Κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του, αν θέλει να θεωρείται στον παλμό της εποχής, πρέπει να περιλαμβάνει LGBT ταινίες στον προγραμματισμό του. Και, όντως, στο φετινό φεστιβάλ του Rotterdam, το πιο avant-garde, εξ ορισμού,της Ευρώπης, αναμενόμενα βρίσκουμε να διαγωνίζεται για ένα από τα τρία ισάξια βραβεία, το σουηδικό Something Must Break του Ester Martin Bergsmark, το οποίο ακολουθεί την σχέση, η οποία αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν νεαρό cross-dressing gay και έναν straight skater, μέσα σε μια Στοκχόλμη θολή, μακριά από τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της μεγαλούπολης.
Ο προβληματισμός που δημιουργείται, βέβαια, είναι τι προσφέρει πλέον η κάθε LGBT ταινία στον θεατή, τώρα που η πρόκληση δεν είναι πια πρόκληση και το κοινό δεν αναμένει απλά μια "εκκεντρική" ιστορία . Πλέον, δεν θεωρώ ότι ο χαρακτηρισμός έχει καν βάση, καθώς ούτε χαρακτηρίζει το genre αλλά ούτε και το ύφος της ιστορίας. Το Weekend πέτυχε γιατί δούλεψε (κυρίως) ως μια αυθεντική ιστορία αγάπης, το δε Stranger by the lake επειδή ήταν ένα καθαρόαιμο θρίλερ, που οργανικά άντλησε στοιχεία από τα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών του και της καθημερινότητάς τους.
Με παρόμοιο τρόπο, ο Bergsmark δεν χρησιμοποιεί ως gimmick τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών του. Ο Sebastian, που θέλει να γίνει Ellie, δεν είναι μια στερεοτυπική καρικατούρα αλλά ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας, με τα θετικά και τα αρνητικά του. Είναι κλειστός, στα όρια της κατάθλιψης, εγκλωβισμένος σε ένα σώμα και μια πραγματικότητα που δεν τον εκφράζει. Ο ίδιος μονολογεί ότι "είναι περαστικός, δεν θα παραμείνει για πολύ εδώ", όμως, δεν φαίνεται να είναι ακόμη σίγουρος αν εννοεί μια αλλαγή ή την εγκατάλειψη των πάντων.
Από την άλλη, ο Andreas έλκεται από το (πανέμορφο) ερμαφρόδιτο πρόσωπο του Sebastian, χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς την ισχύ των συναισθημάτων του. Δεν μαθαίνουμε πολλά για εκείνον και φαίνεται να έχει μια πιο υγιή κοινωνική ζωή στην επιφάνεια, όμως, οι λεπτομέρειες προδίδουν ότι και εκείνος δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του απόλυτα τις σκέψεις, τα θέλω και τους στόχους του. Μαζί με τον Sebastian, ξεκινούν οι προοπτικές ενός ολοκαίνουριου κόσμου.
Και εκεί είναι που το χάνει ο Bergsmark. Αυτό που ξεκινάει ως μια ειλικρινής συναισθηματική αποτύπωση, αρχίζει να ακολουθεί την πεπατημένη. Η σχέση, η ζήλια, ο καβγάς, η μοναξιά, η επανασύνδεση και ξανά από την αρχή αλλοιώνουν τις αρχικές ενδοσκοπικές προθέσεις. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης φροντίζει να διακόπτει συχνά την αφήγηση με μουσικά ιντερλούδια αισθητικής video clip (ωραίες μουσικές επιλογές, παρεμπιπτόντως), προσπαθώντας να δώσει μια πιο αρτιστίκ νότα. Πολλές από αυτές τις σκηνές, όμως, μένουν ξεκρέμαστες και μοιάζουν να απομακρύνονται από το το επίκεντρο της ταινίας. Αυτό που ουσιαστικά είναι μια τρυφερή σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων προσπαθεί να γίνει κάτι πιο φιλοσοφημένο, χωρίς να το έχει ανάγκη.
Εξάλλου, ο Saga Becker στον ρόλο του Sebastian είναι μοναδικός. Και μόνο μια ματιά στο πρόσωπό του την πρώτη φορά που τον συναντούμε και μία στο τέλος αρκούν για να δείξουν την διαδρομή του χαρακτήρα του. Είναι κρίμα που αυτή η λεπτότητα δεν αποτυπώθηκε και στους υπόλοιπους τομείς της ταινίας, όμως, ευτυχώς η δύναμη της ερμηνείας είναι ικανή να αμβλύνει τις ενστάσεις. (2,5*)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου