Αν η ζωή κάνει κύκλους, τότε σίγουρα ο David Gordon Green βρίσκεται ξανά στην αρχή της καριέρας του. Κι αν το "Prince Avalanche" φαινόταν αρχικά ως ένα διάλειμμα από τον "κάφρικο" κινηματογράφο με τον οποίο είχε γίνει τελευταία συνώνυμος ("Your highness, The Pineapple Express"), το "Joe" (το οποίο κέρδισε και το βραβείο ανερχόμενου ηθοποιού για τον Τye Sheridan στην περσινή Mostra) επιβεβαίωσε ότι ο Green γύρισε για τα καλά στις θεματικές περιοχές όπου τον γνωρίσαμε με το "George Washington" του 2000, συνεχίζοντας να χρησιμοποιεί καθημερινούς, ακόμα και περιθωριακούς ανθρώπους, ως πρωταγωνιστές και επιστρέφοντας στον "υπαρξισμό" των πρώτων του ταινιών, παρακολουθώντας ήρωες οι οποίοι καλούνται να δουν αλλιώς τη ζωή και το μέλλον τους. Καλώς ήρθες στην παρέα, κύριε Manglehorn.
Στο "Manglehorn", ο Al Pacino παίζει τον ομώνυμο μοναχικό, στριφνό, δυσπρόσιτο κλειδαρά όσο το φιλμ ακολουθεί την καθημερινότητά του στις προσπάθειες να έρθει σε επικοινωνία με τον γιο του (Chris Messina), να πλησιάσει την συμπαθητική υπάλληλο της τράπεζας (Holly Hunter), να φροντίσει την υγεία της γάτας του και να καταφέρει να αντέξει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του και, τελικά, τον ίδιο του τον εαυτό, όσο στον κόσμο συμβαίνουν αυτοκινητιστικά ατυχήματα, οι άνθρωποι κάνουν καντάδα στην αγαπημένη τους μέσα στην τράπεζα και οι μίμοι πετούν αόρατα κλειδιά σε όποιον έχει ανάγκη να ανοίξει μια κλειδωμένη πόρτα (ειδικά μια σκηνή, "φωνάζει" homage στο "Blow Up" του Αντονιόνι). Στον κόσμο του David Gordon Green, η τραγωδία συνυπάρχει με την χαρά, ο θάνατος αποκτά μια ρομαντική χροιά και το παρελθόν είναι ο κύριος παράγοντας που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, όσο οι ίδιοι προσπαθούν με τιτάνιες προσπάθειες να κοιτάξουν μπροστά και να απαλλαγούν από την προσωπική βάρκα των αναμνήσεών τους.
Ακριβώς για αυτό τον λόγο, δεν υπάρχει ανάγκη για μια συγκεκριμένη, αυστηρή πλοκή να καθοδηγήσει το φιλμ. Ο Green αρκείται στον ανθρωποκεντρικό άξονα και χρησιμοποιεί την παρατηρητικότητά του για να ανακαλύψει τις κρυμμένες λεπτομέρειες ενός κυνικού κόσμου, που ίσως καταφέρουν να κάνουν την διαφορά. Είναι ίσως ο πιο υπομονετικός άνθρωπος του κόσμου απέναντι στον ήρωά του, ανέχεται τις παραξενιές, τον παρηγορεί στα ξεσπάσματά του, δικαιολογεί την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Ουσιαστικά, τον καθοδηγεί μέχρι να βρει το χαμένο κλειδί, το οποίο θα ξεκλειδώσει μια και καλή τις άμυνές του. Μια τόσο προσωπική διαδρομή, απαιτεί και μια απόλυτα προσωπική προσέγγιση, και ο Green πλέον γνωρίζει πώς να κάνει συμπαθή έναν χαρακτήρα που στην αληθινή ζωή θα αλλάζαμε πεζοδρόμιο πριν συναντηθούν οι πορείες μας.
Μπορεί ο Pacino να έφυγε τελικά με άδεια χέρια από το φεστιβάλ, όμως, κανείς δεν κατάφερε να αμφισβητήσει πως η ειλικρινής, χαμηλότονη ερμηνεία του ως Manglehorn ήταν η επιβεβαίωση της αξίας του και η απόδειξη ότι παραμένει ένας καταπληκτικός ηθοποιός, που απλά μάλλον συμβιβάστηκε πολύ στις πρόσφατες εμπορικές επιλογές του. Κάθε σκηνή του φιλμ δείχνει αληθινή, φαντάζει αληθινή, είναι αληθινή γιατί ο Pacino φροντίζει να χρησιμοποιήσει κάθε σύσπαση του προσώπου του ώστε να συνεισφέρει στην αφήγηση. Αυτή είναι η δική του ταινία, το δικό του αποκλειστικό βασίλειο, ακόμα κι όταν οι συμπρωταγωνιστές του συμμετέχουν σε αυτά τα αποσπάσματα ζωής, γιατί δεν είναι απλά στιγμές, πάντα με περισσή ικανότητα (υπέροχα ανασφαλής η Clara της Holly Hunter) αλλά και επίγνωση του υποστηρικτικού τους ρόλου.
Αν υπάρχει κάτι στο οποίο το φιλμ αστοχεί, είναι η ανάπτυξη του παρελθόντος του Manglehorn και του τρόπου που τελικά εκείνος το ξεπερνά. Όποια σκηνή ζει στο σήμερα, είναι γεμάτη από μια άβολη αίσθηση ότι αυτό που βλέπουμε είναι απόλυτα πραγματικό. Αντίθετα, όταν η ανάμνηση του παρελθόντος επιχειρεί να γίνει κίνητρο για την μετέπειτα δράση του τώρα, το φιλμ μοιάζει περισσότερο τεχνητό από όσο θα έπρεπε, ακολουθώντας αναγκαστικά κινηματογραφικά μονοπάτια. Η δε αλλαγή έρχεται κάπως απότομα, την στιγμή που θα θέλαμε να μείνουμε ακόμη περισσότερο στο σταυροδρόμι του Manglehorn, ένδειξη του πόσο καλά λειτουργεί τελικά αυτό το κομμάτι.
Τελικά, με το "Prince Avalanche", το "Joe" και πλέον το "Manglehorn" να αφορούν ιστορίες στις οποίες οι χαρακτήρες προσπαθούν να βρουν τις (υπέρ)δυνάμεις για να κάνουν το επόμενο βήμα, αλλαγμένοι και απαλλαγμένοι από το χθες, ο Green δημιουργεί την δική του υπερ-ηρωϊκή ομάδα, όπου ο μόνος ουσιαστικός villain φαίνεται να κρύβεται πίσω από τον καθρέφτη, περιμένοντας τον ήρωα να εμφανίσει τις "μαγικές" του ικανότητες. Ανυπομονώ για την επόμενη προσθήκη σε αυτό το κινηματογραφικό σύμπαν, ακόμα κι αν υπήρχαν στραβοπατήματα στην πορεία. Έχουν και οι ήρωες εξάλλου τις κακές τους ημέρες. (3,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου