Υπάρχουν ταινίες που χωρίς να μπορείς να το εξηγήσεις απόλυτα καταφέρνουν να χωθούν κάτω από το δέρμα σου με ύπουλο τρόπο και να σε κάνουν να νιώσεις τόσα πολλά πράγματα χωρίς καν να καταλαβαίνεις τον τρόπο. Το ειρωνικότερο όλων συμβαίνει όταν αυτά τα καταφέρνει μια ταινία που λέγεται Without, που είναι και ό,τι ομορφότερο είδα στο φεστιβάλ φέτος (μέχρι τώρα).
Η Joslyn πηγαίνει στο μικρό νησί για να φροντίσει έναν παραπληγικό, σχεδόν ολικά παράλυτο, ηλικιωμένο, όσο η οικογένειά του φεύγει σε διακοπές. Εκεί μόνη, χωρίς ίντερνετ, παρέα ή ενδιαφέροντα, θα περάσει κάποιες μέρες που θα την φέρουν αντιμέτωπη με αυτά που κρύβει μέσα της και, ακόμα χειρότερο, αυτά που δεν αφήνει στον εαυτό της να νιώσει.
Χωρίς (pun intended) να υπάρχει φαινομενικά ισχυρός αφηγηματικός ιστός, το Without είναι ένα εξαιρετικά γραμμένο δράμα, γεμάτο λεπτούς χειρισμούς, υπαινικτικό όσο πρέπει και ιδιαίτερα άβολο κατά στιγμές, με υπόγεια ένταση που κλιμακώνεται και μία πρωταγωνίστρια-διαμάντι που κουβαλά όλη την ιστορία στα μάτια της. Η ηθοποιός-τραγουδίστρια-blogger Joslyn Jensen ΕΙΝΑΙ η ταινία, της δίνεται ολοκληρωτικά, ξεγυμνώνεται κυριολεκτικά και μεταφορικά στην κάμερα και αναπνέει σε κάθε καρέ ταλέντο και φρεσκάδα. Ο σκηνοθέτης Mark Johnson χειρίζεται υποδειγματικά μια ιστορία ουσιαστικά περιορισμένη σε ένα σπίτι, με ελάχιστες εξορμήσεις στον έξω κόσμο, εμβολιάζοντάς την με δόσεις θρίλερ και δίνοντας στον θεατή σταδιακά τα κομμάτια, για να πει στην τελική μια προσωπική μικρή ιστορία που μιλάει μεγαλειωδώς στην καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου