Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ταινίας, ένας από τους πρωταγωνιστές αναφέρει ότι "δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ασπρόμαυρη και την έγχρωμη τηλεόραση, απλά χρειάζεσαι λίγη φαντασία". Αυτή η ατάκα αποτελεί και το ουσιαστικό επίκεντρο της (λογικά ασπρόμαυρης) ταινίας, η οποία αποτυπώνει μια καθημερινότητα χωρίς πραγματικό χρώμα, όπου τα πάντα αποτυπώνονται με όρους άσπρου και μαύρου, μόνο υπέρ ή κατά του καθεστώτος.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, ένας υποψήφιος δικτάτορας πανεπιστημίου επιθυμεί να κάνει μια δημοσίευση στο εξωτερικό όσο το καθεστώς φοβάται για το τι κωδικοποιημένες πολιτικές πληροφορίες μπορεί να κρύβει κάτι τέτοιο, μια σύζυγος επιθυμεί να πάει κι εκείνη στο Παρίσι για να βρει τον άντρα της δυσκολεύοντας επίσης το Κόμμα κι ένας υπάλληλος του καθεστώτος εξασκεί με τον καλύτερο τρόπο τις "πρακτικές" του για να εξασφαλίσει μια πολυπόθητη προώθηση. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολιτικά φορτισμένο φιλμ που επικεντρώνεται στις συνέπειες πάνω στην καθημερινότητα των πολιτών και όχι στην πολιτική θέση, το οποίο, αν και ακολουθεί χαλαρό - αλλά σταθερό - ρυθμό, καταφέρνει στο φινάλε να βγάλει από το πουθενά απίστευτη ένταση, όσο οι ηθικές επιλογές των χαρακτήρων γίνονται όλο και πιο γκρίζες και οι καταστάσεις πλησιάζουν όλο και πιο σίγουρα το θρίλερ.
Το καλό είναι ότι αυτό το καταφέρνει χωρίς να γίνει ένα αυστηρό πολιτικό φιλμ, παρά αφήνει το πολιτικό σχόλιο να ξεγλιστρήσει στις λεπτομέρειες, όσο η κάμερα αποθανατίζει τις ουρές των αυτοκινήτων στα βενζινάδικα ή καταγράφει μια συζήτηση σχετικά με τις μερίδες φαγητό που κατάφεραν να φτάσουν σπίτι μετά από την διανομή, αποφεύγοντας να γίνει κραυγαλέο ή να βάλει τις φωνές υπογραμμίζοντας την θέση του. Εξάλλου, αυτό που βρίσκεται κατεξοχήν στους σκοπούς του είναι να παρακολουθήσει πώς αλλάζουν αυτές οι συνθήκες τους ανθρώπους, δίνοντας ελαφρυντικά στον καθέναν τους, χωρίς ποτέ να τους κατηγορεί ευθέως για τις επιλογές τους. Ίσως θα μπορούσε να επωφεληθεί η ταινία από λίγο περισσότερο δράμα, όμως, έτσι αποφεύγει με ευελιξία κάθε είδους διδακτισμό ή υπερβολή.
Στο τέλος, το "Όπερ έδει δείξαι" του φιλμ αποδεικνύει το αυτονόητο, όμως, όπως και στα Μαθηματικά, ακόμη και τα προφανή χρειάζονται στοιχειοθέτηση για να καταγραφούν ως επιστημονικές αλήθειες. Ακόμα κι αν στην πορεία χρειάζεται να μπει στην άκρη κάθε συναισθηματική διάσταση για χάρη της ψυχρής, απόλυτης λογικής. Όπως ακριβώς συνειδητοποιούν και οι χαρακτήρες της ταινίας. (3,5*/5)
Η ταινία προβάλλεται την Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου 2014 στις 18:00 στην αίθουσα ΣTAYPOΣ TOPNEΣ και σε επανάληψη την Κυριακή, 2 Νοεμβρίου 20:30 στην ίδια αίθουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου