Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Venice Review: They have escaped (He ovat paenneet) του J. P. Valkeapää

Φρεσκάδα. Τόλμη. Η εναλλακτική Οδύσσεια δύο κατατρεγμεμένων με ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε αδερφούς Γκριν. Μπόλικες απρόβλεπτες εξελίξεις. Στυλιζάρισμα. Επίγνωση του εαυτού της. Παραμύθι. Τρόμος. Καρδούλα. Δεν μπορώ να γράψω δομημένο κείμενο για αυτή την ταινία αλλά θα προσπαθήσω να αποτυπώσω τι σκεφτόμουν όσο την έβλεπα. Σε κάθε περίπτωση, μην παραλείψετε να την δείτε όταν σας δοθεί η εμπειρία.


Πρώτο δεκάλεπτο:
Φαίνεται πολύ φρέσκο κι έχει και νόχστιμες φατσούλες να κυκλοφορούν στην οθόνη. Η ιστορία φαίνεται συμπαθητική, υπάρχει αυτός ο τύπος που κάνει εναλλακτική θητεία ως φύλακας σε ένα άσυλο προστασίας ψυχολογικά ασταθών κοριτσιών. Αν κάνει κάποια στραβή, δε θα του χαριστούν, δεδομένου του παρελθόντος του. Υπάρχει και αυτή η κοπέλα με τα σχεδόν λευκά μαλλιά και το έντονο κόκκινο κραγιόν που μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Έχει και αυτή τάσεις φυγής. Χμ, νομίζω ότι καταλαβαίνω πού το πάει, ελπίζω, όμως, να μην είναι μια ακόμη τυπική ιστορία ενηλικίωσης μέσα από την φυγή.

Μισή ώρα αργότερα:
Λατρεύω ήδη την αισθητική του. Θα μπορούσε να κατηγορηθεί απλά ότι είναι ένα καλογυρισμένο βίντεο-κλιπ όμως και οι δύο χαρακτήρες έχουν τ ό σ ο ψυχή. Με έχει ήδη κερδίσει και η μουσική που χρησιμοποιεί και οι φωτισμοί και η φωτογραφία και τα πρώτα επεισόδια της διαδρομής. Δεν υπερβάλλει με την ανάλυση του παρελθόντος των ηρώων του, λαμβάνει ως δεδομένα τα βάρη τους και προσπαθεί να τους πάει μπροστά. Δεν είναι μελό αλλά έχει ισχυρό συναίσθημα. Επίσης, ακόμα δεν έχω συνηθίσει την ο μ ο ρ φ ι ά της κοπέλας. Και οι δυο τους μοιάζουν με πλάσματα του παραμυθιού, θα μπορούσαν να είναι δύο εναλλακτικοί ήρωες σε ένα ανέκδοτο, χαμένο παραμύθι της ιστορίας. Θέλω να δω κι άλλο.

Ένα τέταρτο αργότερα:
Ο σκηνοθέτης έχει αρχίσει να συμπεριλαμβάνει στην αφήγηση ιστορίες σουρεαλισμού και φαντασιακής πραγματικότητας. Συμβαίνουν στ' αλήθεια αυτά ή απλά βρίσκονται μέσα στο μυαλό τους; Καπνοί που βγαίνουν μέσα από κόκκινα φωτισμένα πρόσωπα, χορογραφημένες κινήσεις στο δάσος, το αγόρι και το κορίτσι να στέκονται ακίνητοι ο ένας απέναντι στον άλλο, ντυμένοι σαν άγρια ζώα του δάσους. Είναι πια ελεύθεροι, δεν τους κρατάει τίποτα πίσω. Θα μπορούσε να έχει έρθει και το τέλος του κόσμου κι εκείνοι να παραμένουν ανενόχλητοι, ντυμένοι ως το τελευταίο ελάφι και η ύστατη αρκούδα της Γης. Έχουν δραπετεύσει.

Ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα αργότερα:
Παραμένει στυλιζαρισμένη και είμαι ευγνώμων, όμως, τώρα το παραμύθι σκοτεινιάζει. Μήπως είναι ώρα για τον κακό λύκο του παραμυθιού; Το φιλμ χάνει την αθωότητά του, οι ήρωες για πρώτη ίσως φορά βρίσκονται τόσο κοντά στον κίνδυνο, ρισκάροντας ακόμα και την ζωή τους. Ο σκηνοθέτης πειραματίζεται με ακόμα μία φόρμα, βρίσκει συνεχώς νέους τρόπους να έχει σε εγρήγορση τους χαρακτήρες του και το κοινό. Δεν κάνει περίπλοκα πράγματα, κι όμως, τίποτα δεν μοιάζει επιφανειακό. Εύχομαι μέσα μου για το happy end. Σε αντίθεση με την αρχή, εύχομαι η ταινία να ήταν μια τυπική ιστορία ενηλικίωσης γιατί φοβάμαι ειλικρινά για την έκβαση της ιστορίας, η οποία δεν έχω ιδέα πλέον πού πηγαίνει.

Τίτλοι τέλους:
Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς νιώθω, παρά μόνο χειροκροτώ. τόσο για να φύγει η ένταση όσο και από ικανοποίηση για τον έξυπνο χειρισμό του θέματος και την ειλικρινή ματιά της ταινίας σε αυτούς τους δύο ιδιαίτερους ανθρώπους. Δεν άλλαξε ο κόσμος από την ταινία, όμως, άλλαξε το σύμπαν ολόκληρο των ηρώων που κατοικούσαν μέσα της. Το παραμύθι ίσως να τελείωσε, κάποιος όμως θα πρέπει τώρα να το διηγηθεί από την αρχή. Ανυπομονώ για την επόμενη απόδραση. (4*/5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...