Πέρυσι, για διαφορετικούς λόγους (αλλά με εξίσου καλή αφορμή), το Frame Game δημιούργησε το πρώτο του "κινηματογραφικό ημερολόγιο" αντιστοιχίζοντας τους μήνες του χρόνου με μία ταινία (το concept δεν χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην blogovision, δηλαδή). Τώρα, λίγες μέρες πριν την ολοκλήρωση του 2012, επιστρέφουμε για την έκδοση του 2013, που περιλαμβάνει από κλασικές ταινίες μέχρι κάποια από τα πιο ξεχωριστά φιλμ της χρονιάς που ολοκληρώθηκε. Υπάρχουν ενστάσεις; Διαφωνίες; Περισσότερες προτάσεις; Δες μετά το κλικ το κινηματογραφικό ημερολόγιο του 2013 και πες μας την άποψή σου στα σχόλια. Και το 2014 ψυχή έχει.
Ιανουάριος: Notorious (1946)
Το Rio di Janeiro (ή αλλιώς το Ρίο του ...Ιανουαρίου) ήταν το πρώτο ταξίδι του blog, κάπου γύρω στον Ιούνιο του 2011. Αγαπημένος τόπος προορισμού για τους απανταχού κατατρεγμένους εγκληματίες και κομπιναδόρους, το Rio αποτέλεσε το φόντο πολλών ταινιών που είχαν στόχο την συγκάληψη ή το ξεσκέπασμα των κάθε λογής εγκληματικών δραστηριοτήτων. Στο Notorious (1946) του μαιτρ της αγωνίας Alfred Hitchcock, η Alicia Huberman της Ingrid Bergman, κόρη Γερμανού που κατηγορείται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για προδοσία, καλείται να εντοπίσει στο Rio ναζί συνεργάτες του πατέρα της, που έχουν καταφύγει στην περιοχή. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, Ingrid μου.
Φεβρουάριος: Silence Of The Lambs (1991)
Δύσκολος μήνας ο Φεβρουάριος, δύσκολη και η συνειδητοποίηση όταν ξεφτίζουν οι γιορτές του Ιανουαρίου ότι οι διακοπές είναι πλέον και πάλι μακριά. Φυσικά, η δυσκολία της Clarice Starling, μιας νεαρής εκπαιδευόμενης του FBI, ήταν κάπως μεγαλύτερη, καθώς αναμίχθηκε στην υπόθεση του Δρα. Hannibal Lecter, ή αλλιώς του πιο εικονικού κανιβάλου της κινηματογραφικής ιστορίας. Η Σιωπή των αμνών κυκλοφόρησε στις Αμερικανικές αίθουσες ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου το 1991, και έκλεισε, πρόσφατα, τα είκοσι χρόνια ζωής, αποτελώντας το μοναδικό θρίλερ/φιλμ τρόμου της ιστορίας που κατάφερε το big five στα Όσκαρ (δηλαδή, να βραβευτεί στις κατηγορίες ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α' ανδρικού και γυναικείου ρόλου). Παράλληλα, αν και στην ταινία δεν γίνεται απόλυτα σαφές, το πρωτότυπο βιβλίο τοποθετεί την ιστορία στον Φεβρουάριο του 1983. Όχι και ο καλύτερος μήνας της εποχής, αν κρίνουμε από τα γεγονότα.
Μάρτιος: Scy Captain and the world of tomorrow (2004)
Το Sky Captain and the world of tomorrow είχε την ατυχία να βγει σε μια περίοδο που η pulp φιλμογραφία δεν βρισκόταν και στην πιο δημοφιλή της περίοδο. Παράλληλα, οι αναχρονισμοί της ταινίας (και έχω ένα θέμα με τους αναχρονισμούς, το ξέρεις) όχι μόνο δεν θεωρήθηκαν κομμάτι της πλάκας, αλλά ελλείψεις γνώσης σχετικά με τον χωροχρόνο του θέματος. Το camp των Jolie, Paltrow και Law έπεσε στον βρόντο και, ειδικά οι Αμερικανοί κριτικοί, παρέμειναν στις στυλιστικές και λεξιλογικές ασυνέπειες της ταινίας. Τι κι αν οι ήρωες παρακολουθούν τον Μάγο του Οζ τον Μάρτιο του 1939, πέντε μήνες πριν την πραγματική του κυκλοφορία; Τι κι αν ο κακός Δρ. Totenkopf εξαφανίστηκε κατά την διάρκεια του Α παγκοσμίου πολέμου, έμεινε εξαφανισμένος για ...30 χρόνια κι επανεμφανίστηκε το 1939; Τι κι αν δεν βγαίνουν τα μαθηματικά; Το Sky Captain παραμένει μια από τις πιο απολαυστικές μπαρούφες της τελευταίας δεκαετίας, γνήσιος στυλιστικός πρόγονος του Sin City.
Απρίλιος: Titanic (1997)
Καθώς η μόδα των επανεκδόσεων συνάντησε τον χιπ παράγοντα του 3D, ήταν θέμα χρόνου να επανέλθει στη μεγάλη οθόνη το εισπρακτικό φαινόμενο του περασμένου αιώνα, που έφερε στις αίθουσες παιδιά, μανάδες, γιαγιάδες και λοιπά μέλη του σογιού σε επαναληπτικές προβολές, για να σπαράξουν με το δράμα της κακομοίρας Rose, που έχασε το παλικάρι τον Jack από την αγκαλιά της, εκείνη την μοιραία βραδιά της 14ης προς 15ης Απριλίου του 1912. Επίσης, η βραδιά εκείνη γέννησε και το μεγαλύτερο μυστήριο της ιστορίας (περίπου) που έκανε το κοινό να αναρωτιέται έκτοτε πόσο μουλάρα ήταν η Rose που δεν άφησε τον Jack να ανέβει στην σανίδα, αν και πρόσφατες επιστημονικές μελέτες των mythbusters μαρτυρούν ότι μάλλον η κοπελιά ήταν φωστήρας της μηχανικής ρευστών και ήξερε από την αρχή ότι δεν χωρούν και οι δύο. Σε κάθε περίπτωση, ο Τιτανικός παραμένει χαρακτηριστική στιγμή της ιστορίας του κινηματογράφου, που συντέλεσε με τον τρόπο του στην ενδυνάμωση της κινηματογραφικής κίνησης της Ελλάδας προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Χαλάλι, Rose.
Μάιος: The Wicker Man (1973)
Πρωτομαγιά, η γιορτή της φύσης, το άνθισμα των λουλουδιών, ο νέος κύκλος της σοδειάς. Ακούγονται όλα τόσο ειδυλλιακά, όμως, όλη η ομορφιά βρίσκει αδιέξοδο όταν ένας αστυνομικός της βρετανικής αστυνομίας αποστέλλεται σε ένα νησί της Σκωτίας για να βρει ένα εξαφανισμένο κορίτσι, το οποίο οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι δεν υπήρξε ποτέ, όσο οι προετοιμασίες της Πρωτομαγιάς βρίσκονται σε τελική ευθεία. Εκείνη η πρωτομαγιά στις αρχές των '70ς, όχι μόνο θα μείνει αξέχαστη στον αστυνομικό, αλλά θα δώσει και θεαματικό φινάλε στην ζωή του. Το κλασικό βρετανικό θρίλερ, που κακοποιήθηκε από την παρουσία του Nicolas Cage στο remake του, παραμένει εξαίρετο δείγμα βρετανικού τρόμου, κρυμμένου κάτω από τις αχτίνες του ήλιου και τις τοπικές παγανιστικές δοξασίες. Αναζητείστε το αν τολμάτε να το αγνοείτε ακόμη.
Ιούνιος: Pan's Labyrinth (El Laberinto del fauno, 2006)
Τον Ιούνιο του 1944 και ενώ η Ισπανία βρίσκεται ακόμα υπό την κατοχή του Φράνκο, η μικρή Οφηλία και η μητέρα της καταφτάνουν στο σπίτι του νέου της πατριού, ο οποίος κυνηγά στα βουνά αντάρτες που αντιτίθενται στο φασιστικό καθεστώς. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε πολύ για να ανακαλύψουμε πως η νέα πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει η Οφηλία ξεπερνά τις παιδικές της δυνατότητες, γεγονός που γεννά μπροστά της έναν ολόκληρο μαγικό κόσμο, πανέμορφο αλλά και επικίνδυνο όσο και ο κόσμος από τον οποίο προσπαθεί να ξεφύγει. Ο λαβύρινθος του Πάνα παραμένει η πιο προσωπική ταινία του Guillermo Del Toro, ένας κόσμος γεμάτος συναίσθημα, θλίψη και τρόμο. (*ψάχνει να βρει που έχει καταχωνιασμένο το dvd*)
Ιούλιος: The Shining (1980)
Ο χορός της 4ης Ιουλίου του 1921, μπορεί να ήταν η παντοτινή καταδίκη του Jack Torrance, μπορεί να ήταν το παρελθόν του, μπορεί να ήταν απλά κάποια πραγματικότητα του ξενοδοχείου. Ο Kubrick δημιούργησε μια από τις πιο ιστορικές ταινίες τρόμου, εξόργισε τον Stephen King, που ωρυόταν ότι του κατέστρεψε το βιβλίο, και ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά κινηματογραφόφιλων να ψάχνει για κρυμμένα στοιχεία στην ταινία. Ήταν η Λάμψη μία ταινία για την γενοκτονία των Ινδιάνων; Μήπως ήταν μια ταινία για το Ολοκαύτωμα; Μήπως όλη η ιδέα της (θεωρητικά) διασκευής του ομώνυμου βιβλίου του Stephen King ήταν απλά η κάλυψη για την πραγματοποίηση ενός απόλυτα προσωπικού project του Κιούμπρικ; Και πού κολλάει σε όλα αυτά η φήμη περί πλαστού κινηματογραφικού υλικού από την προσσελήνωση του Apollo 11; Το φετινό εξαιρετικό Room 237 συγκέντρωσε τις θεωρίες και επιχείρησε να παρουσιάσει τα στοιχεία, κάτι που θα έκανε σίγουρα τον Kubrick να χαμογελά κρυπτικά.
Αύγουστος: Dog Days (Hundstage, 2001)
Οι καυτές μέρες του Αυγούστου (όπου ο υδράργυρος ανεβαίνει και στους 25 βαθμούς), ονομάζονται στην κεντρική Ευρώπη ως "dog days" και αποτελούν τις μέρες, που όλοι κυνηγούν για να αναπληρώσουν την έλλειψη σε ήλιο. Παράλληλα, το Dog Days αποτελεί και την ταινία που σήμανε την στροφή του Ulrich Seidl από το ντοκιμαντέρ στην μυθοπλασία, διατηρώντας όμως την γνωστή άβολη, διεισδυτική οπτική του. Η ταινία βραβεύτηκε και με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στην Βενετία, διάκριση που επαναλήφθηκε και φέτος με το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Παραδείσου, την Πίστη. Ποτέ ο ρεαλισμός δεν ήταν τόσο ενοχλητικός.
Σεπτέμβριος: Moonrise Kingdom (2012)
Τον Σεπτέμβριο του 1965, από τις 2 μέχρι τις 5 του μήνα, δύο παιδιά επιχείρησαν να ζήσουν τον ανόθευτο έρωτά του μακριά από όλα τα περιττά στοιχεία. Στο Moonrise Kingdom, η συνήθης θεματική των δυσλειτουργικών οικογενειών παραμένει στο επίκεντρο του Wes Anderson, αυτή τη φορά, όμως, επιλέγει να την ντύσει με μία παιδική αθωότητα, που φαίνεται να συνεχίζεται από την προηγούμενη ταινία του, τον Fantastic Mr. Fox. Το χρωματικό εύρος της παλέτας εξακολουθεί να περιορίζεται στις παστέλ συνθέσεις, οι οριζόντιες κινήσεις της κάμερας στην οριοθέτηση του χώρου εξακολουθούν να είναι χαρακτηριστικές του σκηνοθέτη και η εμφανώς «άβολη» αίσθηση στις συναντήσεις των χαρακτήρων παραμένει η κινητήριος δύναμη και αυτής της ταινίας. Αυτό που κάνει όμως την διαφορά, είναι η γνήσια χημεία μεταξύ των δύο νεαρών πρωταγωνιστών, που δεν φαίνεται καθόλου επιτηδευμένη και πραγματικά αντανακλά το χωροχρονικό πλαίσιο των εξελίξεων. Αυτή είναι η πραγματική Αμερική του τότε, ανασφαλής μεν από την δολοφονία του Κένεντι, αλλά με τον πόλεμο του Βιετνάμ να παραμένει ακόμα ένα μακρινό γεγονός χωρίς άμεσες συνέπειες, μέσα στο κίνημα των sixties που εξαπλωνόταν όλο και περισσότερο. Όταν τα δύο παιδιά είναι μαζί και μόνα, η ταινία λάμπει, ακουμπά την έννοια του αριστουργηματικού, λεπτές ισορροπίες που θα μπορούσαν να ξεφύγουν (όπως στην σκηνή με το πρώτο φιλί του Sam και της Suzy) δεν διαταράσσονται ποτέ και ο Anderson δημιουργεί τις πιο γνήσια ρομαντικές στιγμές που έχουμε δει τελευταία, κάτω από της νότες της Françoise Hardy.
Οκτώβριος: No (2012)
Στις 5 Οκτωβρίου του 1988, στο δημοψήφισμα που θα καθόριζε αν ο Augusto Pinochet θα επέκτεινε για άλλα 8 χρόνια την ήδη δεκαεξαετή στρατιωτική δικτατορία του στην Χιλή, η πλευρά που υποστήριζε το "ΟΧΙ" επικράτησε με 55,99%. Παρουσιάζοντας στο NO τα τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή την νίκη, ο Pablo Larrain ολοκλήρωσε με το NO την τριλογία του για την Χιλή (μετά τα "Tony Manero" και "Post Mortem"), μέσα από τα μάτια ενός διαφημιστή που προσλήφθηκε από την αντιπολίτευση για να οργανώσει την καμπάνια τους, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ενδιαφερόταν περισσότερο για την προώθηση προϊόντων παρά για την πολιτική. Γυρισμένο σε βίντεο χαμηλής ανάλυσης σαν να είναι και το ίδιο ντοκουμέντο της εποχής, το ΝO εντυπωσιάζει με την ρεαλιστική ματιά του και τους ρυθμούς του, ως ένα σωστό πολιτικό θρίλερ που είναι ανατριχιαστικά αληθινό. Παράλληλα, η ταινία φαντάζει παράδοξα διαχρονική, με τις θεματικές τις ελευθερίας του λόγου να γίνονται πιο επίκαιρες από ποτέ. Παρά την συγκεκριμενοποίηση του τόπου και του χρόνου, ο βασικός της άξονας ηχεί γεγονότα που επαναλαμβάνονται διαρκώς και η οικουμενικότητα του προβλήματος είναι κάτι που πρέπει να προβληματίζει. Ναι, το ΝΟ είναι μια ταινία για την Χιλή και την ιστορία της, όμως μπορεί να λειτουργήσει και σαν μεταφορά για κάθε δικτατορικό καθεστώς και φασιστική αντιμετώπιση ανά τον κόσμο. Τα είπαμε και εδώ, μη με κατηγορήσεις ότι επαναλαμβάνομαι, όμως.
Νοέμβριος: Gosford Park (2001)
Πολύ πριν γίνει επιτυχία το Downton Abbey, ο Robert Altman δημιούργησε το Gosford Park, παρουσιάζοντας ουσιαστικά ένα απόλυτα βρετανικό φιλμ μυστηρίου, όπου αναζητείται ο δολοφόνος, που όμως μοιάζει στην υφή με το Rules of the Game (1939) του Jean Renoir. Αν και Αμερικανός (ο οποίος έφυγε από την Αμερική ως αντίδραση για την εκλογή Bush), χειρίστηκε με άνεση τις βρετανικές καταβολές του θέματός του, τοποθετώντας την ιστορία του στην αγγλική εξοχή τον Νοέμβριο του 1932, με ιδιαίτερη έμφαση στην λεπτομέρεια χώρων και κοστουμιών, καθώς η υψηλή, η μέση και η χαμηλή τάξη σφάζονταν με το γάντι στο πλατό του. Aχ, οι αναμνήσεις...
Δεκέμβριος: The Conversation (1974)
To 1974, ο Francis Ford Coppola σκηνοθέτησε ένα μικρό εργάκι ανάμεσα στους δύο πρώτους Νονούς, το οποίο κατέληξε να κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών και να είναι συνυποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας με το δεύτερο μέρος του Νονού. Αυτό ήταν το Conversation, ένα θρίλερ χιτσκοκικής αύρας που διαδραματίζεται μέσα στο χριστουγεννιάτικα στολισμένο San Francisco και αποτελεί από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις old-school παράνοιας στη μεγάλη οθόνη. Αν οι υποψίες του Gene Hackman είναι δικαιολογημένες ή όχι θα φανεί στο τέλος της ταινίας, η απόλαυση όμως της διαδρομής μέχρι εκεί παραμένει για πάντα αναλλοίωτη, από τις αποσπασματικές κουβέντες που λαμβάνει ο πομπός μέχρι το επιφανειακά χαλαρό γιορτινό πάρτι, που ξεχειλίζει από πισώπλατα μαχαιρώματα. Μου έχει λείψει κάπως αυτός ο Coppola.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου