπροβλήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας. Με αφορμή, λοιπόν, την επικείμενη κυκλοφορία του φιλμ, ήθελα να σιγουρευτώ το πόσο έγκυρες ήταν οι αρχικές συγκρίσεις με την ταινία του Roeg και αν είχε βάση η δήλωση του ίδιου του Glazer ότι το The Man who fell to earth αποτελούσε, όντως, σημείο αναφοράς για εκείνον.

Καταρχάς, και οι δυο ταινίες ξεκινούν με εικόνες που παραπέμπουν στην άφιξη του "εξωγήινου" σε αυτό τον κόσμο: το μεν φιλμ του Roeg με την προσθαλάσσωση ενός απροσδιόριστου σκάφους, το δε Under the skin με μία αφαιρετική απεικόνιση μιας διαδικασίας ενός είδους γέννησης. Και τα δύο φιλμ, φέρουν στον κεντρικό ρόλο απεσταλμένους άλλων κόσμων με έναν απώτερο σκοπό για τον μητρικό τους πλανήτη. Επίσης, και οι δυο ταινίες, παρόλο που βασίζονται σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξηγήσουν απόλυτα τον λόγο επίσκεψης του ξένου σε κάθε περίπτωση, παρά δίνουν τον κύριο λόγο στην αλληλεπίδρασή του με τον φυσικό μας κόσμο. Εννοείται πως το σεξ και στις δύο περιπτώσεις παίζει μεγάλο ρόλο, μόνο που στην περίπτωση του Roeg είναι ένα μηχανικό μέσο προσαρμογής ενώ στο Under The Skin αποτελεί ουσιαστικά μία επιπλέον ανθρώπινη αίσθηση.

Εκεί που υπάρχει, όμως, η μεγάλη διαφορά είναι ότι ενώ η εξωγήινη της Scarlett Johansson σταδιακά ανακαλύπτει έναν καινούριο κόσμο, ο Newton ή Sussex ή John του David Bowie έχει μία αποστολή χωρίς συμβιβασμό, έχει έναν στόχο και λόγο επιστροφής και τα πάντα τα κάνει με σκοπό ένα ανώτερο κίνητρο, που δεν επηρεάζεται από τις αλληλεπιδράσεις του με την Mary Lou και κάθε Mary Lou. Η παγερή του αντιμετώπιση δεν είναι θέμα άγνοιας, όπως στην περίπτωση του Under the Skin, αλλά επιλογή. Εξάλλου, όταν μπλέκει περισσότερο από όσο θα ήθελε με τους ανθρώπους, δεν είναι επειδή εκείνος το διάλεξε αλλά επειδή του το επέβαλαν.

Και στις δύο περιπτώσεις, βέβαια, αυτό που εντυπωσιάζει είναι η αντισυμβατική αφήγηση ενός sci-fi. Το φιλμ του Roeg, από την μια, μεταφράζει στο είδος την χαρακτηριστική κατακερματισμένη ματιά του σκηνοθέτη που έγινε σήμα κατατεθέν του ενώ ο Glazer αποτυπώνει μόνο τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς επιστημονικά mumbo jumbo, παρά μόνο υπονοεί την ύπαρξη ενός grander scheme. Και τα δύο είναι δύο ταινίες για το πώς να δημιουργήσεις ένα genre film χωρίς να ακολουθήσεις τις συμβάσεις του είδους και σε αυτή την βάση, ναι, οι συγκρίσεις είναι δόκιμες. Το ότι είναι και τα δύο βρετανικής προέλευσης, δεν είναι τυχαίο, πάντως.

Θα τα πούμε στις κινηματογραφικές αίθουσες.