Ο Θείος Μπούνμι πεθαίνει. Το έχει καταλάβει και ο ίδιος και γι' αυτό τον λόγο μαζεύει γύρω του τα λιγοστά αγαπημένα του πρόσωπα. Παράλληλα, κοντά του επιστρέφει και το φάντασμα της νεκρής γυναίκας του, καθώς και ο εξαφανισμένος του γιος, ο οποίος εν τω μεταξύ έχει μεταμορφωθεί σε πιθηκοειδές πνεύμα, και κάθονται όλοι μαζί ήρεμα και ωραία στο τραπέζι να τα πουν. Κι επειδή μπορεί να σε έχω μπερδέψει μερικές φορές στο παρελθόν, οι προηγούμενες προτάσεις είναι 100% κυριολεκτικές.
Δεν είναι μυστικό ότι ο Απιτσατπόνγκ Βιρασεθάκουλ (πες το τρεις φορές γρήγορα και κέρδισες) έχει δημιουργήσει ένα καθαρά φεστιβαλικό έργο. Και αυτό σημαίνει αργή (έως και μηδαμινή) εξέλιξη, πολύ συμβολισμός, καλομελετημένα κι εντυπωσιακά κάδρα, λυρισμός, διάλογοι πολλές φορές εκτός πραγματικότητας (την διάβασες την περίληψη του έργου, σωστά;) αλλά και δυνατές σκηνές όπου η φύση και οι θρύλοι της κλέβουν την παράσταση. H αφήγηση δεν είναι γραμμική, συχνά παρεμβάλλονται σκηνές που έρχονται από τα βάθη των χρόνων (προηγούμενες ζωές, υποθέτω) και προς το τέλος, οι πρωταγωνιστές βγαίνουν κι απ'τα ρούχα τους. Και εννοώ την αστρική προβολή με αυτό, όχι αυτό που ίσως κατάλαβες.
Αυτό δυστυχώς δημιουργεί ένα έργο που από ότι κατάλαβα (έπειτα από συζήτηση με κριτικό, η οποία σε δυο-τρία πράγματα με βοήθησε) περισσότερο το νιώθεις παρά το βάζεις σε στενά καλούπια. Προσωπικά, εκτίμησα κάποια κομμάτια πολύ (η σύναξη της "οικογένειας" στην αρχή, η κάθοδος στην σπηλιά προς το τέλος καθώς και το παραμύθι της άσχημης πριγκίπισσας στη μέση) ενώ σε κάποια άλλα έχασα πλήρως το νόημα ύπαρξης. Πάντως, αν και φτηνή παραγωγή, η ταινία παραμένει σε όλη τη διάρκειά της όμορφη στα μάτια, ειδικά στην μεγάλη οθόνη.
ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΣ ΜΑΣ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Δε θα την πρότεινα αβίαστα σε κανέναν. Αλλά αν σου αρέσουν τα ρίσκα, δοκίμασέ να την δεις και μπορεί να σου αρέσει. Αλλά η ευθύνη δική σου. Δυόμισι (από πέντε) κουλτουριάρικα αστεράκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου