Ταινία εποχής στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ; Δηλαδή, εννοείς κουστούμια, αυλές, βασιλιάδες και ασφαλείς διαθέσεις; Ξέχασε όλα όσα ξέρεις. Το Falling Star ξεκινά για να αφηγηθεί μία άγνωστη περίοδο της ιστορίας της Ισπανίας, εντυπωσιάζει το μάτι με τα υπέροχα στημένα κάδρα (σαν αναγεννησιακοί πίνακες), παρουσιάζει έναν απόλυτα φωτογενή πρωταγωνιστή σε άψογα κοστούμια εποχής και φωτίζει με προσοχή τα κάδρα του, μέχρι να αποτυπώσει τον υπηρέτη του βασιλιά να... απαυτώνει ένα φρούτο. Οκ, ησυχάσαμε, αυτό δεν είναι ακόμα ένα κλασικό φιλμ εποχής.
Και δεν είναι μόνο αυτό που κάνει το Falling Star να ξεχωρίζει. Η πλειοψηφία της δράσης εκτυλίσσεται εντός παλατιού, με τα νέα για τις εξεγέρσεις να έρχονται μόνο μαζί με τους επισκέπτες. Ακόμα και αυτή η δράση είναι, όμως, περιορισμένη, καθώς ο βασιλιάς περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, παρατηρεί τα ερωτικά παιχνίδια μεταξύ του προσωπικού χωρίς να συμμετέχει και βλέπει μία μία τις ιδέες του να μπαίνουν στην άκρη από την Βουλή, μέχρι να λάβει ολοκληρωτικά τον διακοσμητικό χαρακτήρα για τον οποίο τον προόριζαν.
Η ιστορία ξεκινά τον Νοέμβριο του 1870 με τον βασιλιά Amadeo του Savoy (Alex Brendemühl) να εξομολογείται στην κάμερα τα θέλω του. Τον Νοέμβριο του 1870, η Ισπανική Αυλή τον εκλέγει ως βασιλιά της Ισπανίας. Η βασιλεία του, όμως, θα διαρκέσει μόνο τρία χρόνια, έπειτα από πιέσεις της ισπανικής αυλής προς δημιουργία Δημοκρατίας. (Ειρωνικά, αυτή η δημοκρατία δεν θα διαρκέσει ούτε καν δύο χρόνια.) Μέσα σε αυτό το διάστημα, ο Βασιλιάς (συνειδητοποιημένος χορτοφάγος, παρακαλώ) θα συνειδητοποιήσει την πραγματική του ισχύ και θα διαπιστώσει την αληθινή διάσταση των πραγμάτων, περισσότερο καταλαμβάνοντας μια pop υπόσταση (όπως τονίζει η χαρακτηριστική σκηνή όπου ο Βασιλιάς χορεύει στους ρυθμούς της γαλλικής pop των 70ς) και συμβολικό ρόλο για την ισχύ (;) της εξουσίας παρά ως φορέας της αφήγησης των ιστορικών γεγονότων.
Ανάμεσα στις πολιτικές διαπιστώσεις, τα ερωτικά παιχνιδίσματα του προσωπικού (η αλμοδοβαρική Lola Dueñas έχει έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο) υποκαθιστούν τα πολιτικά παιχνίδια, τονίζοντας, όμως, ακόμα παραπάνω την έλλειψη ισχύος του Βασιλιά. Το τραγικό, και παράλληλα κωμικό, πρόσωπο του Alex Brendemühl, ισορροπεί ανάμεσα στο εύθυμο και το δραματικό, χωρίς να παίρνει με σαφήνεια καμία οδό συγκεκριμένα μέχρι το τέλος, και μεταφέρει τις προθέσεις ενός βασιλιά που δεν είχε την δυνατότητα να πραγματοποιήσει τις προθέσεις του.
Ακριβώς όπως και το φιλμ, δηλαδή, που παραμένει στο φινάλε μετέωρο, χωρίς να έχει διατυπώσει μια σαφή θέση αλλά και χωρίς να έχει παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο. Η ελλειπτικότητα του σεναρίου βοηθάει μεν στην επέκταση της ιστορίας και σε άλλες χρονικές περιόδους αλλά, δυστυχώς, δημιουργεί σύγχυση ως προς την στοιχειοθέτηση των συνθηκών που διέπουν και ορίζουν την αφήγηση. Οι απρόσμενες επιλογές, παρόλα αυτά, διατηρούν μια αίσθηση συνεχούς έκπληξης, ικανή για να μην βαρεθεί ο θεατής μέχρι το τέλος. (2,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου