Η πρώτη σκηνή της ταινίας είναι βγαλμένη κατευθείαν από την σφαίρα των ρομαντικών κομεντί. Ο Τζουντ (Άνταμ Ντράιβερ) και η Μίνα (Άλμπα Ρορβάκερ) έχουν κλειστεί στην τουαλέτα ενός Κινέζικου εστιατορίου, κανείς δεν ακούει τις φωνές τους, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο άβολη λόγω των εντερικών διαταραχών του Τζουντ, προσπαθούν να κάνουν αστεία μεταξύ τους για να σπάσει ο πάγος, κανείς δεν ξέρει αν πρόκειται να ξανασυναντηθούν ποτέ μετά την "απελευθέρωσή" τους. Στην επόμενη σκηνή, ο Τζουντ και η Μίνα συζούν. Η Μίνα παράλληλα ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος. Στην αμέσως επόμενη σκηνή, χορεύουν ξέφρενα το What a feeling στον γάμο τους. Cut και ο γιος τους έχει ήδη γεννηθεί.
Αυτός είναι ο ρυθμός που επιλέγει να ακολουθήσει ο Σαβέριο Κοστάντσο και στην συνέχεια του έργου του. Το Hungry Hearts δεν σκοπεύει να καλύψει τις ενδιάμεσες στιγμές, δεν έχει πρόθεση να γίνει μια αναλυτική περιγραφή της ιστορίας του Τζουντ και της Μίνα. Αυτό που θέλει, είναι να βυθίσει σταδιακά τον θεατή σε μια σκοτεινή, λιτή ιστορία, να μεταλλάξει το rom com της αρχής σε ένα οικογενειακό δράμα και, στην πορεία, να το εξελίξει σε ένα ψυχολογικό θρίλερ Πολανσκικών επιρροών, συνδυασμού της "Αποστροφής" και του "Μωρού της Ρόζμαρι" χωρίς, όμως, ίχνος υπερφυσικού στοιχείου.
Το παιδί της Μίνα μπορεί να είναι Indigo, μπορεί και να μην είναι, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι η μητέρα του πιστεύει ακράδαντα ότι είναι. Αυτό την ωθεί να θέλει να το μεγαλώσει όσο το δυνατόν πιο αγνά γίνεται, μακριά από το καυσαέριο της Νέας Υόρκης, μόνο με βιολογικά, φυτικά προϊόντα που η ίδια καλλιεργεί στην ταράτσα της οικοδομής τους. Η Μίνα θεωρεί ότι κάνει το καλύτερο για το παιδί της. Εξάλλου, το μητρικό της ένστικτο θεωρεί ότι της υποδεικνύει τον σωστό τρόπο. Ο Τζουντ, όμως, έχει τους δικούς του λόγους να θεωρεί ότι το παιδί δεν αναπτύσσεται σωστά. Οι τακτικές της γυναίκας του θεωρεί ότι μπορεί να βλάψουν τον γιο του. Μπορεί άραγε να υπάρξει ένας συμβιβασμός μεταξύ τους;
Η ψυχολογική κατάσταση της μητέρας Μίνα, την οποία ερμηνεύει με φαινομενική νωχελικότητα αλλά ουσιαστική δύναμη η Ρορβάκερ, είναι αρκετή για να ανεβάσει την ένταση στο δράμα, ενδεχομένως και τον ψυχολογικό τρόμο και να δημιουργήσει ένα μικρό αλλά έντονο φιλμ, που επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία αφαιρετικά, εστιάζοντας στα απολύτως απαραίτητα, συχνά μέσα από παραμορφωτικούς φακούς, που τονίζουν ακόμα περισσότερο τα έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παρουσιαστικού των δύο ηθοποιών. O περιορισμός της εξέλιξης σχεδόν αποκλειστικά εντός των τοίχων του διαμερίσματος του προσθέτει μια κλειστοφοβική διάθεση στην αφήγηση και αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό από αυτά που κρύβει το ανθρώπινο μυαλό.
Η αποσπασματική αφήγηση κάποιες φορές αποδυναμώνει την κλιμάκωση της ιστορίας αλλά κατά κύριο λόγο δημιουργεί εκπλήξεις και πιάνει τον θεατή απροετοίμαστο, χωρίς να του δίνει περιθώρια ψυχολογικής προετοιμασίας για την έκρηξη. Ίσως το φινάλε να φανεί λίγο απότομο, όμως, αυτή είναι η μόνη λογική εξέλιξη για μια ταινία που αποφασίζει να ρίξει ουσιαστικές ματιές στην ιστορία και να μην ακολουθεί τυφλά και διεξοδικά, κινδυνεύοντας να χάσει την ουσία. Όπως και στο "La solitudine dei numeri primi", το προηγούμενο φιλμ του, ο Σαβέριο Κοστάντσο αποδεικνύει ότι αρέσκεται να πειραματίζεται με την φόρμα, ακόμα κι αν αυτό κάνει την ταινία λιγότερο άμεση από όσο θα μπορούσε. Την ίδια στιγμή, την κάνει απόλυτα μοναδική και παράξενη, στοιχείο που σίγουρα τονώνει την δυναμική της ταινίας να γίνει αποδεκτή από το πιο απαιτητικό κοινό.
O Κοστάντσο βρίσκει τον Άνταμ Ντράιβερ λίγο πριν την απόλυτη δημοσιότητα λόγω Star Wars και προσφέρει και σε εκείνον αλλά και στην σύντροφο του σκηνοθέτη, την όλο και ανερχόμενη, Άλμπα Ρορβάκερ, τα βραβεία ερμηνείας του 71ου φεστιβάλ κινηματογράφου Βενετίας, που είναι η πρώτη αναγνώριση της ταινίας σε έναν αναμφίβολα μακρύ δρόμο μέχρι την επίσημη εμπορική κυκλοφορία. Ταυτόχρονα, όμως, ίσως αυτή είναι και η πρώτη ουσιαστική ευκαιρία για το παγκόσμιο breakthrough του σκηνοθέτη. What a feeling, πραγματικά. (3,5*/5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου