Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Review: Oz, The Great And The Powerful

Μελετώντας την φιλμογραφία του Σαμ Ράιμι, κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με μία φαινομενικά σχιζοφρενική πορεία. Από την μια πλευρά, υπάρχει ο σκηνοθέτης του καλτ και της κάφρικης διάθεσης των Evil Dead, Army of Darkness, The Gift και Drag Me To Hell. Από την άλλη, υπάρχει ο σημαιοφόρος του εφηβικού fanboyισμού και της ποπ συμφωνίας της τριλογίας του Spider-Man και του Darkman. Και κάπου στην μέση, ο απρόβλεπτος σκηνοθέτης που αποφασίζει να ασχοληθεί με το γουέστερν (The Quick And The Dead) ή το αθλητικό δράμα (For Love Of The Game) (με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα) ή να ξεσκουριάσει την πιο σοβαροφανή πλευρά του (A Simple Plan) με σαφώς πιο εντυπωσιακή κατάληξη. Στη βάση όλων, όμως, τον περιπτώσεων, κρύβεται ο παραμυθάς Sam Raimi, που αποφασίζει να εμφανιστεί περίτρανα στον Oz, τον Μέγα και τον Παντοδύναμο, αλλά ξεχνάει να πάρει μαζί του την σπιρτάδα και εκείνη την ελαφρώς πικάντικη προσέγγιση, που έκλεινε το μάτι στην θεατή στις περισσότερες προηγούμενες δουλειές του.


O Οζ (James Franco) είναι ένας ταχυδακτυλουργός απατεωνίσκος, που εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα προς όφελός του. Όταν, όμως, ανεβαίνει στο μοιραίο αερόστατο για να ξεφύγει από (έναν ακόμη) καβγά, ο (ασπρόμαυρος και καδραρισμένος σε 4:3 κόσμος του) αλλάζει απότομα, καθώς ένας τυφώνας τον μεταφέρει σε μια μαγική χώρα, όπου τα πάντα είναι έγχρωμα, (ψηφιακά) πανέμορφα και ...widescreen. Φυσικά, η ομορφιά είναι γεμάτη κινδύνους. Η παράξενη χώρα διοικείται από τρεις μάγισσες, την Εβανόρα (Rachel Weisz), την Θεοδώρα (Mila Kunis) και την Γκλίντα (Michelle Wiliams), οι οποίες βρίσκονται σε μεταξύ τους διαμάχη και δεν είναι ακριβώς ειλικρινείς με τον ήρωά μας, αν και τον υποδέχονται με τιμές ...μάγου, υποστηρίζοντας ότι είναι ο μεσσίας που θα τους βγάλει από το σκότος. Στην ιστορία, δε θα αργήσει να εμφανιστεί η γνωστή πρασινωπή μάγισσα με το μυτερό καπέλο αλλά και να καθοριστεί το στάτους κβο, που συνάντησε η Dorothy, όταν κατέληξε κι εκείνη στην περίφημη χώρα.

Το βασικό ερώτημα είναι ένα: καταφέρνει η ταινία να είναι διασκεδαστική; Και η απάντηση είναι ένα περίτρανο "ναι". Οι ρυθμοί από την αρχή πιάνουν υψηλές ταχύτητες, η αφήγηση είναι αρκούντως απλή για να γίνει κατανοητή από τα παιδιά (αλλά όχι τόσο απλοϊκή για να ξινίσει τους ενήλικες) και η εξέλιξη κρύβει μια δυο καλοδεχούμενες ανατροπές, που διακόπτουν την προβλέψιμη ροή της ιστορίας.

Φυσικά, οι εξοικειωμένοι με τον κλασικό "Μάγο του Οζ" γνωρίζουν το φινάλε και η "αποκάλυψη" του Οζ δεν είναι ακριβώς και τόσο μεγάλη έκπληξη, όμως, η γέννηση της Κακιάς Μάγισσας, και η προσωπική της, ιστορία, δίνουν απρόσμενο βάρος σε κάτι που θα μπορούσε να ήταν ένα ανέμπνευστο origin story. Επίσης, οι αναφορές στον πρωτότυπο "Μάγο του Οζ" (η ασπρόμαυρη αρχή, η συγκέντρωση των αταίριαστων συνοδών στο ταξίδι κλπ) είναι καλοδουλεμένες και δεν χτυπούν ως υπερβολικά προφανείς. Υπάρχει, όμως, κάτι που κρατάει την ιστορία στα όρια του "ασφαλούς". Το σκοτάδι υπάρχει στην ατμόσφαιρα όμως ποτέ δεν γίνεται χειροπιαστό. Και υπάρχει λόγος για αυτό, ο οποίος παρουσιάζεται ακριβώς στο πρώτο καρέ.

Η ομπρέλα της Disney μπορεί να χάρισε στην ταινία ένα καθόλου ευκαταφρόνητο budget για την παραγωγή (το οποίο φαίνεται κάθε δευτερόλεπτο) αλλά παράλληλα γυάλισε τις αιχμές και άμβλυνε οποιεσδήποτε δημιουργικές εξάρσεις θα έστελναν το φιλμ εκτός οικογενειακής συσκευασίας. Το Oz είναι απόλυτα διασκεδαστικό και προσφέρει δύο ευχάριστες ώρες καθαρού οπτικού πανηγυριού, όταν, όμως τελειώσει, δύσκολα έχει αφήσει το αποτύπωμά του στο μυαλό του θεατή και, συνεπώς, δεν το ευνοεί η υστεροφημία του. Σε κάποια σημεία, η ταινία μοιάζει σαν την Disney εκδοχή του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" ενώ σε άλλα σαν το Εργοστάσιο Σοκολάτας του "Willy Wonka on steroids". Ναι, έχει πλάκα, η οποία, όμως, διαρκεί μόνο όσο διαρκεί και η ταινία.

Είναι σχεδόν παράδοση, σε αυτές τις ιστορίες να κλέβουν την παράσταση οι κακοί. Η Rachel Weisz καταφέρνει να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην φυσικότητα και την υπερβολή που απαιτεί ένας τέτοιος ρόλος ενώ η Mila Kunis, προσφέρει μια δόση νουάρ γοητείας στο ρόλο της Θεοδώρας. Ο Franco και η Williams περιορίζονται στο να δείχνουν καλόψυχοι και αγαθοί, χωρίς, να απογοητεύουν ή να εκπλήσσουν με τις ερμηνείες τους ενώ το υπόλοιπο cast περιορίζεται στην καταπληκτική (αν και αναμενόμενη) χρήση του CGI. (Έχετε τα μάτια ανοιχτά για την cameo εμφάνιση του Bruce Campbell, ή αλλιώς της ...μούσας του Sam Raimi από την εποχή του Evil Dead).

Στην τελική, το Oz είναι το κατάλληλο ορεκτικό για την ουσιαστική αρχή των μεγάλων κυκλοφοριών του 2013,  όμως, απέχει, από το δημιουργικό αποτέλεσμα που θα περίμενε κανείς από τον Sam Raimi. Τα πάντα διακατέχονται από μια ασφυκτική ομορφιά, η οποία φαίνεται να ακολουθεί μια προδιαγεγραμμένη πορεία μέχρι το εξαρχής (και αναγκαστικά) καθορισμένο φινάλε. Κι όταν έχει χαθεί όλη η έκπληξη, πόσο μπορεί να σε κρατήσει το κενό κάλλος; (2,5*/5)

3 σχόλια:

  1. αρκετά fun... σκεφτομουν πως αν την εβλεπα σαν πιδι θα ειχα ξετρελαθεί. όλα αυτα που δεν ηταν ο Γουώνκα του Μπάρτον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαφώς και είναι fun, άμα είσαι παιδί. Αλλά σταματά ακριβώς εκεί, όπου θα γινόταν απόλυτα fun και για τους μεγαλύτερους. Όταν έχεις τέτοιο legacy πίσω, χρειάζεται και ψυχή, πιστεύω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το λατρεψα! Χαρμα οφθαλμών :) καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...