Αντιγράφω από τη wikipedia: "Yellow, corresponding with earth, is considered the most beautiful color. The Chinese saying, Yellow generates Yin and Yang, implies that yellow is the center of everything. Associated with but ranked above brown, yellow signifies neutrality and good luck. Yellow is sometimes paired with red in place of gold."
Το άρθρο συνεχίζει λίγο ακόμη αναφέροντας πως το κίτρινο είναι και το χρώμα του πένθους για τους Κινέζους Βουδιστές.
Μπορεί ο Chan-wook Park (Sympathy for Mr. Vengeance, Oldboy, Lady Vengeance, Thirst) να είναι Κορεάτης, η πρώτη του όμως αμερικανική απόπειρα, το Stoker, είναι σίγουρα μια πένθιμη "ασιατική" ταινία. Και ο συμβολισμός του κίτρινου υπάρχει έντονος σε όλη τη διάρκειά της. Είναι στο δρόμο, το σχολικό λεωφορείο, στην ομπρέλα, στα μολύβια, προμηνύοντας το τέλος της αθωότητας.
Η Mia Wasikowska δίνει μία μοναδική ερμηνεία ως India Stoker, μια κοπέλα μοναχική και περίεργη, με σημάδια αυτισμού, που ζει με τη μητέρα της Evelyn (Nicole Kidman). Όταν η India χάνει τον πατέρα της σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, νιώθει κάτι μέσα της να πεθαίνει (σε μία εξαιρετική σκηνή της ταινίας όπου η Wasikowska, σαν άλλη Οφηλία, περιτριγυρίζεται στο κρεβάτι της από τα παπούτσια που της έκανε δώρο κάθε χρόνο ο πατέρας της). Λίγο μετά την κηδεία του εμφανίζεται στη ζωή των δύο γυναικών ο αδελφός του Charlie (Matthew Goode), ο άνθρωπος που θα γίνει ο καταλύτης της ιστορίας.
Η ατμόσφαιρα γίνεται κάθε άλλο παρά οικογενειακή, γίνεται άβολη, τα πλάνα σκοτεινιάζουν ακόμη περισσότερο (χαρακτηριστική η αντίθεση με τη σκηνή της κηδείας που γίνεται ένα ηλιόλουστο απόγευμα) και αρχίζουμε σιγά-σιγά να ανακαλύπτουμε τα μυστικά της οικογένειας.
Κάθε πλάνο στήνεται αριστοτεχνικά και οι χαρακτήρες, ακόμη και στατικοί, αναδύουν μία ένταση που σε πνίγει. Η Nicole Kidman στο μονόλογό της -οι μονόλογοι παραμένουν το δυνατό στοιχείο του σεναρίου- καθηλώνει με το βλέμμα και τα λόγια της, κάνοντας την αποκάλυψη που προηγείται να φαντάζει πιο άνευρη. Από κει και πέρα, είναι όλα σκηνοθεσία. Είναι οι σκιές και το αποσπασματικό, σπαστικό μοντάζ που αλλάζουν τις ισορροπίες και θολώνουν την πραγματικότητα. Πλάνα εμβόλιμα, σχεδόν από το πουθενά, τραβηγμένα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, έτσι ώστε να ζήσεις την κάθε σκηνή στην ολότητά της και να μη σου ξεφύγει καμία λεπτομέρεια. Και δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στις λεπτομέρειες, κινηματογραφημένες με το χαρακτηριστικό στυλ του Chan-wook Park.
Μεγάλη βαρύτητα δίνεται επίσης στον ήχο, ακόμη και στις πιο σιωπηλές σκηνές. Άλλωστε η India μας εξηγεί στην αρχή της ταινίας πως διαφέρει από τους άλλους, καθώς μπορεί να δει και να ακούσει πράγματα που άλλοι αγνοούν.
Τι είναι όμως αυτό που την κάνει να διαφέρει; Και τι ρόλο παίζει ο θείος της σε όλο αυτό; Το κλειδί βρίσκεται στα λόγια της India: "Δεν είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτό που γινόμαστε". Κι όσο στη ζωή μας οι άνθρωποι εμφανίζονται και εξαφανίζονται το ίδιο ξαφνικά, αυτό που μας καθορίζει είναι το τι αφήνουν πίσω τους. Και τότε το κίτρινο αλλάζει και γίνεται πορτοκαλί. (3,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου