Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι ένα μονοπάτι δύσκολο να το διαβείς. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Sngmoo Lee (που θα θέλει να παραμείνει πρωτοεμφανιζόμενος μετά από αυτή την ταινία) προσπαθεί να συνδυάσει Western και ταινίες Wuxia και καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να δημιουργήσει έναν αχταρμά εικόνων, προσώπων και καταστάσεων χωρίς προηγούμενο. Ακολουθούν σχόλια, spoilers και πολλή γκρίνια για την ταινία.
Η ιστορία διαδραματίζεται τον 19ο αιώνα, όπου ένας πολεμιστής ονόματι Yang (Jang Dong-gun) αρνείται να σκοτώσει ένα μωρό κοριτσάκι, το τελευταίο μέλος της αντίπαλης πολεμικής φατρίας. Αντ’ αυτού αποφασίζει να το μεγαλώσει ο ίδιος, στρέφοντας με αυτό τον τρόπο όλη του τη φατρία εναντίον του, και μαζί με το μωρό εξαφανίζεται προς άγνωστη κατεύθυνση (ναι εντάξει, στην Αμερικανική Δύση πάει) για να καλλιεργήσει λουλούδια (αλήθεια!). Εκεί λοιπόν, ο Δρόμος του Πολεμιστή τον φέρνει σε μία εγκαταλειμμένη πόλη που χρησιμοποιείται ως κατοικία από έναν παρηκμασμένο θίασο τσίρκου και το πραγματικό τσίρκο όντως ξεκινά. Στην πόλη κατοικεί κι ένας μέθυσος που στο 80% της ταινίας δεν κάνει τίποτα από το να εμφανίζεται για λίγα δευτερόλεπτα ως (το μαντέψατε) μεθυσμένος (ο Geoffrey Rush σε μια αρπαχτή που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή των Depp και Jolie στον Τουρίστα) και μια σκληρή και ανεξάρτητη και εφτάψυχη κοπέλα (Kate Bosworth) που τον ερωτεύεται τον πολεμιστή (τι πρωτότυπο) αλλά είναι υπερβολικά δυναμική για να παραμείνει απλό love interest σε όλη την ταινία.
Από villains το έργο άλλο τίποτα. Έχουμε και τα Θλιμμένα Φλάουτα (είναι η φατρία του Πολεμιστή με τον Δρόμο, καμία σχέση με την ορχήστρα του Γιάννη Πλούταρχου) , έχουμε και κακούς καουμπόηδες με αμέτρητα καραμπινο-πιστόλια, έχουμε και τον απαραίτητο μέντορα για αναμέτρηση στο τέλος (ο οποίος αστεία-αστεία μιλάει καλύτερα αγγλικά από την Αμερικάνα του σεναρίου), έχουμε και αμέτρητους αναλώσιμους σαμουράι (σκέψου τύπου Ράμπο για να καταλάβεις, τέτοιοι ρυθμοί αναλωσιμότητας). Και όλα αυτά συνοδεύονται από slow-motion, ακόμα πιο slow-motion, πολύ ψηφιακό αίμα (και πολύ ως ποσότητα και πολύ ως προς το ψηφιακό) και αμέτρητα ροδοπέταλα. Βουνά τα ροδοπέταλα σου λέω, λες και οι λουλουδούδες από την πίστα του Γιάννη του Πλούταρχου (again) έραναν τον Πολεμιστή μας του Δρόμου. Και όλα αυτά θα τα υποστείς, για να δεις τον ήρωά μας να νικάει με ένα χτύπημα off-camera (αλήθεια!) τον μέντορά του, να φορτώνει το μωρό στο γκομενάκι και να την αφήνει (ωραίοι τρόποι) και να φεύγει περπατώντας προς την έρημο. Μα πού πάει στην έρημο;! Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει και με κάποιον τρόπο βρίσκεται στην Αλάσκα, στη μέση της ερημιάς, όπου πουλάει ψάρια (στη μέση της ερημιάς ξαναλέω). Παρόλα αυτά, πελάτες έχει, αλλά από τους κακούς, αυτούς που θέλουν να τον σκοτώσουν και ξανά από την αρχή στην Δρόμο ο Πολεμιστής.
Για σκηνοθεσία, ερμηνείες και τα συναφή δεν έχω να πω τίποτα καλό, οπότε δε θα πω τίποτα περισσότερο. Θα πω όμως για την σουρεαλιστική εμπειρία μου στον κινηματογράφο. Διότι δε μας έφταναν αυτά που βλέπαμε στην οθόνη, έπρεπε να ανεχτούμε και το πανηγύρι στην αίθουσα, όπου και εξόρμηση τσιγγάνων στα θεάματα είχαμε με την ανάλογη φασαρία (10 ήταν οι τσιγγάνοι θεατές παρακαλώ), και οικογένεια αλλοδαπών είχαμε με τη μαμά και τον μπαμπά να μην λένε τίποτα όταν το παιδάκι δεν έβγαζε τον σκασμό και δεν παλουκωνόταν και στη θέση του. Αν πάρεις υπόψη σου ότι οι θεατές συνολικά ήμαστε 30, καταλαβαίνεις την απόγνωση της κατάστασης.
ΤΕΛΙΚΑ ΠΕΣ ΜΑΣ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; Καθόλου. Αλλά, αν θες, περίμενέ το σε DVD, μάζεψε και την παρέα μαζί και αρχίστε να θάβετε την κάθε σκηνή. Με αυτόν τον τρόπο, μια μορφή διασκέδασης από την ταινία θα την κερδίσετε. Ένα Αστεράκι. Του Πανικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου