Την Πέμπτη 4 Απριλίου, ξεκινάει (από την μεγάλη Βρετανία) την κινηματογραφική του πορεία το The Double του Richard Ayoade, το δεύτερο σκηνοθετικό βήμα του τύπου πριν λίγα χρόνια εντυπωσίασε (αλλά και δίχασε) με το "Submarine" του. Το The Frame Game βρέθηκε σε μία από τις advance preview screening προβολές της ταινίας στην Αγγλία την προηγούμενη βδομάδα και μπορεί να πει με σιγουριά πως, ναι, το "The Double" είναι η ταινία της νέας χρονιάς που εγκαινιάζει την φετινή κατηγορία "what the fuck did I just see". Και αυτό έχει φυσικά μόνο θετική χροιά.
Το φιλμ ξεκινάει ως ντοστοφιεφσκική διασκευή για να αποτελέσει ένα τρελό remix στον Σιωπηλό Μάρτυρα του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ή,καλύτερα, τον Σιωπηλό Μάρτυρα του Άλφρεντ Χίτσκοκ που συναντά τον Λουίς Μπουνιουέλ που συναντά τον Ζακ Τατί που συναντά τον Ντέιβιντ Λιντς. Στο δε Q&A που ακολούθησε, ο Ayoade πρόσθεσε στις επιρροές του τον Λουί Μαλ, τον Ένοικο του Πολάνσκι και, τελικά, τον Ρόι Άντερσον του "Songs from the second floor" και "You, The Living". Και το εξωφρενικό είναι ότι όλα αυτά βγάζουν νόημα.
Ο Simon James (Jesse Eisenberg) είναι ένα απλό γρανάζι σε ένα γραφειοκρατικό σύμπαν που δεν του αφήνει καμία επιλογή. Ο θυρωρός της δουλειάς του δεν τον αναγνωρίζει καν, ο εργοδότης του δεν επικροτεί καμία του ενέργεια και η Hannah (Mia Wasikowska), η κοπέλα που τραβάει το ενδιαφέρον του και την οποία παρακολουθεί από το παράθυρό του με ένα ζευγάρι χιτσκοκικά κιάλια, τον αγνοεί γιατί τίποτα πάνω του δεν "κλικάρει". Όλα, όμως, αλλάζουν όταν ο Simon γίνεται ακούσιος μάρτυρας σε μια αυτοκτονία, αρχίζει να αντιδρά στο σύστημα που του επιβλήθηκε και συναντά τον ολοκαίνουριο εργαζόμενο στη δουλειά του, ο οποίος τυγχάνει να λέγεται James Simon, να είναι πανομοιότυπος με εκείνον και να εμφανίζει όλα τα χαρακτηριστικά που δεν έχει εκείνος. Όλες οι κατάλληλες συνθήκες, δηλαδή, για να χάσει τον ίδιο τον λόγο ύπαρξης στην ζωή του.
Το The Double αλλάζει ακαριαία από θρίλερ σε κωμωδία σε σάτιρα και ξανά σε θρίλερ, αποσυντονίζει και αποπροσανατολίζει τον θεατή περισσότερο κι από ότι η εμφάνιση του James Simon τον ίδιο τον Simon James, σου προκαλεί ασυναίσθητα ένα μικρό κυνήγι θησαυρού για να βρεις την παραμικρή αναφορά στην κάθε ανώτερη κινηματογραφική πηγή και, τελικά, δημιουργεί ένα φιλμ που περισσότερο σε καλεί να παρασυρθείς μαζί του παρά να το ερμηνέψεις. Γιατί σίγουρα το φιλμ δεν αποτελεί ένα μονόπλευρο δημιούργημα παρά περισσότερο μια καμουφλαρισμένη, σουρεαλιστική υστερία.
Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν βγάζουν με την πρώτη νόημα, η προσπάθεια της μονάδας να ξεχωρίσει από το συλλογικό τίποτα και η προσπάθεια μιας αντίπαλης δύναμης (ίσως, ο ίδιος μας ο εαυτός;) να την επιστρέψει στην ανυπαρξία φαντάζει πιο οργουελική από ποτέ, μέσα σε ένα δυστοπικό μέλλον, που μπορεί να είναι και το παρελθόν, χωρίς λεπτομέρειες προέλευσης ή κατεύθυνσης, απλά λειτουργώντας κάτω από την επίβλεψη ενός Παπαδόπουλου που εκτελεί τις εντολές ενός κυρίαρχου Συνταγματάρχη (δεν κάνω πλάκα). Το γεγονός ότι το όνομα της Hannah διαβάζεται το ίδιο και από τις δύο κατευθύνσεις ίσως είναι μια ένδειξη αισιοδοξίας και μοναδικότητας σε αυτή την ομοιογενοποιημένη κοινωνία, όμως, θα επιζήσει ο Simon αρκετά για να το συνειδητοποιήσει; Και μέχρι πού θα φτάσει, για να σταματήσει τον ίδιο του τον εαυτό;
Βλέπω ήδη την μερίδα του κοινού που θα το απορρίψει ως χιψτερική φούσκα, βλέπω, όμως, και το εκκεντρικό σινεφιλικό κοκτέιλ που καταφέρνει να κεράσει ο Ayoade, που κάνει ακόμα καλύτερο κεφάλι κι από το κρασί που συνόδευε την προβολή. Ας κρατήσουμε κι ένα "Αχ, Μία" τώρα που γυρίζει. (Letterboxd)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου