Όταν ένας Jodorowsky αποφασίζει να κάνει ταινία (έστω και μικρού μήκους), ποτέ δεν υπάρχει μόνο ένα μέλος της οικογένειας στο συνεργείο. Στο "The Voice Thief", ο Adan Jodowrowsky διασκευάζει την ομώνυμη ιστορία του πατέρα του, Alejandro, και τοποθετεί μπροστά από την κάμερα τον αδερφό του, Cristobal (ή, όπως ήταν γνωστός παλαιότερα, Axel), πρωταγωνιστή των σουρεαλιστικών εικόνων που κάποιος περιμένει εξαρχής από το Jodorowskέικο. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Asia Argento φέρνει απρόσμενα το πνεύμα του πατέρα της στο set, βοηθώντας τελικά στην δημιουργία ενός πολύ ενδιαφέροντος υβριδίου δύο εντελώς διαφορετικών αλλά όμορων, ουσιαστικά, κόσμων.
Για την ακρίβεια, το "The Voice Thief" μοιάζει σαν να έχει γεννηθεί από την ένωση του Santa Sangre του Alejandro Jodorowsky και του Deep Red του Dario Argento. Σε αυτό, όταν ένας συζυγικός καυγάς ανάμεσα σε μία star της όπερας και τον άνδρα της οδηγεί στην απώλεια της φωνής της πρώτης, εκείνος θα ξεκινήσει μια υπερφυσική αναζήτηση για να βρει μία νέα φωνή και να εξιλεωθεί στα μάτια της συζύγου του. Η αναζήτησή του θα τον φέρει στο δρόμο μιας νάνου-πόρνης, μιας dominatrix και μιας transexual θεότητας, που χύνει χρυσό από το αιδοίο της, μόνο που για να πάρει την φωνή, θα πρέπει να σκοτώσει. Φυσικά, ο φόνος θα γίνει μέσα σε εντυπωσιακούς κόκκινους και γαλάζιους φωτισμούς, όπως θα ενέκρινε και ο σκηνοθέτης του Suspiria.
Μέσα σε εικοσιπέντε λεπτά, ο Adan Jodorowsky αναμοχλεύει θρησκευτικούς συμβολισμούς, οικογενειακή βία, serial killers, πορσελάνινες κούκλες, σκηνές από την κόλαση, παραμελημένα μέλη μιας κοινωνίας που θα λάτρευε ο πατέρας του, κριτική της showbiz και αμέτρητη πλάκα, σαν να θέλει να αποδείξει ότι είναι άξιος συνεχιστής του μεγάλου Alejandro. Δεν αποτυγχάνει ακριβώς αλλά σίγουρα δεν καταφέρνει να αναδείξει την σκηνοθετική του ταυτότητα, ούτε να πείσει για το καλλιτεχνικό του όραμα. Το "The Voice Thief" είναι πανέμορφο και, κατά στιγμές, ντελιριακό, όμως, χαρακτηρίζεται περισσότερο από ενθουσιασμό παρά πραγματική ικανότητα. Φαίνεται πιο πολύ σαν να προσπαθεί ο Adan Jodorowsky να τιμήσει την κληρονομιά του πατέρα του, χωρίς, όμως, να καταφέρνει να αναδείξει το ίδιο του το εγώ. Ακόμα κι έτσι, όμως, ακόμα κι αν δεν μπορείς να του δοθείς ολοκληρωτικά, δεν μπορείς να μην το αγαπήσεις.
Ευτυχώς, η μικρή διάρκεια της ταινίας δεν επιτρέπει πλατειασμούς, γεγονός που την κάνει απολαυστική μέχρι το τέλος. Σε αυτό, σίγουρα συνηγορούν η ηλεκτρονική μουσική του Rob (ποιος ξεχνάει το εφιαλτικό ost του Maniac;) αλλά και η over-the-top ερμηνεία της Asia Argento, που χαίρεται να παίζει την avant garde σκύλα χωρίς περιορισμούς. Ο Cristobal Jodorosky (ο Fenix του Santa Sangre - ειρωνικά, τον νεαρό Fenix τότε ερμήνευσε ο ίδιος ο Adan) δίνει στην ιστορία το απαραίτητο jodorowskικό πρόσωπο που περιμένεις να μπλεχτεί στον σουρεαλιστικό, κατά κανόνα, κόσμο (εδώ, ένα μυθικό Miami).
Το "The Voice Thief" ολοκληρώθηκε μέσω της επιτυχημένης καμπάνιας του στο Kickstarter και, ουσιαστικά, αποτελεί το "ορεκτικό" για το πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ του σκηνοθέτη. Ως αφορμή γνωριμίας, λειτουργεί ιδανικά. Για τα υπόλοιπα, θα πρέπει να περιμένουμε το κυρίως πιάτο. (3*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου