To Sanctum ήταν μια πολύ επιμορφωτική ταινία, δε θα πω ψέματα. Και αυτό γιατί μέσα από την ταινία μαθαίνεις πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα στην ζωή, κάτι σαν γενικά αξιώματα ένα πράγμα. Τι μου έμαθε λοιπόν το Sanctum:
- Mια κατάδυση ή μια ορειβασία πάει πάντα στραβά. Αν υπάρχει περίπτωση, έστω και μία στο εκατομμύριο, ο ίδιος ο διάβολος να έρθει για συντροφιά, θα έρθει.
- Επίσης, οι γκόμενες και οι μειονότητες πεθαίνουν πάντα πρώτοι. Το αν θα πεθάνει πρώτα η ξανθιά ή η μελαχρινή γκόμενα, ο μεξικανός ή ο αφροαμερικανός φίλος της παρέας δεν είναι σίγουρο.
- Σε δύσκολες καταστάσεις αναθεωρείς τη ζωή σου και παίρνεις σκληρές αποφάσεις. Συνήθως, ξέρεις, ο κόπανος γίνεται ψυχούλα, το αθώο παιδί μπαίνει απότομα στον πολύ σκληρό κόσμο των ενηλίκων και άλλα τέτοια θαυμάσια πράγματα.
- Όταν λέμε κάτι βαθυστόχαστο, μιλάμε βραχνά. Ρώτα και τον Μπάτμαν, αυτός κι αν ξέρει.
- Ένας πατέρας θα κάνει τα πάντα για το γιο του όσο άκαρδο γουρούνι κι αν είναι. Ο γιος. Ή ο πατέρας. Δεν έχει σημασία. Όλα τα ξεπερνάει η δύναμη της αγάπης. Και τελος,
- Ποτέ μην πας να ρίξεις πισώπλατη μαχαιριά σε κάποιον γιατί θα την πατήσεις στο μέλλον. Ή θα σε πατήσει κανένας βράχος. Ή και τα δυο.
Πέρα από αυτά, βέβαια, μου άρεσε το 3D κατά στιγμές (γιατί κατά άλλες στιγμές ήταν πολύ distracting). Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτό το Τάδε Νταιρέκτορ Πριζέντς έχει αρχίσει να γίνεται ένα ωραίο περιτίλιγμα μπαρούφας. Oh well...
ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ: Ε δε θα το έλεγα. Ένα αστεράκι (από τα πέντε) για την προσπάθεια. Και δεν έχει και την καλύτερη διάθεση. Το αστεράκι.
Eimai trelos pou opote vlepw to onoma tou cameron pleon einai arnitika prokatilimenos?
ΑπάντησηΔιαγραφή