O Μίχαελ είναι ένας τυπικός εργένης. Πηγαίνει καθημερινά στη δουλειά του, κάνει μόνος του τις αγγαρείες του νοικοκυριού και πού και πού πηγαίνει για σκι με άλλους άντρες. Κι επίσης, κρατάει ένα μικρό αγόρι φυλακισμένο στο υπόγειο του σπιτιού του.
Ο Markus Schleinzer σκηνοθετεί το δύσκολο θέμα ενός παιδόφιλου με απόσταση, ψυχρότητα και, θα έλεγε κανείς, απάθεια. Αυτό δεν επιτρέπει στον θεατή να συμμετέχει συναισθηματικά στα δρώμενα αλλά τον καθιστά απλό παρατηρητή σε μία κατάσταση έντονης δραματικής υπόστασης. Παράλληλα, η ψυχρότητα της αποτύπωσης κάνει τις σκηνές ακόμα πιο σοκαριστικές, ακόμα κι αν δεν γίνονται ποτέ γνωστές οι λεπτομέρειες του παρελθόντος ή το πώς έφτασαν τα πράγματα στην προβαλλόμενη κατάσταση. Όλα αυτά κάνουν το τελικό εγχείρημα ιδιαίτερα έντονο (αν και υπόγεια), αρκετά πολύπλοκο αν και μακριά από απλουστεύσεις και πολύ άβολο στην ουσία του χωρίς να καταφεύγει σε φτηνούς μελοδραματισμούς.
Σύμμαχος σε όλη αυτή την προσπάθεια ο (παρών στην φεστιβαλική προβολή) Michael Fuith, ο οποίος φορά συνεχώς το προσωπείο του καθημερινού ανθρώπου, δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με την ψυχοσύνθεση του Μίχαελ και παραδίδει έναν χαρακτήρα που δεν μπορεί να ονομαστεί ψυχρά τέρας αν και οι πράξεις του μαρτυρούν ακριβώς αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου