H Christina Aguilera προσπάθησε να κάνει εισβολή στον κινηματογράφο (διότι περί εισβολής πρόκειται) και από αυτή την προσπάθεια προέκυψε το Βουρλέξ… ε, συγγνώμη Burlesque. Που όσο επιεικής κι αν θέλεις να είσαι, ε δεν μπορείς. Λίγα σχόλια μετά το άλμα για αυτό το δείγμα ταινίας.
Καταρχήν, η Christina είναι η Άλι. Η Άλι είναι ηθικιά και τίμια και έξυπνη και ξανθιά και πτωχή και ταλαντούχα και φωνάρα (το τελευταίο όντως ισχύει). Έχει όνειρα και πηγαίνει στο LA για να τα πετύχει. Και τα καταφέρνει. Πιάνει δουλειά με το έτσι θέλω σε ένα ψιλοπαρακμιακό καμπαρέ. Γνωρίζει ανθρώπους που θέλουν να την εκμεταλλευτούν και ανθρώπους που θέλουν να την παλουκώσουν στη πλάτη, ειδικά εκείνη η μελαχρινή η κακιασμένη η backstabbing whore η Veronica Mars. Αλλά έχει και κόσμο που την αγαπά γι’ αυτό που είναι και την υποστηρίζει, όπως αυτός ο Τζακ ο μπάρμαν που είναι και καλό κι εργατικό παιδί, κι ας φοράει λίγο παραπάνω eye-liner, κι ας είναι και αρραβωνιασμένος (αυτό διορθώνεται. Ο αρραβώνας, όχι το eye-liner).
Τα υπόλοιπα που συμβαίνουν είναι λίγο πολύ γνωστά. Όλα τα κλισέ του κόσμου να μαζευτούν, και πάλι περισσότερα θα βρεθούν στο Burlesque. Και είναι πραγματικά κρίμα γιατί και η Aguilera και η Cher έχουν ταλέντο στον τομέα τους και πραγματικά στενοχωριέσαι όταν εκτίθενται έτσι. Γιατί όταν κάθε λίγο και λιγάκι στήνονται στη σκηνή για να πουν ένα τραγούδι (και οι δυο) ή να κουνήσουν λίγο κωλαράκι (η Aguilera, όχι η Cher) με ύφος ηδυπαθές και λάγνο και τσίτα βλεφαρίδα χωρίς λόγο, περί έκθεσης πρόκειται. Για να μην αναφερθώ εκτενώς και στην κινούμενη καρικατούρα Kristen Bell, που είναι μελαχρινή γιατί είναι κακιά και ξανθές είναι μόνο οι καλές κοπέλες. Παρόλα αυτά, στο έργο υπάρχει και γι’ αυτήν φως γιατί η Τες της Cher και η Άλι της Aguilera έχουν καρδιά αγκινάρα και είναι μεγαλόψυχες.
On a positive note, το OST είναι συμπαθές, η Aguilera φωνάρα (duh) και οι χορογραφίες της Joey Pizzi δίνουν ένα μοντέρνο spin στο κλασσικό broadway θέμα. Αλλά αυτά δεν κάνουν καλή μια ταινία αλλά μια μουσικοχορευτική παράσταση.
ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ: Ε όχι. Υπάρχει κι ένα όριο στα κλισέ που μπορεί να υποφέρει ο θεατής. Αυτή τη φορά το αστεράκι χαμογελάει όμως! Αλλά δεν χορεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου